Μούδιασμα... αυτή η απαίσια αίσθηση στα χέρια και στα πόδια όταν κάθεσαι για πολύ ώρα ακίνητος και τα άκρα τεμπελιάζουν και δεν τα ορίζεις. Έτσι ένιωσα όταν διάβασα και επισήμως πλέον ότι ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, ο προπονητής με τα δεκάδες παρατσούκλια και τα άλλα τόσα «κουσούρια» αποχωρεί από τον Παναθηναϊκό. Το ήξερα εδώ και καιρό ότι επρόκειτο να φύγει, το είχα συζητήσει με τον φίλο μου τον Τ., γνωστό Ολυμπιακό, όταν κάναμε συζήτηση ή καλύτερα αναζητούσαμε τα πολλά κοινά σημεία με τον πάλαι ποτέ Βαλβέρδε. Μην σας παραξενεύει το γεγονός ότι είναι εφικτή μια συζήτηση χωρίς ανταλλαγή καρεκλών μεταξύ ενός Πρασιναϊκού και ενός Κοκκιναϊκού, ούτε η σύγκριση δυο φαινομενικά διαφορετικών αθλημάτων. Το κοινό σημείο επαφής των δυο αυτών προσωπικοτήτων ήταν το αδιαπραγμάτευτο ήθος, ο επαγγελματισμός και μια (αθλητική) παιδεία που δεν συνάδει με τα ελληνικά δρώμενα όπου οι χαμηλές πτήσεις με αεροσκάφος το παπούτσι του Μητρόπουλου ή το μπουκάλι Αύρα του Πρετεντέρη είναι απλά καθημερινότητα.
Δεν θα κάτσω να γράψω για τα ν τον αριθμό πρωταθλήματα, τα 5 Ευρωπαϊκά τρόπαια και δεν ξέρω κι εγώ πόσα άλλα κύπελλα έχει μαζέψει ο «Γκαστόνε» στο σπίτι του στο Ψυχικό, τόσα που η φορτωτική θα τρίβει τα χέρια της αφού θα του χρεώσει όλο και κάτι παραπάνω στο μάζεμα. Θα αρκεστώ μόνο να αναφέρω κάποιες άλλες στιγμές, κάποια μικρά μυστικά που θα φυλάω πάντα μέσα μου από το σύντομο πέρασμα μου στον Παναθηναϊκό, όπως λένε και οι αθλητικογράφοι ή ακόμα καλύτερα από την καρέκλα που είχα την τύχη να βάλω δίπλα του κάποια βράδια Πέμπτης και ορισμένα απογεύματα Σαββάτου στο ΟΑΚΑ.
Τζάμπολ
- Είσαι ελεύθερος σήμερα ή δουλεύεις αλλού;
- Είμαι free!
- 5 η ώρα να είσαι στο ΟΑΚΑ παίζει ο Παναθηναϊκός, θα κάνεις διερμηνεία στον Ομπράντοβιτς.
Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι την είσοδο γύρω στις 7 στην αίθουσα για τη συνέντευξη τύπου πρέπει να είχα ιδρώσει όσο ποτέ, ο κόμπος στη γραβάτα δεν έμοιαζε, ήταν κυριολεκτικά αγχόνη ενώ τα χέρια μου έτρεμαν και το δεξί μου πόδι χτυπούσε ακόμη ρυθμικά σαν τη μπότα στα ντραμς:
Ομπραντοβίιιτς
πόρο πόρο πομ πέρο περό
πόρο πορό πομ πομ
Νέος διερμηνέας, μόνος, ζαλίζεται αυτός ήταν ο τίτλος της ταινίας μικρού μήκους στην οποία πρωταγωνιστούσα εκείνο το απόγευμα καθώς έβλεπα ένα μετεφηβικό μου όνειρο να πραγματώνεται. Με το σφύριγμα της λήξης τρέχω στο «πρες κόνφερανς ρουμ», στήνομαι αδέξια στην καρέκλα και περιμένω... Μπαίνει μέσα, η ομάδα έχει ως συνήθως κερδίσει, σηκώνομαι, μου σφίγγει το χέρι και μου λέει με αυτά τα βαριά, σέρβικα αγγλικά «Χαίρομαι που σας γνωρίζω. Εκτιμώ απεριόριστα τη δύσκολη δουλειά σας. Πολύ δύσκολες σπουδές. Είστε καλά; Σας έφεραν νερό; Χρειάζεστε κάτι πριν αρχίσουμε;» Πάλι με αιφνιδίασε σκέφτηκα όπως αιφνιδιάζει τόσα χρόνια τους αντιπάλους με τα pick n’ roll και τις αλλαγές παικτών σε κάθε φάση. Δεν είχα συνηθίσει έως τότε να εργάζομαι πλαί σε τόσο προσηνείς πελάτες. Πελάτες... άσχημα ακούγεται αυτή η λέξη, ο Ομπράντοβιτς δεν υπήρξε ποτέ πελάτης μου αλλά ένας αψεγάδιαστος άνθρωπος που έμπαινε πάντοτε στο γήπεδο με τα τρία κουμπιά κουμπωμένα στο μονόπετο σακάκι και με χαιρετούσε το ίδιο ευγενικά κάθε φορά που συναντιόμασταν εντός ή εκτός γηπέδου ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να αφήσει από τα χέρια του τα αγαπημένα κλειδιά-φετιχ με τα οποία έπαιζε διαρκώς στην προσπάθειά του να αποφύγει κάποιο ισχαιμικό επεισόδιο απόρροια στιγμιαίας «ανυπακοής» κάποιου εκ των 12 τριφυλλοφόρων παιδιών του.
Ημίχρονο
Παραμονές εορτών, λίγο πριν τη γαλοπούλα και ανάμεσα στα μελομακάρονα και τον Άγιο Βασίλη, ο Παναθηναϊκός δίνει το τελευταίο ματς της χρονιάς με σαφώς κατώτερη ελληνική ομάδα και η διαφορά λίγο πριν το τέλος του α’ ημιχρόνου είναι μικρή. Ο εκνευρισμός του Ζέλικο ή καλύτερα το μάτι του τρελού φαίνεται καθαρά ακόμη και από τα άνω διαζώματα του σταδίου. Στα παγωμένα αποδυτήρια το σακάκι έχει ανοίξει, οι φωνές ακούγονται μέχρι το ποδοσφαιρικό ΟΑΚΑ και οι λέξεις που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά από τα χείλη του είναι «Respect! Respect yourselves. You understand what means Panathinaikos? You know what means to play for this club? I don’t care, we stay here all holiday to train yourselves.» Κι επειδή ζητήθηκε και μετάφραση: Σεβαστείτε τους εαυτούς σας! Δεν ξέρετε τι σημαίνει να παίζετε σε μια ομάδα που λέγεται Παναθηναϊκός Αν δεν σοβαρευτείτε θα κάνουμε προπονήσεις σε όλες τις γιορτές. Και πιστέψτε με αυτό δεν ήταν απειλή αλλά υπόσχεση για τον Σέρβο! Αυτά τα «παραινετικά» λόγια σε συνδυασμό με κάποια συστήματα που μόνος ο ίδιος επινοεί και καταλαβαίνει ήταν αρκετά για να κερδίσει η ομάδα με κάτι παραπάνω από 40 πόντους διαφορά.
Ροζ φύλλο αγώνα
Μεσημέρι Κυριακής, καφές κι εφημερίδα σε ήσυχο καφέ της πόλης. Ξαφνικά ακούω ψιθύρους που σιγά σιγά δυναμώνουν καθώς η διακριτικότητα κι ο Έλληνας είναι κάτι σαν τους Παλαιστίνιους με τους Ορθόδοξους Εβραίους: σε μόνιμη ρήξη! Ρε μαλ... ο κόουτς είναι! Ααα ρε Ζοτς θέε! Άρχοντα, σκίστους! Ρε ποιο είναι το τούμπανο δίπλα του; Προσποιήθηκα ότι δεν τον είδα, καφέ έπινε άλλωστε με τη γυναίκα του, δεν νομίζω να είχε όρεξη για κυριακάτικη μπασκετική ανάλυση με τους είκοσι wannabe Έλληνες προπονητές με το freddo cappuccino και το Marlboro ανά χείρας. Η ώρα περνούσε και παρά το σχετικό βόμβο ο κόουτς συνέχιζε να πίνει τον καφέ του αμέριμνος ενώ εμείς παλεύαμε με ένα club sandwich και μια σαλάτα όταν ξαφνικά περνάει διακριτικά από δίπλα μου, ανοίγει την πόρτα στη σύζυγό του και αποχωρεί χωρίς να με χαιρετήσει ή μάλλον να με ενοχλήσει. Άντε ρε βλάκα τι σε έχουμε; Πήγαινε πάρε κανένα αυτόγραφο αφού μας λες ότι τον ξέρεις, μου είπαν στην παρέα. Αντ’αυτού ζήτησα το λογαριασμό γιατί είχε μεσημεριάσει για τα καλά και ο καπνός του τσιγάρου στα ρουθούνια μου είχε αρχίσει να με ενοχλεί εντόνως. Όταν τελικά ήρθε ο σερβιτόρος μας είπε: Είναι όλα κερασμένα από τον κύριο Ομπράντοβιτς. Θέλετε απόδειξη; Δεν σε ευχαρίστησα ποτέ για εκείνους τους καφέδες κόουτς, δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να σου πω Hvala Željko, hvala…
Ένας Ρωμαίος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου