Υπάρχει Ζωή μετά Θάνατον; Αιώνιο ερώτημα! Πιστεύω ακράδαντα πως υπάρχει· όλοι ζούμε μετά το θάνατό μας. Μη βιάζεσαι (ή χαίρεσαι)! Ούτε χριστιανός είμαι, ούτε μουσουλμάνος, και δε πιστεύω σε κόλαση και παράδεισο, σε κεριά και λιβάνια.
Ζούμε μέσω των άλλων ανθρώπων, ζούμε στη μνήμη τους. Όσο δε μας τραβάει η λήθη στο σκοτάδι της λησμονιάς ζούμε. Όταν ξεχαστούμε από τους ανθρώπους, τότε ναι! Πεθάναμε, δεν υπάρχουμε πια.
Η θύμηση μπορεί να είναι ευχάριστη και γλυκιά· κάτι που φέρνει ένα αβίαστο χαμόγελο στα χείλη...μια φράση, ένα φιλί, μια χειρονομία, μια αγκαλιά. Και όλα αυτά μαζί, μια ζωή ολάκερη.
Το ίδιο αναπόδραστα αγκιστρωμένες στο μυαλό μπορούν να μείνουν και αναμνήσεις που φέρνουν πόνο και οδύνη. Οι μνήμες συνδέονται με ανθρώπους και αυτό συνεπάγεται πόνο, κακία, μοχθηρία, πονηριά. Πολλές φορές μάλιστα αυτοί που μας κάνανε κακό είναι και αυτοί που ξεχνιούνται δυσκολότερα.
Το μνημονικό μας όμως χαρίζει αθανασία και σε ανθρώπους που ούτε γνωρίσαμε, ούτε επηρέασαν τη ζωή μας άμεσα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί και η ανθρωπότητα τους θυμάται για πάντα, διότι εκείνη έκρινε πως η ζωή και το έργο τους οφείλει να μεταλαμπαδευτεί από γενεά σε γενεά. Η συλλογική μνήμη είναι πολύ πιο δυνατή από τον καθένα από εμάς, αφού δεν εξαρτάται από το φθαρτό σώμα και μυαλό. Έτσι η αθανασία τους χαρίζεται απλόχερα, με ευγνωμοσύνη για τους αγαθούς, με αποστροφή για τους μοχθηρούς, με σύνεση για αυτούς «κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη». Είναι οι Μεγαλέξανδροι και οι Χίτλερ της ιστορίας, οι Ιπποκράτες και οι Μένγκελε, οι Δημόκριτοι και οι επιστήμονες της ατομικής βόμβας, οι Μίλωνες και οι ντοπαρισμένοι.
Και αν η μνήμη η δική μας εξασθενεί με το καιρό και δεν υπάρχει κανένα βιβλίο ή .com για να μας θυμίσει τους δικούς μας ανθρώπους που ξεχάσαμε, δε πειράζει. Η ζωή προχωράει λίγο-λίγο κάθε μέρα και χωρίς να το καταλάβουμε ξεχνάμε! Δεν αδικούμε, δεν υποτιμούμε, απλά προχωράμε παρακάτω· κακία δε θα μας κρατήσει κανείς τους.
‘Στάθι και οίκτιρον’
Αυτό είναι το μόνο που ζητάνε αυτοί που φεύγουν: «Στάσου πάνω από εδώ που βρίσκομαι και σιγά σιγά γίνομαι ένα με τη Γη και κλάψε...κλάψε για την άξια ζωή που έζησα· όχι για τη ζωή που δεν έχω πια. Και μη τολμήσεις να δώσεις τίποτα σε κανά μαυροφορεμένο για μεταθανάτια λιβανιστήρια! Το γραμμάτιο για το δώρο της ζωής το ξεπληρώνω με το θάνατό μου, δε χρωστάω τίποτα πια. Και αν θες να με κρατήσεις λίγο ακόμα κοντά σου, μπορείς! Θα είμαι μέσα στο μυαλό και τη καρδιά σου, γίνεται να με έχεις πιο κοντά;».
Πέρα από τη μνήμη των ανθρώπων που αγάπησες ή έβλαψες, άλλη αθανασία μη περιμένεις. Για αυτό ζήσε όπως οι αρχές και η ανατροφή σου επιτάσσουν και όχι όπως σου υποβάλουν οι ιδεοληψίες των εμπόρων του φόβου του θανάτου (αν έχεις αντέξει να διαβάσεις μέχρι εδώ, ξέρεις ποιοι είναι αυτοί)!
«Πεδίον δόξης λαμπρό» η ζωή, μη την υποθηκεύεις για ανταμοιβές απατηλές, αφού αυτή τελειώσει!! Δώσε με τη ζωή σου κάτι άξιο και μεγάλο να θυμούνται από σένα και ζήσε για πάντα!!! Ή έστω «όσο ενδέχεται αθανατίζειν».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου