Αθλητισμός ή παιχνίδι; Αθλητής ή άθλιος;

 

Ο Αθλητισμός είναι μια δραστηριότητα παραγνωρισμένη, την οποία όλοι θεωρούμε λίγο έως πολύ δεδομένη και κακώς εννοούμενη «λαϊκή»! Μα τι πλάνη αλήθεια να χαρακτηρίζεται μειωτικά η μεγαλοπρεπής και αρχοντική δραστηριότητα αυτή που κάλλιστα θα μπορούσε να περιγραφεί ως η ανεπανάληπτη και αξεπέραστη ελληνική επινόηση που προσπαθεί να τιθασεύσει (ή να μετουσιώσει ή εξιδανικεύσει με όρους Ψυχολογίας) την ενστικτώδη, ορμέμφυτη επιθετικότητα που διακρίνει το ανθρώπινο είδος από τα πρώτα του βήματα επί Γης. Στο ίδιο ποιοτικό υψίπεδο δαμαστή του θηρίου εντός μας αντέχει να σταθεί μόνο η Τέχνη σε όλες της τις εκφάνσεις· εκτός από τη στρατευμένη ή «τέχνη για χάρη του υψηλότερου πλειοδότη», είτε αυτός είναι κρατική οντότητα, είτε εθνική κοινότητα, είτε κοινωνικές ομάδες. Τότε «είσαι απλώς αρτίστα, δεν είσαι καλλιτέχνης».

 

Ανάλογα, δεν είσαι αθλητής, είσαι απλώς άθλιος. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο οι Έλληνες χρησιμοποιούν την ίδια ετυμολογική ρίζα για 2 λεκτικούς καρπούς με εντελώς διαφορετική εννοιολογική γεύση. Αθλητής είναι αυτός ο οποίος αθλείται διαπνεόμενος από το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας και επιθυμεί τη νίκη χωρίς να τη θεοποιεί και καθιστά αυτοσκοπό. Άθλιος είναι αυτός ο οποίος επιδιώκει τη νίκη με κάθε τρόπο και αφιερώνει τη ζωή του στην επίτευξή της. Με το καιρό η λέξη απέκτησε την ευρύτερη αρνητική φόρτιση με την οποία τη χρησιμοποιούμε σήμερα, 3 χιλιάδες σχεδόν χρόνια μετά.

 

Σήμερα όμως, 3 χιλιάδες σχεδόν χρόνια μετά έχουμε ως πρότυπα αθλητές ή αθλίους;

 

Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη...

 

Οι σημερινοί αθλητές έχουν παγιδευτεί σε ένα ιστό χορηγιών, προβολής, χρήματος, δημοσιότητας, πίεσης για αποτέλεσμα, εθνικής υπερηφάνειας, εταιρικών κολοσσών και προπαγάνδας. Αυτά είναι τα 8 πόδια της αράχνης, η οποία εξύφανε τον χαλασμό του Αθλητή. Μπουχτίσαμε από ντόπα και απάτες...και το χειρότερο;; Καταντήσαμε να αποδεχόμαστε αυτή τη φαύλη κατάσταση με τρομακτική απάθεια. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ή εκστομίσει τη φαινομενικά απαξιωτική αλλά βαθύτερα ‘βαπτιστική’ και απενοχοποιητική φράση «εντάξει μωρέ, όλοι χαπακώνονται και κάποιος θα κερδίσει στο τέλος, σόου είναι».

 

Ε, λοιπόν όχι, ο Αθλητισμός δεν είναι σόου, ούτε παιχνίδι. Ο δυτικός κόσμος όμως (και οι σύγχρονοι Έλληνες φυσικά) αδυνατεί να καταλάβει πως ο εσωτερικός αγώνας του Αθλητή να κατανικήσει την αδήριτη επιθυμία να κατισχύσει του συνανθρώπου του, πως η πάλη επικράτησης ανάμεσα στον Νου και το Ένστικτο της επιθετικότητας, ουδεμία σχέση έχει με παιχνίδι, αλλά είναι κάτι πολύ, πολύ ανώτερο!!!

Αναπόφευκτα, η αποθέωση του πνεύματος του Αθλητισμού, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκφυλίστηκαν σε παιχνίδια, olympic games, jeux olympique και πάει λέγοντας.

Και τα ζώα όμως παίζουν, πολλές φορές μάλιστα παίζουν μαζί με τους ανθρώπους! Αυτό δε σημαίνει πως αθλούνται. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αφού δεν έχουν το θαυμαστό αυτό όργανο, το Νου, άγγελο δημιουργίας και συνάμα ολέθρου.

Ο άνθρωπος έχοντας συνείδηση των ενστίκτων του, οφείλει να τα χαλιναγωγεί ή να τα διοχετεύει δημιουργικά· και τι πιο εναρμονισμένο με το μέτρο της Φύσης, τι πιο ισορροπημένο και λογικό, τι πιο ελληνικό από μερικούς ισομήκεις διαδρόμους, μια κοινή γραμμή τερματισμού και μερικούς συναγωνιστές, να τρέχουν για ένα έπαθλο ευτελούς υλικής αξίας μα με αξία ηθική που δεν αγοράζουν όλα τα τάλαντα του κόσμου!!

Ε, μα είναι τελείως τρελοί αυτοί οι Έλληνες...

ΥΓ Ψάξτε για το βιβλίο του Θέμη Γκουλιώνη, Αθλητισμός – Ένας Έρωτας αλλιώτικος, πραγματικό διαμάντι!