It’s a boy!!!

 

Ήταν Παρασκευή βράδυ, λίγο μετά τις 10, κατεβαίνω με το μηχανάκι την Βασιλίσσης Σοφίας στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής και μπροστά μου αντικρίζω την εικόνα – θέαμα για το βαριετέ του Γιάννη Μπουρνέλη. Τύπος σε σκουτεράκι κουβαλάει ένα μπαλόνι μεγέθους αερόστατου κατάλληλο μάλλον για το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες. Τρέχει με 60-70 χιλιόμετρα, χώνεται ανάμεσα στα αυτοκίνητα χωρίς τη χρήση φλας σαν να είναι ο Valentino Rossi στο chicane που θα του δώσει τον τίτλο του πρωταθλητή, μουντζώνει με το «ελεύθερο» δεξί χέρι έναν ταξιτζή και συνεχίζει ακάθεκτος τη διαδρομή του προς το πλησιέστερο μαιευτήριο να δώσει στη στρουμπουλή ξαδερφούλα του το ευφάνταστο (…) δώρο για τον συμπαθή μπέμπη που έφερε στον κόσμο.

 

Με κίνδυνο και της δικής μου ζωής (η δική του είχε ήδη μπει σε mode «γύρος του θανάτου» με το ΕΚΤΑΙΛΟΥΝΤΕ ΜΕΤΑΦΟΡΕ ΜΠΑΛΩΝΙΩΝ -  Ο ΧΑΡΟΣ) έβγαλα το κινητό και προσπάθησα κι εγώ με το ένα χέρι να τον πάρω φωτογραφία. Ένιωσα σαν τον φωτογράφο της Τιεν Αν Μεν που απαθανάτισε τον Κινέζο που στάθηκε μπροστά στο τανξ! Τέτοια ικανοποίηση… Κι όταν έφτασα σε γνωστό φαγάδικο-αλυσίδα που εκθειάζει την ικανοποίηση που νιώθει κάποιος μόλις φτάνει η Παρασκευή και αφού ψυχαναγκαστικά περίμενα 30’ να μου βρουν τραπέζι μη καπνιστών καθότι ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους στην Ελλάδα είναι σαν τα UFO στις ΗΠΑ: όλοι ισχυρίζονται ότι τα έχουν δει, αλλά απτές αποδείξεις ουδείς έχει προσκομίσει, άρχισα επιτέλους να φορτώνω!

Και εξηγούμαι: Μα γιατί ρε φίλε κουβαλάς τον ογκόλιθο με το μηχανάκι; Γιατί οδηγείς με το ένα χέρι; Γιατί κάνεις σφήνες; Γιατί κράζεις τους άλλους οδηγούς που δεν κάνουν στην μπάντα να περάσει ο Doctor; Και η κουβέντα – μονόλογος ενός τρελόγερου επεκτείνεται: Γιατί δεν κόβεις απόδειξη στο μαγαζί σου όταν έρχομαι να πιω ποτό; Γιατί παρκάρεις πάνω στον ποδηλατόδρομο; Γιατί γλείφεις τον βολευτή Άμφισσας να σε βάλει σε μια καρεκλίτσα στο Δημόσιο να μου λες όταν έρχομαι για να με εξυπηρετήσεις στον Ο.Α.Ε.Ε. «πήγαινε απέναντι για υπογραφή»; Γιατί εξοργίζεσαι με τους πολιτικούς και ταυτόχρονα ξεχνάς τόσο εύκολα και πας και ρίχνεις το γνωστό πράσινο/ μπλε κουκί στην κάλπη;

Ζητεῖται Ἐλπίς, έγραψε ο Αντώνης Σαμαράκης… Αν και έχει φύγει εγώ επιμένω, όχι εκ παραδρομής, να τον αποκαλώ κύριο και θα του πω:

Κύριε Αντώνη η μόνη Ἐλπίς που εμείς οι Έλληνες ανα-ζητούμε και αναγνωρίζουμε είναι αυτή που προσφέρει ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ εκεί στα χαμηλά της Πανεπιστημίου…

 

 Κείμενο/Φωτογραφίες: Ένας "Ρωμαίος"!