Μια Γλώσσα στη Λίμνη

Οι Γερμανοί όταν σχεδίαζαν το αυτοκίνητο δεν είχαν λάβει υπ’όψιν τον Έλληνα οδηγό που θεωρεί conditio sine qua non την ύπαρξη ποτηροθήκης στο βασικό εξοπλισμό. Παρολαυτά κατάφερα να στριμώξω το industrial Starbucks κιούπι μου κάπου μεταξύ καθίσματος και λεβιέ ταχυτήτων.

Ζεστός νες; Check!

Καλώδιο USB; Check!

5 Giga μουσική; Check!

Δεν τσεκάρω ποτέ λάστιχα, το μόνο λάδι του οποίου η στάθμη με αφορά είναι του «εξαιρετικού λαδιού για τη σαλάτα σου γιέ μου». Ξεκινάμε και πάμε… Αττική Οδός, έξοδος Αθηνών-Λαμίας και

Blue jeans, White shirt
Walked into the room you know you made my eyes burn
It was like James Dean, for sure.

Χαλάω το όνειρο στις ανά την υφήλιο θαυμάστριες γιατί φοράω φόρμα σαν τους φορτηγατζήδες για μεγαλύτερη άνεση, για την δε Porsche του James Dean ούτε λόγος…

Μια μεγάλη ευθεία είναι ο δρόμος, οριακά τεμπέλικη μέχρι να βγεις από την πόλη-επιτομή του στυλ Νέα Αρτάκη (για ποιο λόγο την είπαν έτσι θέλω να το μάθω γιατί αν εμπνεύστηκαν από την Νέα Υόρκη ακούω την γάτα μου ως εδώ να καγχάζει). Είχα ρε γαμώτο απόθεμα σχολίων για τις υπερμεγέθεις ασύμμετρες ταμπέλες «Μετατροπή Τούρμπο – Χειροποίητες Εξατμίσεις Μουστάκιας» αλλά ο οίστρος διακόπτεται βιαίως στις πρώτες στροφές καθώς το τοπίο αλλάζει ή μάλλον μεταμορφώνεται: πλατάνια με κατακίτρινα φύλλα, ξέγυμνες μουριές, μυρωδιά βρεγμένης γης, ένας απειλητικός βράχος στα αριστερά κι ένας ποταμίσκος που με κοντράρει σε ταχύτητα από δεξιά για κάμποσα χιλιόμετρα.

Προφανώς τον αγώνα με το νευρώδες ρυάκι τον έχασα στα σημεία, όχι όμως την ταμπέλα «Ξενώνας Βατερή». Στο καλύτερο σημείο της Βόρειας Εύβοιας αγόρασαν εδώ τη γη: από το μπαλκόνι του δωματίου με το τζάκι απλώνεται η απεραντοσύνη του (χειμωνιάτικου) Βόρειου Ευβοϊκού ενώ στη σάλα του πρωινού έχεις για παρέα εκτός από τις υπέροχες μαρμελάδες της κυρίας Κατερίνας ένα πυκνό δάσος και τις οικότροφες γάτες που σε παρατηρούν μάλλον βαριεστημένα ενώ κάνουν πεντικιούρ στο βουνό από  κομμένα καυσόξυλα. Σήκω! Μην μου λες να αράξουμε στο δωμάτιο, μην διανοηθείς να ανάψεις τσιγάρο και όχι δεν έχει 3G. Έχει όμως έναν επίμονο ήλιο και την Λίμνη στα 2 χιλιόμετρα που σε περιμένει για καφέ στην παραλία. Η Λίμνη είναι ένα μικρό χωριό ή πιο σωστά μια ευγενική κυρία που κάθεται αμφιθεατρικά γύρω από το σκηνή της θάλασσας χωρίς να εμποδίζει τους θεατές στα μπροστινά καθίσματα που περιμένουν και αυτοί υπομονετικά να ξεκινήσει η παράσταση. Μικρά, χαμηλά σπίτια, χωρίς Ελενίτ στις στέγες και υπερβολές αλουμινίου. Έμαθα ότι ένας ντόπιος μηχανικός σπούδασε στην Αθήνα, γύρισε στον τόπο του (sic), πήρε ένα ψαλίδι σαν αυτά που είχαν το πάλαι ποτέ οι γυμνασιάρχες για να κόβουν τα τσουλούφια από τους τεντιμπόηδες και άρχισε να μαζεύει τα αναιδή τριώροφα εποχής Χούντας και επανέφερε το πορτοκαλοκόκκινο κεραμίδι δημιουργώντας ένα αρμονικό τοπίο χωρίς κραυγές βουκολικής υπερβολής. Βόλτα στα στενά δρομάκια όπου ανάμεσα στα σφιχταγκαλιασμένα σπίτια προβάλλουν λεμονιές και μπόλικες μανταρινιές που σε προκαλούν να τις κλέψεις, ήσυχα καφε-νεία που σου φέρνουν και δυο κομμάτια κέικ ζητώντας ως αντάλλαγμα κάπου 3 Ευρώ.

Την επομένη να ξυπνήσεις κατά τις 10:00 και δεν χρειάζεται να φας Θύρα 7 φέτες με βούτυρο, τυρί και ζαμπόν. Τα δε βραστά αυγά μπορούν να περιμένουν γιατί αν και οδηγός πρέπει κι εσύ να απολαύσεις τη διαδρομή στα πόδια του Ξηρού Όρους μέχρι να φτάσεις στην όμορφη Μονή του Οσίου Δαυίδ. Εκεί, αφού σε περάσουν από κελιά, οστεοθήκες και διάφορα άλλα παγανιστικά gadget θα σε κεράσουν ωραιότατο ελληνικό καφέ, λουκούμι και μπισκοτάκια. Ο Ηγούμενος είναι μεν πράος και σοφός σαν τον Miyagi στο Karate Kid αλλά ταυτόχρονα φλύαρος για τα δικά μου μέτρα οπότε λέω ένα κοφτό «να’στε καλά» και έχω ήδη βάλει πρώτη για τους Καταρράκτες του Δρυμώνα. Υδατοπτώσεις, ταμπέλες με αστείες λατινικές ονομασίες πεύκων, ένα μονοπάτι φτιαγμένο από το Δασαρχείο και αν είσαι αρκετά ανώριμος και μπορείς να κάνεις το κατοικίδιο του Ταρζάν κρατήσου γερά από το βρεγμένο σκοινί για να φτάσεις ως την καρδιά του καταρράκτη μέχρι να αρχίσεις να γίνεσαι μουσκίδι. Το βράδυ πίσω στο δρόμο για τις διπλανές Ελιές, στην ταβέρνα που δεν θυμάμαι το όνομα της, έχει νοστιμότατα κρεατικά και την περιώνυμη ψητή Γλώσσα.  Εκεί θα συμφάγεις με τον μεγαλοπαράγοντα της περιοχής που τσακίζει με το χέρι παϊδάκια συνοδεία της κυρίας του που έχει φτιάξει ειδικά για την περίσταση πομπέ ξανθό μαλλί και νύχι κόκκινο με απαστράπτοντα Swarowski. Μην ζητάς κατάλογο απλά πες στον ευγενικό ιδιοκτήτη - σεφ - μετρ – οινοχόο - σερβιτόρο να σου βάλει τηγανιτούς μελιτζανοκεφτέδες που είναι καλύτεροι κι από την Master Chef Πεσκανδρίτσα με κουαρτέτο σέλινο και αφού τα κάνεις όλα αυτά και θες ακόμη ποτό πήγαινε πίσω στη Λίμνη στο μπαράκι-ζαχαροπλαστείο που μαζί με το Johnnie Walker Blue Label θα σε σερβίρει και αμυγδαλωτά, πάστες και μια τούρτα, έτσι για το καλό!

Την Κυριακή πρωί μην βαρεθείς να επιστρέψεις μέσω Αιδηψού. Πήγαινε να δεις τα αχνιστά νερά που πέφτουν στην θάλασσα, βάλε ένα μαγιώ να γνωρίσεις τις ιαματικές ιδιότητες που γενεές παππούδων επισκέπτονται με θρησκευτική ευλάβεια για τα λουμμμπάγκα τους. Αυτοί ξέρουν!

 

Ένας Ρωμαίος

[gallery link="file" columns="3" ids="3599,3600,3601,3602,3603,3604,3605,3606,3607,3608,3609,3610,3611,3612,3613,3614,3615,3616,3617,3618,3619,3620,3621,3622,3623,3624,3625,3626,3627,3628,3629,3630,3631,3632,3633"]