«Έρωτας όνομα ουσιαστικόν»… Αυτό που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ονομάσανε «Έρωτα», στο όνομα του οποίου έχουν γραφτεί τόσα έργα (ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μουσικά κ.λ.π), στο όνομα του οποίου αποδίδονται οι μεγαλύτερες ευτυχίες αλλά και οι μεγαλύτερες δυστυχίες και που τόσο εύκολα το επικαλούμαστε κολλώντας το δίπλα σε οποιαδήποτε σαρκική επιθυμία ή βραχύχρονο ενθουσιασμό…αλήθεια πόσοι από μας είναι σε θέση να τον προσδιορίσουν επακριβώς και πόσοι από εμάς είναι σε θέση να υποστηρίξουν ότι πραγματικά υφίσταται;
Κι όμως, θα μπορούσε κάποιος δικαιολογημένα να υποστηρίξει πως υφίσταται ό,τι κάνουμε εμείς να υφίσταται, έστω κι αν αυτό το κάτι είναι πρόσκαιρο και φυσικά δεν θα κρατήσει για πάντα.
Τυχεροί λοιπόν όσοι τον γνώρισαν και η ζωή τους απέκτησε νόημα, βαδίζοντας σε νέα μονοπάτια, λάμποντας από ευτυχία και εσωτερική ολοκλήρωση. Τυχεροί όσοι έκαναν τα όνειρά τους να γίνουν και όνειρα άλλων, που πίστεψαν σε δύο και όχι σε έναν. Αναφέρομαι στον αμοιβαίο Έρωτα γιατί ίσως μόνο αυτός έχει σημασία και μόνο τότε αποκτά σημασία, όταν δηλαδή είναι αμοιβαίος.
Άτυχοι όσοι τους προσπέρασε αφήνοντας το στίγμα του ανεκπλήρωτου ή την πληγή μιας λανθασμένης επιλογής. Άτυχοι όσοι δεν μπορούν να ερωτευτούν, όσοι δεν μπορούν να νιώσουν, όσοι νομίζουν ότι παίρνουν και όσοι νομίζουν ότι δίνουν, ενώ στην πραγματικότητα συμβιβάζονται σε ένα από την αρχή καταδικασμένο «παιχνίδι» με εσώτερες προεκτάσεις. Δυστυχισμένοι όσοι αυτό τον συμβιβασμό τον κάνουν Ζωή…ζωή καταδικασμένη και εγκλωβισμένη στο παρελθόν.
Κι αν το δίπολο Έρωτας- Θάνατος ισχύει-που πιστεύω πως ισχύει, ο έρωτας φέρνει θάνατο όπως και ο θάνατος έρωτα μερικές φορές- τότε το δυστύχημα δεν είναι ο θάνατος, αλλά η αναγέννηση…όχι το ότι θα πεθάνει κάποιος αλλά το ότι θα ξαναγεννηθεί. Γιατί αν το πάρω προσωπικά, αυτή η… άλλη που θα ήμουνα με τρομάζει ακριβώς γιατί είναι ό,τι χειρότερο να νιώθεις πως παγώνει κάτι μέσα σου.
Κάπου είχα διαβάσει πως «οι Έρωτες είναι σαν τις αυτοκρατορίες…παύουν να υφίστανται όταν γκρεμιστεί η ιδέα που τις γέννησε…» Οπότε, ή θα χαθεί η αυτοκρατορία ή θα είναι πάντα μία ιδέα στο μυαλό που θα πηγαινοέρχεται, στην αρχή συχνά, αργότερα σπάνια μέχρι να ξεφτίσει; Ίσως…
Τα παραπάνω αποτελούν απλά σκέψεις εν είδη ψυχανάλυσης και τίποτε παραπάνω. Τις οικειοποιείται μόνον αυτός που τις συμμερίζεται…Δεν προσπαθώ ν’ αποδείξω κάτι. Προσπαθώ μόνο να βάλω σε τάξη το χάος που επικρατεί μέσα μου. Και όσο κι αν είναι δύσκολοι οικονομικά οι καιροί που περνάμε κι αν ακόμη θεωρείται ίσως πολυτέλεια να μιλάς για έρωτες, πιστεύω εντούτοις πως το αισθηματικό κενό το νιώθουν μέσα τους αρκετοί, όσο κι οξύμωρο κι αν ακούγεται το να μπορέσεις να νιώσεις ένα κενό…
Νομίζω τελικά πως είναι ίσως καλύτερα να ζήσεις έναν έρωτα παθιασμένο κι έστω και βραχύχρονο, παρά να ζήσεις έναν έρωτα που θα διαρκεί- στο μυαλό σου πάντα- πολύ καιρό (αφού θα έχεις για πολύ καιρό την ιδέα του άλλου στο μυαλό σου) και αργά-αργά θα σε καταστρέψει με μικρές αναλαμπές αυτού που έζησες ή αγκαθάκια επιθυμίας αυτού που θα ήθελες να ζήσεις. Είναι θάνατος!.. Λιώνεις μέχρι να ανακάμψεις με τις δικές σου δυνάμεις και τη δική σου θέληση. Ευτυχώς στον Έρωτα, αν ξυπνήσεις νωρίς, γλίτωσες! Πόσοι όμως θα ξυπνήσουν; Είναι ωραίος ο ύπνος…πόσο μάλλον όταν βλέπεις και όνειρα!
Κείμενο/Φωτογραφία: Μπολτσή Μαριάννα
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου