Την στιγμή που βγήκαμε από τα σκαλιά του Μετρό το μόνο που θυμάμαι είναι η αφόρητη ζέστη. Δεξιά τα προσφυγικά, δίπλα η ΓΑΔΑ και απέναντι το ρημάδι-γήπεδο του Παναθηναϊκού. Γύρισα και κοίταξα τον Πάνο. Μου χαμογέλασε πονηρά. Είμαι σίγουρος έκανε την ίδια σκέψη: “Πού ήρθαμε ρε μαλάκα;” Η διεύθυνση που μας είχαν δώσει Αμαρτωλών και Κλεφτών 48 στους Αμπελόκηπους.
Περπατήσαμε μπροστά από το γήπεδο της Λεωφόρου.
- Βαζέλια, είπα ψιθυριστά.
- Θυμάσαι το 1-4 που τους είχαμε κλείσει το σπιτάκι; με ρώτησε ο Πάνος.
- Αν θυμάμαι λέει, φοιτητής ήμουν. Αξέχαστες εποχές, απάντησα
Το γήπεδο στέκει ερείπιο, άψυχο. Μεγάλες αφίσες από τις ένδοξες εποχές της ομάδας στο champions league στέκουν σαν φαντάσματα. Απόρησα πώς μέχρι πρόσφατα σε αυτό το γήπεδο πραγματοποιούνταν αγώνες. Προσπάθησα να ανακαλέσω στην μνήμη μου την εποχή που πηγαίναμε στο παλιό Καραΐσκάκη. Ένα γήπεδο κι αυτό βγαλμένο από μια άλλη εποχή. Μου φαίνεται σαν παιδικό όνειρο. Βλέπεις έχουμε καλομάθει να παρακολουθούμε μπάλα σε ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό γήπεδο, κάτι που δεν έχουν οι υπόλοιπες “μεγάλες” ομάδες της Αττικής. Οι λόγοι πολλοί.
Μετά τα δικαστήρια στρίψαμε αριστερά και ανηφορίζοντας φτάσαμε έξω από την γκαλερί Ileana Tounta Contemporary Art Center. Σταθήκαμε να περιμένουμε και τον τρίτο της παρέας. Στο μεταξύ άνοιξε η πόρτα. Ο νεαρός που βγήκε μας κοίταξε καχύποπτα. Ήταν το κοινό μας μυστικό. Τι δουλειά έχουν γαύροι μια ανάσα από την παραδοσιακή έδρα του Παναθηναϊκού;
- “Πού μας έφερε κι αυτός ρε φίλε;” μονολόγησε ο Πάνος.
Στο μεταξύ το μηχανάκι του Πέτρου που πλησίαζε διέκοψε την βουβή αναμονή. Πάντα χαμογελαστός. “Πανάθα”. Αθηναίος από τους βέρους - τους καλούς. Αυτούς που οι αυθεντικοί Πειραιώτες σεβόμαστε και το αντίστροφο. Οι διαφορές μας σε βιώματα και χρώματα είναι λόγος όχι αντιπαράθεσης, αλλά σύνθεσης. Αθήνα – Πειραιάς σε μια σχέση αντίθεσης και σεβασμού. Όπως παλιά.
Ανοίξαμε την σιδερένια πόρτα και μπήκαμε δειλά - δειλά να δούμε την έκθεση φωτογραφίας του senior Ernesto Valverde. Μα τον τρελο-Ισπανό, πώς του ήρθε να κάνει την έκθεση εδώ;
Ο Ερνέστο μέχρι τις 30 Ιουνίου πραγματοποιεί έκθεση φωτογραφίας από την περίοδο που έζησε στην χώρα μας. Φωτογραφίες από γήπεδα, ξενοδοχεία, ποδοσφαιριστές αλλά και στιγμές προσωπικές, άλλοτε μοναχικές άλλοτε όχι. Στον ισόγειο χώρο έχει μερικές φωτογραφίες τυπωμένες σε μεγάλες διαστάσεις αλλά το “ζουμί” είναι στον πρώτο όροφο.
Ένας άνθρωπος, όχι Έλληνας, που εργάστηκε εδώ, μένοντας τον περισσότερο καιρό μακρυά από την οικογένειά του προσπάθησε με την φωτογραφία να αποτυπώσει στιγμές που του έκαναν περισσότερο εντύπωση. Είναι ενδιαφέρον να δεις πώς βλέπει την χώρα μας κάποιος απ' έξω, που βιώνει την δική μας καθημερινότητα.
Συστάσεις για τον Ερνέστο δεν χρειάζονται. Άφησε το στίγμα του. Όχι μόνο σε εμάς τους “κόκκινους”, αλλά σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους/οπαδούς. Ένας άνθρωπος κατάφερε με το ήθος του και την εν γένει συμπεριφορά του να κερδίσει και τον τελευταίο κάφρο. Κακά τα ψέμματα κάφροι είμαστε. Στην ουσία δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Η έλλειψη όμως παιδείας και το μίσος για “την κατσίκα του γείτονα” μας φέρνει κάθε φορά αντιμέτωπους με τον κακό μας εαυτό.
Αποκορύφωμα στην έκθεση το φωτορεπορτάζ του Ερνέστο την ήμερα του αγώνα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Ναι σε αυτόν τον αγώνα που δεν τέλειωσε ποτέ και εμείς πανηγυρίζαμε. Πανηγυρίζαμε για ποιο πράγμα; Και εκείνος δεν πανηγύρισε. Οι φωτογραφίες ξεκινούν με σειρά, από τον πρωί που ξύπνησε στο κρεβάτι, την κατεύθυνση στου Ρέντη, τον δρόμο για το ΟΑΚΑ, αστυνομία, αποδυτήρια, φωτιές, πίσω στον Ρέντη, εκστασιασμένοι οπαδοί μπροστά στον πούλμαν.
Προσπάθησα να μπω στο μυαλό του. Θλίψη.
Θυμάμαι πρόσφατα στην Μαδρίτη ρώτησα έναν φίλο Ισπανό πώς γίνεται να κυκλοφορούν με εμφανίσεις της Μπαρτσελόνα στα κεντρικά σημεία της πόλης.
- “Γιατί σε εσάς δεν συμβαίνει;”, με ρώτησε.
Του εξήγησα.
- “This is too sad”, απάντησε με όσα αγγλικά ήξερε. Ακόμα το θυμάμαι.
Ο Ερνέστο δεν είναι απλά ένας προπονητής. Γιατί εμείς αυτό βλέπαμε. Έναν επαγγελματία, μεθοδικό προπονητή. Είναι ένας άνθρωπος σαν εμάς. Που όσο κι αν στενοχωρηθήκαμε γιατί δεν έμεινε, ποτέ δεν μπήκαμε στην θέση του, ότι ζούσε μακρυά από τα αγαπημένα του πρόσωπα. Βλέπαμε έναν τυπικό, καθωσπρέπει άνθρωπο χωρίς να μπορούμε δούμε και τον “άλλο” Ερνέστο. Τον Ερνέστο που του αρέσουν οι εκδρομές, το καλό φαΐ, οι φτωχογειτονιές του Μπιλμπάο και του Πειραιά. Τον Ερνέστο που πέρα από προπονητική βλέπει την ζωή μέσα από ένα ρομαντικό πρίσμα.
Ο άνθρωπος Ερνέστο Βαλβέρδε.
Βγήκαμε έξω. Το γήπεδο του Παναθηναϊκού πάλι μπροστά μας. Αυτή την φορά δεν σκέφτηκα “παλιοβαζέλες”. Μπάλα είναι, να περνάμε καλά με φίλους και να κάνουμε καζούρα. Και μέσα από τον συναγωνισμό να γινόμαστε καλύτεροι. Τι έχουμε να χωρίσουμε; Γιατί τόσο γκρίζο;
Τον μπαγάσα, να δεις που επίτηδες μας κουβάλησε τους γαύρους μέχρι εδώ, για να το ξανασκεφτούμε. Να αναθεωρήσουμε ίσως.
Hasta luego amigo Ernesto. Μας έκανες περήφανους.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου