«Πάμε πυραμίδα;»

 

- «Πάμε πυραμίδα;» πετάω την ιδέα...

- «Πας καλά μωρέ; Τι να πάμε να κάνουμε στην Αίγυπτο, γίνεται χαμός εκεί κάτω», με αποπαίρνουνε.

Εγώ όμως έκανα λόγο για τη Πυραμίδα ή αλλιώς Προφήτη Ηλία, τη ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου στη μαμά πατρίδα Λακωνία, η οποία λόγω του σχήματός της αποκαλείται «χαϊδευτικά» πυραμίδα.

- «Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ο πραγματικά μαγικός τρόπος με τον οποίο η σκιά της κορυφής αυτής πέφτει στο Μεσσηνιακό Κόλπο όταν ανατέλλει ο ήλιος με γεωμετρική ακρίβεια που θα ζήλευε και ο Ευκλείδης» τους λέω.

Όπως καταλαβαίνετε, η ανάβαση αυτομάτως μετατράπηκε σε ανάβαση και διανυκτέρευση στη κορυφή για να γίνουμε μάρτυρες της ουράνιας σκιαγράφησης μιας πυραμίδας πάνω στο θάλασσα με το πρώτο φως της ημέρας. Μέχρι αυτή να χαθεί σε λίγα λεπτά για να επιστρέψει την επόμενη ανέφελη ανατολή.

Υπνόσακος √

Σκηνή √

(μεσολαβεί ατελείωτη σειρά από √ και γκρίνια του τύπου «τι θα γίνει, θα φύγουμε επιτέλους;;;») και επιτέλους αναχώρηση!!!

3-3.30 ώρες περίπου από την Αθήνα, 45 λεπτά από τη Σπάρτη είναι το καταφύγιο (1550 μέτρα υψόμετρο), το οποίο είναι και η βάση της εξόρμησης. Ο θεός του βουνού ήταν μαζί μας και ο καιρός ήταν καλός οπότε δε χάνουμε χρόνο.

Αφήνουμε τα αυτοκίνητα, φορτωνόμαστε τον εξοπλισμό και φύγαμε για τη κορυφή!!

Το πρώτο κομμάτι είναι μέσα στο δάσος και ομαλό οπότε πάμε δυνατά και με ηθικό ακμαίο. Το δασωμένο κομμάτι τελειώνει όμως γρήγορα, το ίδιο και η ομαλότητα της διαδρομής. Έντονα ανηφορικό και συχνά δύσβατο το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι το οποίο ξετυλιγόταν φιδίσια μπροστά μας, ήταν σαν να μας λέει το «αρσενικό βουνό» κατά το Βρεττάκο πως για να φτάσουμε στη κορυφή του θα πρέπει να αποδείξουμε πως το αξίζουμε.

Εγωισμός, πείσμα, καθαρή αντοχή ή και όλα αυτά μαζί μας φέρνουν 2 ώρες αργότερα και μετά από μια ανάβαση με συγκλονιστική θέα προς τη κοιλάδα του Ευρώτα και την οροσειρά του Ταϋγέτου στο κομβικό σημείο της διαδρομής. Φτάνουμε στη ράχη του βουνού και τώρα πια βλέπουμε το Μεσσηνιακό Κόλπο δεξιά μας και σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά αντικρίζουμε με δέος τη κορυφή.

«Φτάσαμε», λέω από μέσα μου...πόσο λάθος έκανα. Το έδαφος είναι σαθρό και ασταθές και κάθε βήμα βασανιστικό, οι ανάσες ολοένα και πιο δύσκολες λόγω του υψομέτρου που είναι πια πάνω από 2000 μέτρα και ένας άνεμος να λυσσομανάει αδυσώπητα, με τις ριπές του να μαστιγώνουν τα ήδη ιδρωμένα και καταπονημένα σώματά μας. Το «φτάσαμε» μετατράπηκε αστραπιαία σε «μου μυρίζει πνευμονία».

Επιστρατεύσαμε κάθε διαθέσιμη ικμάδα ενέργειας και φτάσαμε στη κορυφή έγκαιρα, πρέπει να ήταν περίπου 8.30 το βράδυ. Ήμουν στη κορυφή μαζί με το πατέρα μου, τα αδέρφια μου, 5 καλούς φίλους και την Ηρώ, τη σκυλίτσα μας και μόλις είχαμε αφήσει κάτω με λυτρωτική ανακούφιση τα πράγματα που τόσες ώρες κουβαλάγαμε στη πλάτη. Το μοναδικό πράγμα που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν «αυτό ήταν το μεγαλύτερο γαμήσι της ζωής μου». Όλοι χαμογέλασαν με κατανόηση και επιδοκιμασία αλλά χωρίς ίχνος δυσανασχέτησης. Το ξέραμε πως το βουνό μπορεί να μας έβαλε δύσκολα αλλά θα μας ανταμείψει. Και αυτό έκανε λίγες ώρες μετά...

Μετά από ένα λιτό βραδινό γεύμα, πολλή πλάκα και συζήτηση για τη κοινή μας εμπειρία προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε αφού είχε ήδη πάει περασμένες 11. Ο αέρας ήταν τρομερά δυνατός και το ψύχος πολικό αλλά η κούραση ήταν τέτοια που δεν ασχολήθηκε κανείς...ήταν η ώρα της ποθητής ανάπαυσης.

Κατά τις 6 παρά είχαμε όλοι σηκωθεί και αδημονούσαμε για το δώρο μας. Ένα απρόσκλητο σύννεφο πήγε να μας χαλάσει τη γιορτή αλλά ένα αεράκι ήρθε να το διώξει μακριά πάνω στην ώρα. Είχε πάει 6 και κάτι όταν ξεκίνησε δειλά-δειλά να σχηματίζεται η πυραμίδα από κάποιο άγνωστο ουράνιο γεωμέτρη. Το θέαμα είναι μεγαλειώδες και αδυνατώ να το περιγράψω με την γλαφυρότητα που του αξίζει. Για αυτό και παύω να φλυαρώ και απλά θα σας προ(σ)καλέσω να πάτε να το δείτε και σεις.

Πυραμίδα σε ευχαριστούμε και (να’σαι σίγουρη για αυτό) εις το επανιδείν!!!

 

[gallery link="file" orderby="ID"]