Οι κυλιόμενες σκάλες του μετρό πάντα μου άρεσαν. Από μικρός, νομίζω. Καθώς αναβαίνω, σηκώνω το κεφάλι. Το φως στην άλλη άκρη μου δίνει την αίσθηση ότι πάντα κάτι ωραίο συμβαίνει έξω.
Βγαίνω από τον σταθμό του μετρό "Ακρόπολη". Είναι απόγευμα προς βράδυ και ο ήλιος μόλις έχει κρυφτεί πίσω από τον ιερό βράχο.
Είμαι στο πλακόστρωτο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Της κρατάω το χέρι. Τα καλοκαιρινά χρώματα στο φόρεμά της μοιάζουν περισσότερο φανταχτερά και παιχνιδιάρικα τώρα που αρχίζει να πέφτει ο ήλιος. Μυρίζω το άρωμά της στον αέρα και λίγο από το σαμπουάν της από τα φρεσκολουσμένα της μακρυά μαύρα μαλλιά.
Χαμόγελα εκατέρωθεν.
Μπροστά μου το "Φανάρι του Διογένη" (χορηγικό μνημείο από τον Λυσικράτη). Είμαι στην Πλάκα. Της τραβάω το χέρι και αποφασίζω αιφνιδιαστικά να χαθώ στα στενά. Εκείνη ξαφνιάζεται. Της αρέσει όμως που είμαι απρόβλεπτος.
Κάτι με έλκει προς την γειτονιά που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον ιστό της σημαίας στον βράχο της Ακροπόλεως. Κοιτάω δεξιά-αριστερά και σκέφτομαι ότι δεν έχω περάσει ποτέ ξανά από εκεί.
Με κρατάει πιο σφιχτά. Μάλλον αυθόρμητη αντίδραση επειδή η γειτονιά είναι άγνωστη και σε εκείνη. Αριστερά μου, στον τοίχο μιας μονοκατοικίας βλέπω την πινακίδα "Αναφιώτικα 1". Είμαι τελικά στα Αναφιώτικα! Είχα ακούσει στο παρελθόν από φίλους αλλά ποτέ δεν είχε τύχει να βρεθώ εδώ. Μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας αλλά κρυμμένη από την πολυκοσμία.
Μυρίζει νυχτολούλουδο. Αν έκλεινα τα μάτια και μάντευα μόνο με την όσφρηση και την ακοή θα ποντάριζα ότι είμαι σε κυκλαδίτικο νησί, την ώρα που τα στενά του ετοιμάζονται να δεχθούν τους τουρίστες.
Τα Αναφιώτικα είναι μια γραφική λιλιπούτεια συνοικία της Αθήνας που βρίσκεται σκαρφαλωμένη στην βορειανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης. Δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή εργάτες από την Ανάφη, που είχαν έρθει στην Αθήνα για να εργαστούν ως χτίστες, στην ανέγερση των ανακτόρων του Όθωνα.Η συνοικία χτίστηκε στο ύφος των κυκλαδίτικων οικισμών και ακόμα και σήμερα διατηρεί ελαφρά το νησιώτικο χρώμα της. Έχει αρκετά κυβόσχημα μικρά σπίτια, στενά σοκάκια που συχνά καταλήγουν σε σκαλιά και πολλά αναρριχητικά λουλούδια όπως βουκαμβίλιες.
Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια. Ίσα-ίσα που χωράμε. Κάποιος κύριος από το παράθυρο του μας λέει μια χαμογελαστή καλησπέρα. Άλλος κόσμος εδώ σκέφτομαι.
Φτάνουμε.
Δύο κοπέλες (μάλλον τουρίστριες) κάθονται σε μια γωνιά. Η μία διαβάζει ένα βιβλίο, η άλλη δίπλα γράφει σε ένα μικρό κόκκινο σημειωματάριο. Κοιτάει την Αθήνα από ψηλά και γράφει. Ίσως ποίημα, ίσως μια ιστορία, ίσως το προσωπικό της ημερολόγιο. Μικρή σημασία έχει.
Εγώ την κρατάω από την μέση. Είμαστε στην άκρη του βράχου και ατενίζουμε από ψηλά την Αθήνα.
Μπροστά μας ο Λυκαβηττός φωτισμένος, το φεγγάρι από ψηλά να στολίζει την εικόνα και πίσω μας η Θεά της πόλης να μας προστατεύει.
[gallery link="file" orderby="ID"]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου