Περπάτημα στο κρύο

 

Έχω φάει όλη την μέρα στους δρόμους και στο γραφείο. Γυρνώ στην "βάση" μου και περιμένω στο φανάρι. Τα αυτοκίνητα περνούν από μπροστά μου δαιμονισμένα.

Αν και κουρασμένος παίρνω την απόφαση να μην αφήσω την μέρα να πάει χαμένη. Δεν γίνεται να σαπίσω στον καναπέ χαζεύοντας στην τηλεόραση. Παρκάρω στην Καστέλα (με τα μαγαζιά ανοιχτά, οπουδήποτε αλλού είναι κάτι σαν τα νούμερα του τζόκερ). Κατεβαίνοντας τα σκαλιά ρίχνω μια κλεφτή ματιά προς την Αθήνα.

Η Δεληγιώργη έχει μαζεμένα αρκετά χαμηλά σπίτια. Πάντα ζήλευα τον τυχερό που μένει σε αυτό το μικρό αλλά ζεστό σπίτι. Κάνω σκέψεις και σενάρια ότι μέσα θα έχει παλιά ξύλινα έπιπλα και μυρωδιές που θα θυμίζουν γιαγιά.

Έχω κάνει το χρέος μου για σήμερα. Γυμναστήριο over. Γουστάρω λίγο περπάτημα όμως. Πρέπει να βρω παρέα. Συνήθως κατεβαίνω με κάποιον φίλο. Σήμερα μόνος.

Έξω έχει απίστευτο κρύο. Όλο το πρωί έριχνε χιονόνερο. Οι δρόμοι δείχνουν καθαροί. Πιάνω την Αλκιβιάδου και μπρος ολοταχώς!

Στρέφω βιαστικά το κεφάλι μου στο παλιό σχολείο. Αναμνήσεις! Φήμες για αξιοποίηση του ακινήτου που παραμένουν φήμες. Σπασμένα τζάμια. Κρίμα! Κάποτε εδώ υπήρχε ζωή - φωνές.

Παρά το κρύο τα λουλούδια στο παρτέρι αντέχουν. Ωραίο χρώμα. Επιτέλους κοιτάς χαμηλά χωρίς να φοβάσαι τι θα αντικρίσεις. Η πλατεία απέκτησε ζωή!

Σαν σωστός επιστάτης κάνω και ένα πέρασμα από το Δημοτικό Θέατρο. Άντε τελειώνει και αυτό. Αρκετά! Την τελευταία φόρα που το θυμάμαι ανοιχτό ήταν τότε που έδινε παραστάσεις η Άλκηστις. Κόσμος - φώτα - μουσικές! Το έχουμε ανάγκη.

Πιάνω την Κουντουριώτου. Στην διαστάυρωση με Μπουμπουλίνας όμορφα νεοκλασικά. Ο παλιός Πειραιάς! Φαντάσου πώς ήταν παλιά; Γεμάτος τέτοια στολίδια.

Βγαίνω 2ας Μεραρχείας. Γαλλική ακαδημία ή πιο σωστά Institut Français du Pirée. Θυμάμαι κάποτε στα διαλείμματα βγαίναμε έξω στην αυλή και παίζαμε αμπάριζα. Σφυρίζαμε και σε καμιά κοπέλα όταν πέρναγε από κάτω και όταν γυρνούσε το κεφάλι εμείς κρυβόμασταν πίσω από τα κάγκελα. Τώρα λειτουργεί μόνο σαν εκθεσιακός χώρος. Φοβερό κτήριο. Ακόμα θυμάμαι το πάρτι μασκέ που είχα ντυθεί Alice Cooper!

Κατεβαίνω Πασαλιμάνι, κάτω στην μαρίνα. Ο ουρανός έχει ανοίξει. Λίγος κόσμος. Κανά-δύο έχουν βγάλει βόλτα τους σκύλους και κάποιος τολμηρός κάνει τζόκινγκ. Η θάλασσα είναι βέβαια "λάδι". Τολμάς να βουτήξεις;;;

Σε ένα από τα καΐκια πέφτει το μάτι μου στο όνομα. "Στέλλα μηηη κρατάω μαχαίρι..."! Τώρα ποια είναι η Στέλλα και ποια η Μαρία ουδείς γνωρίζει. Μπορεί να είναι και το ίδιο πρόσωπο.  Το καΐκι πάντως είναι έτοιμο να βγει αύριο στον Σαρωνικό.

Στην σχολή ναυτο-προσκόπων σταματώ στο γκράφιτι. Μάλλον στένσιλ με διορθώνουν. Πολύ έξυπνο!

Τσακώνω έναν μικρό πρόσκοπο που την έχει πέσει πίσω από τα κάγκελα και ρίχνει έναν υπνάκο.

Βέβαια κάποιοι έχουν άλλη γνώμη περί προσκοπισμού, αλλά εντάξει δημοκρατία έχουμε. Τα σπρέι βέβαια δεν είναι δημοκρατία αλλά ας το ξεπεράσουμε.

Στο γεφυράκι χαζεύω το τιρκουάζ χρώμα του νερού.

Ρίχνω και ένα βλέφαρο προς πλατεία Αλεξάνδρας απέναντι. Τα φώτα δημιουργούν ωραία χρώματα πάνω στην θάλασσα.

Κατευθύνομαι προς τον φάρο. Το γιγαντιαίο κότερο μου κλέβει την προσοχή. Μπροστά του είμαι σαν νάνος.

Στην απέναντι όχθη ησυχία. Ακόμη και στο πάρκινγκ (αυτοσχέδιο) είναι λιγοστά τα αυτοκίνητα. Ζευγαράκια θα είναι (σκέφτομαι).

Αράζω στο τέλος της μαρίνας. Αέρας κρύος από παντού. Κάθομαι λίγο, παίρνω τις απαραίτητες τζούρες και ξεκινάω για πίσω.

 

 

Πάντα επιστρέφω από άλλο δρόμο. Κουσούρι; Όπως θες πες το. Αλκιβιάδου μετά την Σωτήρος. Ωραία νεοκλασικά και εδώ. Όμορφη γειτονιά μέσα στο κέντρο.

 

 

 

Όμορφες λεπτομέρειες που μου έχουν λείψει.  Σε όλους έχουν λείψει. Μας φάγανε τα τσιμέντα, μονολογώ.

 

 

Λίγο πιο κάτω και το PassPort. Αμέσως φέρνω στο νου μου δυνατές μουσικές βραδιές με παρέα. Χρειαζόταν ένας τέτοιος χώρος. Έδωσε άλλη πνοή. Επιτέλους γνωστοί καλλιτέχνες έρχονται στην πόλη μας και κάνουμε ουρές για ένα εισιτήριο.

 

 

 

Κοντεύω. Θα περάσω για ένα "γεια" από το πατρικό και μετά πίσω στο ζεστό μου κρεβάτι.  Στον δρόμο περνάω και από το παρκάκι. Ήσυχο. Κανείς μέσα. Σταματώ και ακούω τα πουλιά που φωλιάζουν στο Κυπαρίσσι.

 

 

Λίγα μέτρα πριν φτάσω περνάω απέναντι στο παλιό εγκαταλελλημένο. Από τότε που με θύμαμαι έτσι είναι. Ετοιμόροπο και γεμάτο κεσεδάκια απ'εξω με φαί για τις γάτες.  Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι όμως αυτή η εικόνα δεν έχει αλλάξει.

 

 

Καλό βράδυ ...