Κυριακή πρωί – ξυπνητήρι στις 7. Πρωινό που συνάδει με την περίσταση, ντύσιμο και αναχώρηση. Περπατώ στην Καλλιρρόης υπό δροσιά. Μπαίνω στο κλίμα γρήγορα βλέποντας τριγύρω κόσμο να βαδίζει προς την ίδια κατεύθυνση μαζί μου.
9 παρά είμαι στην μεταλλική γέφυρα. Κατεβαίνω στο πλήθος, στριμώχνομαι ανάμεσα σε χιλιάδες κορμιά. Για ζέσταμα ούτε λόγος – απλά δεν γίνεται. Φοράω τα ακουστικά από το mp3 player και βάζω την μουσική στο τέρμα. Η λίστα είναι έτοιμη από χθες. Metallica συνοδεία με την συμφωνική ορχήστρα του San Francisco για αρχή. Πρώτη φορά επιλέγω να κουβαλήσω μαζί μου μουσική.
Δεν ακούω καν το “μπαμ”. Βλέπω το πλήθος να ξεκινάει και αρχίζω και εγώ δειλά – δειλά. Η ανηφόρα μοιάζει ατελείωτη και φέτος. Τι να πούνε και οι άλλοι – σκέφτομαι. Δεν ακούω τίποτα, μόνο την μουσική και την ανάσα μου. Ένας φίλος με χτυπάει στην πλάτη, μου χαμογελάει. Ανταποδίδω με ένα χαμόγελο. Μπροστά μου ένας ηλικιωμένος. Δίπλα ένας παλίκαρος από την Κύπρο και λίγο πιο πέρα ένας μικρούλης γύρω στα 12. Συχνά πυκνά στην άκρη του δρόμου περαστικοί χειροκροτάνε. Διαβάζω στα χείλη τους “μπράβο παιδιά”. Σιγά τον άθλο, μονολογώ.
Η στροφή στο Σωτηρία μοιάζει βάλσαμο. Στην κατηφόρα τα πόδια πάνε μόνα τους. Ούτε φρένο – ούτε γκάζι. Γυρνώ την ματιά μου και κοιτάω το υπόλοιπο πλήθος στο απέναντι ρεύμα που ακόμα ανεβαίνει. Μπροστά από το Μέγαρο μουσικής αρχίζεις να νιώθεις πως το τέρμα είναι κοντά. Λίγο πριν στρίψω στην Ηρώδου Αττικού για την τελική ευθεία με φτάνει ένας κολλητός. “Πάμε – πάμε” μου λέει. Ανοίγουμε βήμα και μπαίνουμε στο στάδιο για τον τερματισμό. “Όλα τα λεφτά” είναι αυτό. Η αίσθηση για αυτά τα 10 δευτερόλεπτα μέσα στο Καλλιμάρμαρο. Είσαι κι εσύ για λίγο αθλητής. Θες να σηκώσεις την γροθιά σου, να φωνάξεις, να κοιτάξεις ψηλά ... ε; Το έχεις σκεφτεί παραδέξου το.
Την περασμένη Κυριακή κατέβηκα κι εγώ να τρέξω για 3η φορά, όχι στον άθλο των 42 και βάλε χιλιομέτρων αλλά στα 10. Είμαι αρκετά τεμπέλης για να παρατήσω τις υπόλοιπές μου δραστηριότητες και να αφοσιωθώ σε μια αυστηρή 6μηνη προετοιμασία δρομέα.
Αυτή την χρονιά έκανα τον “δύσκολο”. Εξηγούμαι. Δεν γουστάριζα να πάω. Όχι γιατί δεν μου αρέσει το τρέξιμο πλέον, αλλά γιατί η μαζικοποίηση καταστρέφει την “ιδέα”. Δεν λέω, μόνο και μόνο που τόσες χιλιάδες κόσμου φρόντισαν το προηγούμενο βράδυ να μην ξενυχτήσουν για να είναι φρέσκοι το πρωί ή που έκαναν 5-10 προπονήσεις για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν είναι θετικό. Προτίμησαν να τρέξουν από το να μπεκροπινούν. Η απορία μου είναι όμως για πόσους αυτό θα συμβάλει σε μια αλλαγή του τρόπου ζωής; Πόσους θα κερδίσει ο αθλητισμός; Δεν είμαι αρκετά αισιόδοξος. Φοβάμαι ότι πάλι του χρόνου θα αντιμετωπιστεί ο μαραθώνιος σαν μια ακόμα γιορτούλα που έγινε μόδα.
Όχι λες; Θα ήθελα πολύ να δω αυτόν τον κόσμο να συνεχίζει την προπόνηση χωρίς να υπάρχει αγώνας. Χωρίς να υπάρχει event με stage με μοντέλες-γυμνάστριες και warm up με Djs όπως συμβαίνει στα Nike events. Να μην ρωτάει “πόσο έκανες” και να μην σε κοιτάει στο παπούτσι που φοράς. Ρε μάστορα δεν σε κάνει το παπούτσι να τρέχεις γρηγορότερα ή περισσότερο. Γιατί πάλι πρέπει να βάλουμε τον ανταγωνισμό σαν κίνητρο; Για σένα τρέχεις/πηδάς/κολυμπάς/ιδρώνεις. Για πάρτι σου και μόνο. Γιατί ψάχνεις απατηλά κίνητρα; Αν φαντασιώνεσαι ότι τρέχοντας στο Ζάππειο ή στο Πασαλιμάνι, είσαι στο Central Park της Νέας Υόρκης ή στην Ocean Drive στο Miami και θα ακολουθήσει happy hour cocktail party ... είσαι βαθύτατα γελασμένος/η.
Καλά είναι τα gadgets, το runkeeper, οι κορδέλες και τα τρέντι tshirt-άκια αλλά μην χάνουμε το μέτρο. Δεν κάνουμε επίδειξη. Πάλεψε ενάντια στον εαυτό σου και μόνο! Γίνε καλύτερος/η για σένα.
Υ.Γ1. Δυστυχώς η φετινή διοργάνωση σημαδεύτηκε από την απώλεια ενός 60χρονου συνανθρώπου μας. Χωρίς να γνωρίζω τις λεπτομέρειες, το γεγονός αποδεικνύει περίτρανα ότι ο αθλητισμός και το τρέξιμο ειδικά, δεν είναι κάτι που παίρνεις αψήφιστα. Απαιτεί προετοιμασία και μέτρο.
ΥΓ2. Του χρόνου δεν έχω αποφασίσει αν θα συμμετάσχω ξανά. Αύριο όμως έχει πάλι προπόνηση. Σημασία δεν έχει πόσο γρήγορα ή πόσο μακριά, αλλά η διάρκεια σε αυτό που κάνεις. Είτε το κάνεις λίγο είτε πολύ.
Υ.Γ3. Για όσους δεν γνωρίζουν προτείνω να διαβάσετε για τον ήρωα (κατ' εμέ) Γιάννη Κούρο, κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ υπερ-αποστάσεων. Μιας και διαβάζω το βιβλίο του αυτές τις ημέρες αντιγράφω αυτούσιο από το «Το εξαήμερο του αιώνα»
« Απ’ αυτόν τον αγώνα βγήκα αλλοιωμένος: βελτιωμένος ηθικοψυχικά και κατεστραμμένος σωματικά. Καρπώθηκα την αντίφαση και τον ανταγωνισμό δύο υπάρξεων, της ζωώδους και της πνευματικής, της διονυσιακής και της απολλώνιας. Μα και οι δύο είναι ανώτερες υποστάσεις και οντότητες, είναι θεότητες. Όσο κι αν εμείς τις βλέπουμε να μάχονται, αυτές είναι συμφιλιωμένες. Μόνο που θέλουν ισορροπία για να μονοιάσουν. Παύουν να μάχονται, όταν δεν γέρνεις την πλάστιγγα μονίμως προς τη μια μεριά. Για να μάθεις, όμως, και για να βιώσεις, πρέπει να κάνεις «τραμπάλα». Ικανοποιείς τον πρώτο, σκούζει ο δεύτερος. Ικανοποιείς το δεύτερο, διαμαρτύρεται ο πρώτος. Έτσι μαθαίνεις. Δώσε λοιπόν «κρασί» στον ένα και τον «ήλιο της δικαιοσύνης» στον άλλο. Η μέθη είναι χρήσιμη όσο και η διαύγεια. Μην αγνοήσεις κανέναν, και οι δύο είναι θεότητες, κατοικούν μέσα μας. Μην περιφρονείς κανέναν, όλα έχουν -και το ζητούν- το μερίδιό τους. Το μόνο που σου απομένει να ρυθμίσεις, είναι το μέτρο.»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου