Newbury – Reading – London σε τρεις μέρες

Έχοντας περάσει τον έλεγχο διαβατηρίων και το security control αρκετά νωρίς, βρίσκομαι βυθισμένος στα γκρίζο-μπλε καθίσματα του Ελ.Βενιζέλος περιμένοντας την πύλη να ανοίξει. Είναι Πέμπτη απόγευμα, ωστόσο αυτή η βδομάδα έμοιαζε ατελείωτη πιο πολύ από ποτέ. Άγχος να μην μείνουν εκκρεμότητες στην δουλειά και όλα να κυλήσουν ρολόι.

Έχω μια ώρα μπροστά μου μέχρι την πτήση και αρνούμενος να σκοτώσω ξανά τον χρόνο μου με ηλεκτρονική οθόνη, διαβάζω το βιβλίο που αγόρασα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Όσο κι αν είμαι αφοσιωμένος στην ανάγνωση, το μάτι μου, θρασύτατα, πέφτει στον μπροστινό που διαβάζει εφημερίδα. “Lifestyle και μπουζούκια” είναι ο τίτλος του άρθρου. Το στυλ ντυσίματος ανάλογο με τα πρότυπα που μας λανσάρανε τα lifestyle περιοδικά προ αμνημονεύτων ετών. Γυρνώ το βλέμμα δεξιά στην “κυρά” του. Διαβάζει Hello ξεφυλλίζοντας αργά και βασανιστικά τις σελίδες που αν διακρίνω καλά έχουν διακοπές επωνύμων. Στην επόμενη στροφή του αριστερού χεριού διακρίνω το χρυσό ρόλεξ.
- Μάλιστα, λέω. Καλά τα έλεγε ο Μήτσος.

Δεν προλαβαίνω καν να επεξεργαστώ την πληροφορία της στιγμής και στο επόμενο δευτερόλεπτο περνά από δίπλα τυπάκος στα 40 παρά, ψηλός ευθυτενής με τα γυαλιστερά του ρούχα και ύφος “Δον Γαμάτου” να κρατά μια τεράστια αντρική(;) τσάντα Λουί Βιτόν. Στην επόμενη “σκηνή” αντιλαμβάνομαι γυναικεία παρέα που κάθεται ακριβώς πίσω μου και χωρίς να χάνει χρόνο να ξεκινά μαραθώνιος κουβέντας. Θέμα τα ψώνια στο Παρίσι, το Λονδίνο, το Ντουμπάι και πόσο χάλια ήταν η αγορά στο Μιλάνο. Η δε μία δεν ψώνισε τίποτε (sic). Το θέμα συζήτησης πάει στα “τραβήγματα” και πόσο άσχημο είναι για μεγάλες σταρ να το παρακάνουν.
-Ένα κάνεις στα 60 και είσαι εντάξει, λέει η μία.

Γυρίζω με θράσος το κεφάλι μου 180 μοίρες και αντικρύζω μια παρέα από 50άρες. Η λαλίστατη ομοιάζει με πρισμένο πιγκουίνο από τα μπότοξ! Μάζι τους είναι και μια φιγούρα περίεργη. Κατσαρό μακρύ μαλλί, κοιλίτσα και αστείο μουσάκι. Παίρνει τον λόγο. Η φωνή του βγαλμένη από gay comic.
- Απαπά κορίτσια. Παντού ανώμαλοι στα αεροδρόμια. Μια φορά μου είχε τύχει στις τουαλέτες του Χίθροου να έχω πάει για πιπί μου και ένας γραμμωμένος τύπος με έπαιρνε μάτι και έκανε θόρυβο επίτηδες για να τον πάρω είδηση. Τι ντροπή!

- Εντάξει λέω από μέσα μου. Αυτό δεν είναι αεροπλάνο, θα είναι το κλουβί με τις τρελές.

Η πτήση για Λονδίνο είναι δεν είναι 3,5 ώρες. Ευτυχώς δεν είχαμε παρατράγουδα κατά την διάρκεια. Το μόνο αξιομνημόμνευτο ήταν η στιγμή που η αεροσυνοδός από την φούρια του σερβιρίσματος προσπέρασε μια σειρά. Το gay ζευγάρι με τα κοκκάλινα γυαλιά θύμωσε. Δεν έχω κάτι με τους gay αλλά εδώ κολλάει η φράση “κακιασμένη αδελφή”.
- Μας ξεχάσατε να μας σερβίρετε. Είναι δυνατόν;
Και δώστου μορφασμούς. Σιγά ρε πρίγκιπα.

Απορούσα τι άλλο θα δω και θα ακούσω. Η απάντηση δεν άργησε, ήρθε περιμένοντας στον ιμάντα με τις αποσκευές.
- Κορίτσια για 3ήμερο; Λέει ο έταιρος του “ζευγαριού”.
- Ναι! Είχαμε πάει Παρίσι και τώρα είπαμε να αλλάξουμε λίγο και να έρθουμε “Λονδινάκι”.
- Τέλεια, λέει ο σφυρίχτρας. Από Αθήνα;
- Από Πάτρα.
- Πολύ ωραία. Εμείς έχουμε φίλους και ερχόμαστε συχνά και Σαββατοκύριακο. Για ψώνια εσείς;
- Ε ναι, τι άλλο; (!!)

Δεν ξέρω, ή εγώ κάνω κάτι λάθος ή βρίσκομαι σε πλάνη και η οικονομική κρίση της Ελλάδας είναι ένα παραμύθι.

Παίρνω την βαλίτσα μου και βγαίνω έξω να πάρω το λεωφορείο της Rail Air. Heathrow – Reading και από εκεί άλλο λεωφορείο για τελικό προορισμό - Newbury.

To Newbury είναι μια μικρή κωμόπολη η οποία έχει “κατακτηθεί” από την Vodafone.  Το μεγαλύτερο, ίσως, ποσοστό των κατοίκων εργάζεται στα αμέτρητα κτίρια της εταιρείας. Όσο κι βαρετό ακούγεται, παραμένει μια συμπαθητική, καθαρή και οργανωμένη πόλη. Ο κόσμος είναι χαμογελαστός και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση την Κυριακή που τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, ότι άπαντες (μαζί και οι πωλητές) έδειχναν πραγματικά να απολαμβάνουν την ημέρα.

Παρασκευή πρωί αποφάσισα να επισκεφθώ το Reading. Εφοδιασμένος με πληροφορίες από φίλο που σπούδαζε εδώ, πήρα το τρένο και βουρ για περπάτημα. Στο Reading επικρατεί κάτι ανάλογο. Πολλές εταιρείες έχουν έδρα εδώ και συνυπολογίζοντας και το Πανεπιστήμιο, όλη η οικονομική ζωή γυρίζει από τον άξονα “παραγωγή και κατανάλωση”. Εξού και το εμπορικό κέντρο της Oracle μιας και η συγκεκριμένη εταιρεία έχει τα κεντρικά στο Reading.

Και πάμε στο ζουμί...

Σαββάτο, πρωινή έγερση. Τρένο από Newbury προς Paddington. Το κοινώς Λονδίνο. Εκεί μας περιμένει παιδικός φίλος που πλέον εργάζεται εκεί και θα αναλάβει και την ξενάγηση. Τσάντα στην πλάτη, κασκόλ α-πα-ραί-τη-το και ξεκινάει το περπάτημα.
Hyde Park – Αψίδα – Oxford street – Regent street - Piccadilly – China town – λίγο από Soho και προορισμός το Βρετανικό μουσείο.

Τι να πρωτο-πείς εδώ. Σίγουρα ένα από τα must που πρέπει κανείς να επισκεφθεί. Τα εκθέματα εντυπωσιακά, ειδικά αυτά της Αιγύπτου και των Ασσυρίων. Σίγουρα όμως παντού “μυρίζει” Ελλάδα και δεν γίνεται παρά να συγκινηθείς αλλά και να νιώσεις οργή. Δεν θα μιλήσω για την κλοπή γιατί μερικά πράγματα είναι προφανή κι ας προσπαθούν οι Βρετανοί να αποδείξουν ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Με ενόχλησε όμως ιδιαίτερα που δεν υπάρχει προστασία. Ο καθένας μπορεί να ακουμπήσει τα εκθέματα. Όχι μόνο τα ελληνικά αλλά τα περισσότερα. Στα συν είναι πως η είσοδος στο μουσείο ήταν δωρεάν.
Επόμενος σταθμός Τάμεσης. Φαγητό, τι άλλο, fish and chips σε pub δίπλα στο ποτάμι. Αυτό που μου έκανε κακή εντύπωση παντού είναι το service. Πάντα έψαχνες πού να παραγγείλεις, λάθος παραγγελία, κυνηγητό για να πληρώσεις, πάντα ερχόταν άλλη απόδειξη και άλλα τέτοια κουραστικά. Σε κάποιον που έρχεται λίγες μέρες ίσως φαίνεται απλά κωμικό αλλά για κάποιον μένει μόνιμα στο Λονδίνο είναι καθημερινότητα. Υπήρξαν και περιπτώσεις καλού σέρβις αλλά πάντοτε έλειπε εκείνη η σπιρτάδα που έχουμε καλομάθει στα ελληνικά μαγαζιά.

Για τέλος της ημέρας το “μενού” είχε Notting Hill στο Recipease του Jamies Oliver. Πολύ ωραίος χώρος, με ωραία γλυκά και απολαυστικό καφέ. Να και κάτι διαφορετικό σαν χώρος από τα συνηθισμένα!

Ο δρόμος για την επιστροφή είχε ξεκινήσει ...

Αξιοσημείωτο στην Αγγλία τις λίγες μέρες της διαμονής μου ήταν το θέμα της ευγένειας. Οι μεγάλοι σε ηλικία δείχνουν ότι πραγματικά έχουν στο αίμα τους τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς. Χαμογελαστοί, με χιούμορ (έστω Βρετανικό). Από την άλλη το Λονδίνο είναι μια αχανής μεγαλούπολη όπου ζει κάθε “φυλή του Ισραήλ”. Παρόλα αυτά δεν ένιωσα με να πνίγουν τα κτίρια. Περπατιέται άνετα. Δεν θα συναντήσεις στους κεντρικούς δρόμους παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Σίγουρα ο πολύς κόσμος στους δρόμους και στο μετρό κουράζει, αλλά η πόλη δείχνει να έχει βρει την ισορροπία της σε αυτούς τους ρυθμούς. Προσωπικά ίσως να μην μπορούσα να μείνω και να εργαστώ αλλά σίγουρα όποιος διαθέτει χρόνο και χρήματα για μια εξόρμηση αξίζει με το παραπάνω.

Αφού πέρασα το υπόλοιπο του Σαββατοκύριακου πίσω στο Newbury, έφτασε η ώρα της επιστροφής. Το story παρόμοιο. Κάθομαι στο μεσαίο κάθισμα στο αεροπλάνο. Αριστερά μου εμφανίζεται τρελαμένη Milf βορείων προαστείων (από τα συμφραζόμενα) με το κινητό “σκουλαρίκι”.
- Αύριο πάω να πάρω visa και καπάκι φεύγω ξανά Μαράκι μου. Άσε-άσε πολλές δουλειές. Έκανα φυσικά τα ψώνια μου.

Δεξιά μου κάθετε νεαρά με δύο Blackberry τηλέφωνα. Πρέπει να γράφει sms πιο γρήγορα και από στενογράφο. Βγάζει το ξενόγλωσσο περιοδικό μόδας και ξεφυλλίζει με στυλ. Την ώρα του σερβιρίσματος δεν καταδέχεται το φαγητό της αεροπορικής. Έχει μαζί της σάντουιτς με σολομό από το Pret a Manger που τρώει με το ανάλογο στυλ. Τσάντα Prada η μια, Gucci η άλλη.
Α ρε φάπες που θέλετε.

Επιστροφή στο Ελ.Βενιζέλος. La dolorosa (η λυπητερή) ήταν το πάρκινγκ του αεροδρομίου. Καταχωρείται στα αρνητικά. Αδιανόητα ακριβό.

Να κάνω ένα προσωπικό σχόλιο (κι άλλο;) κλείνοντας. Μιας και έχει γίνει πολύς ντόρος τελευταία για τα χάλια της χώρας (λογικό) και την κατάσταση που βιώνουμε, ένα από τα συχνά θέματα συζήτησης είναι αν σκεφτόμαστε την μετανάστευση και πού και υπό ποιες συνθήκες. Καταλαβαίνω ότι για λόγους επιβίωσης, με την ανεργία να καλπάζει, είναι απόλυτα κατανοητό. Ίσως αργά ή γρήγορα όλοι αναγκαστούμε να πάρουμε τον δρόμο της ξενιτιάς. Ακόμα και νέοι που θέλουν να αποκτήσουν εμπειρίες, να αλλάξουν παραστάσεις, να επενδύσουν στις σπουδές τους, είναι απόλυτα θεμιτό να θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό. Αυτό όμως απέχει χιλιόμετρα από την ξενομανία και την επίδειξη του τύπου “αχ πάω ΣΚ Λονδινάκι για ψώνια γιατί εδώ δεν βρίσκω τίποτα”.
Για να συνεννοούμαστε. Όποιο φλωράκι ή όποια καρακαηδόνα πιστεύει ότι η Ελλαδίτσα της πέφτει λίγη για να κάνει το εφέ της ή για να ζήσει την ζωή που της υποσχέθηκαν στην τηλεόραση η λύση είναι μία, www.byebyetickets.gr και στο καλό!

Οι περιγραφές και τα λόγια είναι φτωχά όταν πρόκειται για εξορμήσεις. Τον λόγο έχουν μόνο οι εικόνες. Απολαύστε" υπεύθυνα"!

Καλά ταξίδια!

[gallery link="file" orderby="post_date"]