Ταξί ο Χριστόφορος

Αν δεν με απατάει η μνήμη μου, η τελευταία φορά που πήρα ταξί που θα πλήρωνα από την τσέπη μου πρέπει να ήταν πριν από 4,5 χρόνια. Κυριακή απόγευμα και είχα δώσει ραντεβού με μια φίλη στον Ευαγγελισμό για να ανηφορήσουμε προς Λυκαβηττό, για συναυλία. Ξεκίνησα από το σπίτι με σκοπό να ανέβω με τον ηλεκτρικό. Άργησα όμως οπότε για να μην την στήσω, έκατσα στην λεωφόρο για να πάρω το πρώτο ταξί. Μάταια! Κανείς δεν σταματούσε ή αν σταματούσε "δεν του έκανε ο προορισμός". Η ώρα περνούσε και εγώ ίδρωνα από το άγχος ότι η φίλη μου θα με περιμένει. Τελικά αποφάσισα να περπατήσω προς την πιο κοντινή πιάτσα. Προς καλή μου τύχη υπήρχε ένα ταξί.

- Καλησπέρα.

- Καλησπέρα, πάμε Ευαγγελισμό.

- Εμ, ξέρεις φίλε σόρρυ αλλά … εμ… σχόλασα.

- Τι; Και γιατί περιμένεις στην πιάτσα;

- Φίλε δεν γίνεται πάρε το επόμενο.

Προφανώς ο τύπος ήθελε να κάνει κοντινό δρομολογιάκι ή δεν ξέρω τι. Βγήκα κλείνοντας την πόρτα με δύναμη και ρίχνοντας του τα κατάλληλα γαλλικά. Ξαναπέρασα απέναντι περιμένοντας ποιος θα σταματήσει και ευτυχώς κάποιος άγιος άνθρωπος δέχθηκε να με πάει στον προορισμό μου.

Από τότε αποφάσισα ότι από την τσέπη μου λεφτά για τους ταρίφες δεν θα ξαναβγούν. Και όντως δεν ξανά-βγήκαν. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα μετά από αμέτρητες εμπειρίες στα ΚΤΕΛ του Κηφισού όταν γυρνούσα από την πόλη που σπούδαζα για Σαββατοκύριακο στο σπίτι μου. Τι να μπαίνουμε μέσα 4 άτομα, τι να κάνουμε τον γύρο της Αθήνας μέχρι να καταλήξω σπίτι μου, τι να μην υπάρχει ταξίμετρο. Ιστορίες για να γράφουμε ολόκληρα βιβλία. Εγώ ήθελα να πάω όσο το δυνατό γρηγορότερα σπίτι μου και τελικά κατέληγε εφιάλτης. Με τα πολλά αποφάσισα να περνάω με τις βαλίτσες στα χέρια απέναντι την Λεωφόρο Κιφησού και να περιμένω το αστικό λεωφορείο που πάντα ερχόταν μετά από 40 λεπτά.

Δυστυχώς όμως πολύ αργότερα αργότερα και ενώ ο "φοιτητικός εφιάλτης" είχε περάσει, η μοίρα τα έφερε να πρέπει να ταξιδεύω συχνά στο εξωτερικό λόγω δουλειάς οπότε το ταξί ξαναμπήκε στην ζωή μου. Είπαμε εγώ από την τσέπη μου λεφτά δεν δίνω, αλλά μιας και δικαιολογεί τα έξοδα η εταιρεία, χαλάλι. Εξάλλου όταν ξυπνάς 5 το πρωί ούτε λεωφορείο μπορείς να περιμένεις ούτε να οδηγήσεις με το ιδιωτικό σου αυτοκίνητο. Στο να πας λοιπόν στο αεροδρόμιο το πράγμα είναι εύκολο. Ραδιοταξί! Πάντα κύριοι, ωραίοι οργανωμένοι, με την αποδειξούλα τους, κανένα πρόβλημα. Ίσως υπάρχει και ο φόβος μην τους "δώσεις" στο γραφείο αν γίνει κάνα περίεργο. Το πράγμα ζορίζει στο "γύρνα". Στο πρώτο μου ταξίδι έμεινα λοιπόν έκπληκτος με το γεγονός ότι επιτέλους υπήρχε αστυνομικός να συντονίζει την ουρά και να μην παρατηρούνται τα παλαιότερα φαινόμενα του ΚΤΕΛ με τα 3 και 4 άτομα μέσα. Φυσικά οι ταρίφες πάντα έβριζαν από μέσα τους. Όλα ωραία και καλά. Λες δεν μπορεί, φτιάξανε τα πράγματα.

Το κακό όμως δεν άργησε να γίνει. Η πρώτη φορά ήταν όταν ο ταρίφας την ώρα της πληρωμής (ενώ του έδωσα 50άρικο) το άλλαξε στα γρήγορα με 10άρικο. Τώρα άντε εγώ πάνω στην κούραση και στην ταλαιπωρία να το καταλάβω, λέω μάλλον θα έκανα λάθος. Αμ δε.

Την επόμενη φορά ο "εξυπνάκιας" ενώ μου κλαιγόταν ότι έχει πέσει η δουλειά, αφού διαπίστωσε πώς δεν πληρώνω από την τσέπη μου αλλά θα τα πάρω πίσω, μου είπε με ευκολία: "60 ευρώ είναι καλά; Προφανώς άκουσε τα καντήλια του και η τιμή αυτόματα και αδιαμαρτύριτα έπεσε στα 45.

Κάποιος άλλος μου εξιστορούσε πόσο ωραία και όμορφα κορόιδευαν τους τουρίστες και τους έκαναν τον γύρο της Αθήνας μέχρι να τους πάνε στον προορισμό τους. Στο ενδιάμεσο μου εξηγούσε ότι μερικοί πελάτες είναι "μαλάκες" γιατί δεν καταλαβαίνουν τον πόνο του εργαζόμενου-οδηγού και τους ζητάνε να τους πάνε σε κοντινές αποστάσεις! Φυσικά και αυτός κλαιγόταν πόσο μπουρδέλο είναι το κράτος …..

Και πάμε στο τελευταίο.

Παρασκευή βγαίνω από το αεροδρόμιο. Κατευθύνομαι στην ουρά. Ποια ουρά δηλαδή, εγώ κι άλλος ένας. Τα ταξί όσο δεν πάει το μάτι σου. Μπαίνω στην Μερσεντάρα και ακολουθώ την τακτική να μην πολυμιλάω. Τελικά στον δρόμο αρχίζει το παραμύθι.

- Φιλαράκο από πού μας έρχεσαι; Για δουλειά;

Ο διάλογος εξελίσσεται μέχρι που φτάνουμε στο κυρίως θέμα.

- Ξέρεις να πούμε έγινε μαλακία. Ενώ συνήθως περιμένω ο πελάτης να μου πει να πάμε πουθενά μακριά τώρα έγινε στραβή.

- Γιατί;

- Περιμένω μια πελάτισσα που φτάνει από στιγμή σε στιγμή και νόμιζα ότι θα σε πετάξω εδώ κοντά. Ελπίζω να μην έχει κίνηση στο "ανέβα".

Δεν μιλάω. Απλά κάνω ότι παίζω με το τηλέφωνο. Ο τύπος τον βλέπω τρώγεται. Ξαφνικά ενώ είμαστε στο ύψος των ΚΤΕΛ (με κυνηγάνε από τότε) κάνει δεξιά.

- Φίλε δεν γίνεται. Θα σε αφήσω εδώ και θα σου βρω ένα άλλο ταξί να πας σπίτι σου.

- Ώπα ρε μάστορα και τι θα κάνω εγώ; Θα παρουσιάσω 2 αποδείξεις στην εταιρεία να πάρω τα λεφτά μου πίσω;

- Μπορώ να σου δώσω μια μεγαλύτερη απόδειξη αλλά θα μου δώσεις κάτι παραπάνω!

- Άστο μεγάλε δώσε ότι είναι.

Πλήρωσα 35 ευρώ. Μπήκα στο άλλο ταξί που σταμάτησε μέσα στην μέση του δρόμου και συνέχισα. Πιο πριν μου είπε όμως:

- Φιλαράκο αυτό που κάνεις για μένα είναι πολύ μεγάλο. Πάρε την κάρτα μου, με λένε Χριστόφορο, να σε πηγαίνω εγώ στο αεροδρόμιο όταν φεύγεις ταξίδι!!!

Προφανώς αφού το σέρβις του ήταν άκρως επαγγελματικό, χαζός είμαι να μην τον έχω μόνιμο να του τα ακουμπάω; Το έχουμε χάσει έτσι; Ψάχνουμε μαλάκες.

Ξέρω θα μου πεις υπάρχουν και σοβαροί επαγγελματίες. ΝΑΙ αλλά ο "φίλος" λοιπόν Χριστόφορος ΔΕΝ είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Και τι θα κάνουμε δηλαδή εμείς; Θα ψάχνουμε με το ντουφέκι ποιος είναι και ποιος δεν είναι απατεώνας για να πάμε στον προορισμό μας; Ρε παιδιά δεν είναι καμιά επιστήμη. Μια απλή δουλειά πρέπει να κάνετε, να μας πάτε από εδώ - εκεί. Κάντε την σωστά, τίμια και με επαγγελματισμό.

Για να ξεκαθαρίζουμε. Οι περισσότεροι είστε λαμόγια που τόσα χρόνια κάνατε πάρτι και κονομάγατε με διάφορους τρόπους από κλοπή έως από το ότι δεν πληρώνατε εφορία όπως όλοι οι κοινοί θνητοί. Πληρώνατε ένα σταθερό ποσό ανεξάρτητου εισοδήματος και όταν σας το αλλάξανε είχατε βγει στους δρόμους. Χαίρομαι απεριόριστα που βλέπω γεμάτες τις πιάτσες ταξί χωρίς πελάτες. Θα μπορούσατε να κάνετε τίμια και ωραία την δουλειά σας αλλά ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά εποχές προσπαθείτε να κοροϊδέψετε τον πελάτη σας που δεν είναι ο Ωνάσης αλλά ένας υπάλληλος με μισθό της πείνας.

Αποφασίστε λοιπόν τι θέλετε, πώς το θέλετε και όταν βρείτε την άκρη ελάτε να μας το πείτε και σε εμάς να αποφασίσουμε ΑΝ και ΠΟΤΕ θα σας ξαναδώσουμε τα λεφτά μας ή τα λεφτά που πληρώνει η εταιρεία για την οποία εργαζόμαστε. Αν αύριο-μεθαύριο από εκεί που είστε ελεύθεροι επαγγελματίες γίνετε υπάλληλοι εταιρείας που θα διαχειρίζεται την υπηρεσία Ταξί και σας δίνει 700 ευρώ μισθό, δεν θέλω να σας δω στους δρόμους με πανό και να μιλάτε για τον κακό καπιταλισμό και τις φιλελεύθερες πολιτικές. Βάλατε τα χεράκια σας και βγάλατε τα ματάκια σας κύριοι και μαζί πήρατε στον λαιμό σας και τους 5-10 οικογενειάρχες που ζούνε τίμια από αυτήν την δουλειά.

ΥΓ1. Στην τελευταία μου επιστροφή από το εξωτερικό προτίμησα να ταλαιπωρηθώ με το λεωφορείο που δεν με βολεύει παρά να βρεθώ πάλι σε κάποιο λαμόγιο. Από εδώ και στο εξής μηδέν ευρώ. 

ΥΓ2. Θα μου πεις τι μπορείς να κάνεις όταν πραγματικά χρειάζεσαι ένα ταξί; Πάρε το ραδιοταξί της γειτονιάς σου ή δοκίμασε το taxibeat.

ΥΓ3. Επειδή τελευταία είναι της μόδας τα περί "καθαρότητας της φυλής", κάντε καλού κακού ένα τεστ DNA. Αν στο μικροσκόπιο δείτε την ημισέλινο μην σας φανεί παράξενο.