Είναι όμορφη, πολύ όμορφη. Τα μάτια της έχουν αυτό το τόσο σπάνιο και ακριβοθώρητο αμυγδαλωτό σχήμα που τη κάνουν να ξεχωρίζει αμέσως. Θα αναγνώριζα τα μάτια της μονομιάς ανάμεσα σε αμέτρητα άλλα. Η μύτη της σμιλεμένη ιδανικά πάνω στο πρόσωπό της με τα αψεγάδιαστα ζυγωματικά συνθέτουν μια όψη που μοιάζει πότε με αδάμαστη αγριόγατα και πότε με παραδομένη σε χάδια ψιψίνα.
Τη σαγήνη του προσώπου της μπορεί να ξεπεράσει μόνο η παραλυτική ομορφιά του κορμιού της με τις ακαταμάχητες καμπύλες της να επιβάλουν την «υποταγή» του κάθε βλέμματος σε αυτές.
Κάποια σημάδια του χρόνου δε είναι ικανά να τσαλακώσουν την όψη της. Ίσα-ίσα που η παραδοχή ότι είναι «καιρού λάφυρο», φθαρτή και γήινη τη κάνει ακόμα πιο γοητευτική.
Και αν η όψη είναι υποκειμενική ή εφήμερη, αυτό που το μάτι δε μπορεί να δει είναι αναντίρρητα, υπέροχα διαχρονικό και ανεξίτηλο.
Είναι ισορροπημένη και σταθερή και πατάει γερά στα πόδια της. Δεν αλλάζει γνώμη και πορεία κάθε λίγο και λιγάκι, αφού έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της, τις ιδέες της, το μυαλό της. Ώρες-ώρες νιώθω πως δε με χρειάζεται και μπορεί να τα καταφέρει και μόνη της. Αν έλεγα πως αυτό δε με πειράζει λίγο, θα έλεγα ψέματα...και ψέματα βαριά, τάξης μεγέθους δηλώσεων Έλληνα πολιτικού και βάλε...με παρηγορεί όμως το γεγονός πως παρ’ότι τη θέλουν όλοι, εκείνη επιλέγει να είναι μαζί μου. Που κάτι λέει και για μένα αυτό, ε; Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον...
Αυτό που πραγματικά λατρεύω σε εκείνη είναι πως ξέρει που ακριβώς να θέσει τα όρια. Δεν θα επιτρέψει υπερβολές (μελοδραματισμούς και «ζουμιά»)και δε θα αφήσει κανένα να της πάρει τον αέρα (εκτός από εμένα πού και πού)...θες, δε θες θα σταματήσεις εκεί που θέλει. Για το δικό σου καλό.
Οι περισσότεροι θα νομίζουν πως αναφέρομαι σε μια υπέροχη κοπέλα που με έχει κάνει να «χάσω τη μπάλα». Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Για ρίξτε μια ματιά παρακάτω ...
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Είναι όμορφη, πολύ όμορφη. Τα εμπρός φωτιστικά σώματα έχουν ένα μοναδικό αμυγδαλωτό σχήμα που τη κάνουν να ξεχωρίζει αμέσως. Θα τα αναγνώριζα μονομιάς ανάμεσα σε ένα πλήθος άλλων. Το ρύγχος της στολίζεται ιδανικά από μια πανέμορφη γρίλια και το θυρεό της εταιρίας να τη στεφανώνει, επιτυγχάνοντας ένα οπτικό αποτέλεσμα που ικανοποιεί αυτόν που προτιμάει αδάμαστες αγριόγατες και θέλγει αυτούς που λατρεύουν χαδιάρες ψιψίνες..
Τη σαγήνη της εντυπωσιακής της μάσκας μπορεί να συναγωνιστεί μόνο η παραλυτική ομορφιά του αμαξώματός της· οι ακαταμάχητες καμπύλες της επιβάλουν την «υποταγή» κάθε βλέμματος σε αυτές.
Κάποια σημάδια του χρόνου δε είναι ικανά να τσαλακώσουν την όψη της. Ίσα-ίσα που η παραδοχή ότι είναι «καιρού λάφυρο», φθαρτή και γήινη τη κάνει ακόμα πιο γοητευτική.
Και αν η όψη είναι υποκειμενική ή εφήμερη, αυτό που το μάτι δε μπορεί να δει είναι αναντίρρητα, υπέροχα διαχρονικό και ανεξίτηλο.
Έχει πολύ ισορροπημένη συμπεριφορά και πατάει γερά στα 4 της λάστιχα. Δεν επηρεάζεται από ανέμους και ανωμαλίες του οδοστρώματος σχεδόν ποτέ αφού βασίζεται σε μια πολύ ικανή ανάρτηση και εξελιγμένο λογισμικό. Ώρες-ώρες νιώθω πως δε με χρειάζεται και πάει σα τον άνεμο σχεδόν μόνη της. Αν έλεγα πως αυτό δε με πειράζει λίγο, θα έλεγα ψέματα...και ψέματα βαριά, τάξης μεγέθους δηλώσεων Έλληνα πολιτικού και βάλε...με παρηγορεί όμως το γεγονός πως μου κάνει όλα τα χατήρια αν και, Ιταλίδα γαρ, θα μπορούσε να μου δώσει τα μπουζί της (8 τον αριθμό παρακαλώ) στο χέρι.
Αυτό που πραγματικά λατρεύω σε εκείνη είναι πως ξέρει που ακριβώς να θέσει τα όρια. Δε θα επιτρέψει υπερβολές (χειρόφρενα και λοιπές καγκουριές) και όταν το παρακάνεις «δαγκώνει» προειδοποιώντας πως πλησιάζεις το όριά της...θες δε θες θα σταματήσεις εκεί που θέλει. Για το δικό σου καλό.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου