Αντί σιωπής

 

Το ξυπνητήρι χτυπάει. Ντύσιμο - πλύσιμο - πρωινό στο πόδι - μπαίνεις βιαστικά στο αμάξι. Οι δείκτες του ρολογιού γυρνάνε. Γυρνάνε πιο γρήγορα απ' όσο νομίζεις. Κύκλος. Κάθε μέρα το ίδιο. Γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου. Ζαλισμένος. Άγχος. Το ίδιο ... ξανά. Θες να σπάσεις αυτή την φυλακή, αλλά το αφήνεις πάντα για αργότερα. Οι δείκτες όμως γυρνάνε με μανία.

Ξάφνου ... ο χρόνος παγώνει. Ακούς την ανάσα σου. Χιλιάδες φωνές μέσα στο κεφάλι. Ουρλιαχτά και το στομάχι σφιγμένο. Ιδρωμένος. Δεν πρόλαβες. Δεν πρόλαβες να πεις ένα ακόμα σ'αγαπώ, να δώσεις μια ακόμα σφιχτή αγκαλιά. Να αποτυπώσεις μια ακόμα όμορφη ανάμνηση στο βιβλίο της ζωής. Τώρα είναι αργά. Θυμάσαι αυτά που πρόλαβες. Λίγα ή πολλά. Μάλλον λίγα.

Κι εμείς, όλοι πλέον παρέα. Κοντά πιο πολύ από ποτέ. Ίσως από τύψεις. Δίνουμε ο ένας στον άλλον, αυτά που σου χρωστάμε. Αυτά που δεν προλάβαμε. Είναι αστείο ... κακό αστείο. Πού να το επεξεργαστεί το μυαλό; Αδύνατον! Αλήθεια δεν ξέρω αν καταφέρω ποτέ να το επεξεργαστώ. Μπορεί και να μην θέλω.

Ξέρω ... θα μεγαλώσω, θα συνεχίσω, θα συνεχίσουμε.

Το μάθημά μου όμως το πήρα για την υπόλοιπη ζωή, "πες ένα ακόμα σ' αγαπώ κι ας είναι βιαστικό".

 

Αντί Σιωπής

Πώς να μιλήσεις όταν δε βγαίνουν λέξεις..

Όταν η σιωπή είναι εκεί, στο ασάλευτο εκεί..

Εκεί που οι νότες χαϊδεύουν τα πυκνά σου μαλλιά

Και ακραγγίζουν τις χορδές της ζωής σου..

Εκεί που ο ρυθμός παλεύει με τη θλίψη

Αυτός της χορεύει κι εσύ της κλείνεις το μάτι

Δε σε τρομάζει

Όπως δεν το έκανε ποτέ

Εχτές έμεινε μονάχη

Να κυνηγάει τον ίσκιο σου , να αναζητάει τα «θέλω» σου

Κάνε πετάλι φίλε

Χτύπα δυνατά το κουδούνι σου

Να σηκωθούμε μαζί σου από το λήθαργό μας

Να ρίξουμε τη λήθη στο κενό

Να σε αγαπήσουμε ξανά από την αρχή

Να φτιάξουμε τραγούδι με το γέλιο σου

Να γράψουμε με κόκκινο του πάθους το όνομά σου...

 

Αντίο φίλε,

φύλαξε το ωραιότερο τραγούδι σου για πάρτη σου.

Π.Π.