Ένα τραγούδι με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους του Νίκου Γκάτσου. Με στίχους το λιγότερο προφητικούς αλλά κυρίως διαχρονικούς. Τραγούδι που γράφτηκε για μια ταινία που παρουσίαζε μεταξύ άλλων τη ζωή στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τραγούδι που έχει σαφέστατες νύξεις στη μαύρη αυτή σελίδα της ιστορίας του ελληνικού Έθνους. Ο συσχετισμός με το σήμερα ανατριχιαστικός…
Σωτήριο Έτος 1922 – Ελλάδα
«Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια»
Επικράτηση του τουρκικού στρατού στη Μικρά Ασία. Χρεοκοπία βιομηχανιών και βιοτεχνιών, λεηλασίες, αρπαγές, βιασμοί, σφαγές, θηριωδίες, βασανιστήρια και ατελείωτα χιλιόμετρα αιχμαλώτων, τάγματα εργασίας, αγνοούμενοι, ηθική οδύνη, τρόμος, ευτελισμός κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, γκρέμισμα σχολείων.
Σωτήριο Έτος 2012 – Ελλάδα
«Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη»
Χρεοκοπία επιχειρήσεων, «λεηλασίες» βασικών αγαθών, αρπαγές ατομικών ελευθεριών, βιασμοί ψυχών, «βασανιστήρια» εργαζομένων και ατελείωτα χιλιόμετρα βιοπορισμού, τάγματα εργασίας, ηθική οδύνη, τρόμος-φόβος, ευτελισμός κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κατάρρευση της παιδείας.
Και σήμερα, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων
«στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς»
Πολλοί από μας νιώθουμε προδομένοι
«και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου