Τώρα που πήρες μια γεύση αληθινής ζωής και επέστρεψες στο “πρέπει” βομβαρδίζεις το facebook και το twitter με φωτογραφίες, στιχάκια γεμάτα νοσταλγία, διαλαλείς πόσο τέλεια πέρασες και άλλα πολλά. Καλά έκανες και πέρασες καλά, μην μας ζαλίζεις όμως τον έρωτα.
Κάθε χρόνος copy - paste. Μου θυμίζει εκείνο το σύνθημα στον τοίχο “όλη την βδομάδα τρως αγγούρι και το Σάββατο το παίζεις μούρη”. Αναλογικά λοιπόν 350 μέρες τον χρόνο με σκυμμένο κεφάλι για να το σηκώσεις 15 μέρες το καλοκαίρι (όσοι μπορούν κιόλας) να πάρεις μια τζούρα ζωής, τεμπελιάς, ανεμελιάς και μετά πάλι μέσα. Σαν τον Σίσυφο που κουβαλάει την πέτρα στην ανηφόρα για να φτάσει στην κορυφή και πάλι από την αρχή.
Και αφού λοιπόν δώσεις το ρεσιτάλ σου, μετά τι; “Και τι να κάνουμε;” .. έτσι δεν είναι; Θα είσαι το καλό παιδί, το άξιο παλικάρι που κουβαλάει τον σταυρό και πάει. Χαμένος σε excel, word, ατελείωτα meetings και reports χωρίς λογική και δημιουργικότητα. Οι μανάδες μας, ακόμα ξεχασμένες στην εποχή του μεσοπολέμου, πιστεύουν ότι τα καμάρια τους παίρνοντας ένα πτυχίο αυτόματα κατατάσσονται στη elite. Elite κωλόχαρτα θα προσθέσω για υπαλληλάκους δηλαδή της τάξης τρεις κι ογδόντα, όπως έλεγε και ο Παύλος.
Παράλληλα ο Αντώνης και η παρέα του παίρνει τα “τελευταία” μέτρα για το καλό της οικονομίας. Μετά θα βγούμε πάλι στις πλατείες για “επανάσταση” κρυμμένοι πίσω από την μάζα, ξύλο, καπνοί, φωτιές, “μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι”, θα κάνουμε ένα διάλειμμα για Χριστουγεννιάτικες διακοπές (μέχρι τότε θα μας έχει βγει το λάδι από την κίνηση λόγω των απεργιών) και από Γενάρη πάμε για χειμερινή σεζόν επανάστασης.
Παραδόξως όμως όταν εμφανίζεται αυτός ο κάποιος που διατυμπανίζει χωρίς ντροπή ότι προτιμάει να “τεμπελιάζει”, να κάνει βόλτες, να γράφει, να διαβάζει, να μαθαίνει νέα πράγματα και άλλα πολλά, χωρίς να χαρίζει τον χρόνο του σε “πρέπει” , εσύ τον λοιδορείς. Όταν θα μιλήσει για ρομαντισμό, αληθινά αισθήματα φιλίας, έρωτα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης θα του κάνεις και ηθικές υποδείξεις. Όταν δε μάλιστα δηλώσει πρόθυμος να παρατήσει όλο αυτό το θέατρο σκιών της καθημερινότητας, θα τον πεις και τρελό!
Ε βέβαια μαλάκας είσαι; Πού να πας εσύ; Να μην κυκλοφορήσεις στα Αθηναϊκά (και όχι μόνο) στέκια; Πού θα βγάλεις τα ψυχολογικά σου; Να μην βάλεις και τα καινούρια σου ρουχαλάκια; Άσε που ακόμα περισσεύουν και μερικά euro για το νέο iPhone, καλή μόστρα για τους υπόλοιπους που δεν έχουν δουλειά. Εσένα βέβαια δεν σε αγγίζει. Δεν θα σου συμβεί ποτέ, γιατί είσαι καλύτερος από τους άλλους. Και δώστου φάπα γαμάτε. Και πάρε και λίγο υποκρισία ότι είναι όλα τέλεια, ενώ δουλεύεις μέχρι τις 10 το βράδυ για 800 ευρώ (κι αν). Δεν πειράζει, θα βάλεις καμιά φώτο από 3ημερο Λονδινάκι στο internet (αφού έχεις κάνει το σκατό παξιμάδι και συνεισφέρει και η χαροκαμένη γιαγιά από την σύνταξη) και θα φαίνεσαι ότι είσαι ο εκλεκτός. Δεν συζητώ για τους fake έρωτες και τις σχέσεις της συνήθειας και της ανασφάλειας. Ο κόσμος είναι μικρός όλα μαθαίνονται. Κρυφές ζωές - παράλληλες ζωές περιτυλιγμένα με έναν ωραίο φιόγκο και από μέσα ποδήλατο με τρύπια σαμπρέλα.
Η φάπα όμως φάπα. Και όσο εσύ μεγαλώνεις, τόσο το κενό μεγαλώνει κι αυτό μαζί σου. Κατάθλιψη λέγεται, κι ας βγάζεις προς τα έξω το χαμόγελο του τζόκερ.
Για να επανέλθω, φέτος το καλοκαίρι διαπίστωσα ότι είμαστε χειρότεροι από πέρσι. Αντί να βάζουμε μυαλό το χάνουμε.
Ζευγάρια στην παραλία αμίλητα να παίζουν με τα μπλιμπλίκια και τα iPad. Εντάξει κάνουν και διάλειμμα για τις σούπερ φώτος που λέγαμε.
Κυρίες μόνες με το σκυλάκι τους. Πολλά σκυλάκια, πάρα πολλά. Είναι το νέο μπρελόκ. “Μπουμπήηη γιατί δεν με ακούς που σου μιλάω”; Στα αρχίδια του ο σκύλος. Πολύ μοναξιά ρε...
Παχύσαρκα κτήνη να σβήνουν τα τσιγάρα στις παραλίες καθόσο παλεύουν να χωρέσουν στο μαγιό. Α! και το ωραίο .... μπραζίλ μαγιό αλλά με ελληνικό περιεχόμενο μέσα. Τι γλυκό ... σου πάεειιιι....
Είδα παιδιά της ηλικίας 12-16 με γυναικομαστία (αγόρια) και κοιλούμπες (κορίτσια). Αν είσαι γονιός σου αρέσει αυτή η διαιώνιση της χλαπάτσας; Σε βολεύει όμως το “σκασμένο” να το βουλώνει στο playstation και να μην σου τα πρίζει αντί να το μαζεύεις από αθλοπαιδιές.
Δεν θα ξεχάσω ταλαίπωρους αλλοδαπούς με ρολόγια, γυαλιά και κάθε λογής κρεματζούλια να παλεύουν μέσα από τα μακριμάνικα ρούχα τους - ντάλα ήλιο, να ανεχθούν τον ζόρικο καρπαζοεισπράκτορα Έλληνα που παραζαρεύει 1euro για να αγοράσει το νέο CD της Πάολας (έτσι κλίνεται;). “Γυναίκαααα, δες τι θα σου βάνω στο αμάξι όταν θα γυρνάμε”. Σσσσς γάτε!
Μην ξεχάσω και τους φαρμακωμένους της παραλίας. Raketa player σαν συγκαμένος κάβουρας. Έγινε και το winstrol η τσιχλόφουσκα του κάθε λογής “‘άμπαλου”.
Και για το τέλος ... τουπέ .. πολύ τουπέ. Παίζει πολύ το στόρι 4αδα (males or females) πάνω κάτω στο στενό με ύφος καρδινάλιου. Και δώστου πάνω-κάτω το στενό στο νησί και η λόρδωση βγάζει σπόνδυλο. Τελικά καταλήγουν με το κρασί της παρηγοριάς με οσκαρικές δηλώσεις “όλες είναι πουτάνες” ή “δεν υπάρχουν πλέον άντρες”. Άστο καλύτερα, μην πας νησί, σε χαλάει.
Και ξαναλέω, δημιουργία μηδέν. Όρεξη για ζωή ... πουθενά. Μονάχα κάποια μικρά και αισιόδοξα δείγματα όπως εκείνο το ζεστό απόγευμα στην Αντίπαρο με λίγους καλούς φίλους και ξενάγηση στο Κάστρο του νησιού με παγωτό στο χέρι. Εκείνο το θερινό σινεμά μου θύμισε ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με μεράκι και ρομαντισμό. Άστο .. κάτι δικά μου.
Η ζωή λένε κύκλους κάνει αλλά τελικά ο πνευματικός και συναισθηματικός χειμώνας είναι καλά ριζωμένος.
Κουράγιο όμως...δεν είναι όλα μαύρα, υπάρχουν κι αυτοί που πιστεύουν ότι το καλοκαίρι θα’ρθεί ... όποιος προλάβει να επιβιβαστεί.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου