Anastasis, πήγα επιτέλους στα μπουζούκια με την Lisa Gerrard

Έκανα 27 χιλιόμετρα με το μηχανάκι σε 23 λεπτά. Δεν θυμάμαι να έχει φανάρια στην Αλεξάνδρας, λες να υπάρχει ένα στην Κηφισίας; Είχα ήδη αργήσει. Όταν έφτασα σπίτι να βάλω συναυλιακά All Star και να πάρω ένα πιο παχύ μπουφάν ήταν 7:37 και οι πόρτες άνοιγαν στις 7:30. Απαράδεκτος, θα την στήσω! Το κράνος κλειδώθηκε κάτω από τη σέλα στο πάρκιν στο Λυκαβηττό στις 8:00 ακριβώς. Τηλέφωνο στον κολλητό μου Α:

-          Πες μου ότι είσαι εδώ!

-          Όχι ρε μαλάκα, είμαι δυστυχώς Πάτρα. Να μου φιλήσεις την Lisa.

Την ώρα που μιλούσα στον Α. η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά από τα τουμπερλέκια του περκασιονίστα που (θα) είχαν οι Dead Can Dance μέσα. Αυτήν τη στιγμή την περιμένω από το 1999 νομίζω, τότε που φοιτητής στο Βέλγιο πήγα στο ροκ δισκοπωλείο του χωριού και αγόρασα το εισιτήριο για τη συναυλία των DCD. Το θυμάμαι ακόμα, κίτρινο  με καφέ μικρά, αδιάφορα γράμματα που απλώς έγραφε Dead Can Dance, Bruxelles και τις λεπτομέρειες του χώρου. Ακόμα θυμάμαι πώς και τότε είχα πάρει αμέσως τηλέφωνο τον Α. για να ζηλέψει, για να του πω στην έφαγα την γκόμενα τελικά φίλε! Η δε κακία μου ήταν τέτοια που σκάναρα και του έστειλα μέχρι και το εισιτήριο με mail για να τον τυραννήσω σαν άλλος Καλιγούλας. Φαίνεται όμως ότι η Lisa και ο Brendan είχαν διαφορετική άποψη αφού ύστερα από ένα μήνα που φυλούσα ή/και φιλούσα ευλαβικά το εισιτήριο στο 3^ο συρτάρι του γραφείου, οι Dead Can Dance αποφασίζουν να διαλύσουν το συγκρότημα προκαλώντας σε μένα ένα μικρό μουσικό θάνατο και στον Α. ένα χαμόγελο ικανοποίησης που τελικά δεν θα έχανε τη συναυλία…

Αυτήν την φορά το εισιτήριο αγοράστηκε μόλις δυο μέρες πριν τη συναυλία, έτσι για γούρι. Τα δυο αυστραλιανά πλάσματα είναι επικίνδυνα, τρέμω ανακοινώσεις και ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής. Αυτήν την φορά όμως όλα ήταν εν τάξει: το εισιτήριο κόπηκε λίγο στην άκρη χωρίς να το ξε-σκίσει ο φουσκωτός στην πόρτα, η Heineken παγωμένη και ο κόσμος ήδη πολύς. Έκατσα και περίμενα ατάραχος μέχρι τις 9:33, άκουγα τους διπλανούς να συζητάνε για α-διάφορα. Δεν έδωσα καν σημασία στον συμπαθέστατο τύπο που άνοιξε τη συναυλία με ένα όργανο ”which looks like a flying saucer”. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΦΙΛΕ, σχώρα με! Το μόνο που κοιτούσα ήταν πώς γέμιζε ο Λυκαβηττός χωρίς 15-χρονα αλλά με αρκετά ημι-ψαρά μαλλιά, δεκάδες μαύρα μπλουζάκια, gothic σκουλαρίκια και πολλούς κουλτουριάρηδες διοπτροφόρους. Και ξαφνικά μια σιλουέτα με μαύρη μακριά τουαλέτα, τα μαλλιά ψηλά κότσο και μια μακριά χρυσαφένια εσάρπα γύρω από το λαιμό που έφτανε χαμηλά στην πλάτη και έμοιαζε με χρυσό άμφιο ορθόδοξου ιερέα (!!!) ήρθε αθόρυβα και με χαρακτηριστική απλότητα κατέκλυσε με τη σιωπή της τη σκηνή…

Καθόμουν στο 4^ο διάζωμα στις κίτρινες καρέκλες και παρέμεινα ΑΚΙΝΗΤΟΣ μέχρι και το τρίτο encore, ρωτήστε το διπλανό ζευγαράκι μου αν λέω ψέματα. Δεν ήθελα ούτε να χειροκροτήσω, ήθελα να φύγουν όλοι, να είμαι μόνο εγώ κι εκείνη! Κάθε φορά που η κυρία Gerrard έκανε δυο βήματα μπροστά και στεκόταν μπροστά στο μικρόφωνο βγάζοντας αυτούς τους βαθείς κοντράλτο ήχους μέσω του οργάνου που ανοήτως οι Ωριλά αποκαλούν φωνή ένιωθα ένα ξυράφι από αυτά που χρησιμοποιούσαν παλιά οι πολιτικοί μηχανικοί για να διορθώνουν λάθη στα σχέδιά τους να μου διαπερνάει τη σπονδυλική στήλη.

Η τελευταία τους κοινή δουλεία, Anastasis, με δειλία θα πω ότι δεν μου αρέσει, δεν είναι οι δικοί μου 4AD Dead Can Dance. Άκουσα αρκετές φορές το δίσκο και κομμάτια της ακούστηκαν με την αρτιότητα των μουσικών του συγκροτήματος και την Κυριακή το βράδυ, δεν με ένοιαξε όμως. Γιατί εκεί που οι στίχοι του ειρηνοποιού Brendan του 2012 μπορεί να κούραζαν, ερχόταν το Nierika από το 1996 να σε συγκλονίσει και πάνω που νόμιζες ότι η μουσική ευφυΐα έχει όρια και ότι θα μιλήσει για την ελληνική κρίση και πόσο πολύ μας συμπονά, πιάνει το μπουζούκι του και με ελληνικότατη εκφορά λόγου τραγουδάει σαν άλλος πρεζάκιας:

Πρέζα όταν πιεις
γίνεσαι ευθύς
βασιλιάς δικτάτορας, Θεός και κοσμοκράτορας
σαν το καλοπιείς
βρε θα ευφρανθείς
κι όλα πια στο κόσμο ρόδινα θε να τα δεις

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για αυτές τις δυο ώρες, να σχολιάζω με τη γκρίνια-σήμα κατατεθέν για τους ανόητους εκείνους τύπους που είδαν όλη τη συναυλία μέσα από την οθόνη του iPhone τραβώντας βίντεο ή τον τύπο που έλεγε στην τροφαντή κοπέλα δίπλα του «μωράκι μου πείνασες;» προτιμώ να αφήσω την Lisa να σας αποχαιρετήσει όπως έκανε χτες το βράδυ. Φιλική συμβουλή για όσους πατήσουν το link: Αν είστε στο γραφείο, κρύψτε τυχόν δάκρυ ή ισχυριστείτε ότι είναι χτεσινοβραδινή σκόνη από το κοίλο του θεάτρου. Μοναδικέ μου Α., αυτό είναι πρωτίστως για σένα:



 

 Ένας Ρωμαίος