Meu Brasil

Ξεκινώ να γράψω τις σκόρπιες σκέψεις μου για την μάγισσα της Λατινικής Αμερικής έχοντας στα ακουστικά Nova Brasil FM (δια μέσω του διαδικτύου φυσικά www.novabrasilfm.com.br). Μόνο έτσι μπορώ να ανακαλέσω αυτούσιες τις αναμνήσεις μου μετά από δύο βδομάδες παραμονής στην Βραζιλία και ζώντας κατά μια έννοια σαν “ντόπιος”.

Φυσικά σαν γνήσιος Ελληνάρας στο άκουσμα “Brasil” οι νευρώνες μου βομβάρδιζαν το φαντασιακό μου μόνιτορ με παραλίες, κύματα, καρύδες, ποδόσφαιρο - πολύ ποδόσφαιρο, αγαλματένια γυναικεία οπίσθια στριμωγμένα σε μικροσκοπικά μαγιό (έλα τώρα …) και “ρέκλα”. Το ιδανικό μέρος να ζήσεις για πάντα, εκεί που όλα τα προβλήματά σου είναι λυμένα. Έχασες, δεν υπάρχει τέτοιο μέρος, πουθενά στον πλανήτη - δυστυχώς! Παρ’ όλα αυτά τα ταξίδια ανά την υφήλιο ανοίγουν ορίζοντες. Δεν είναι μόνο η επαφή με νέες κουλτούρες και διαφορετικούς πολιτισμούς αλλά και η αναθεώρηση πολλών πραγμάτων για τον τόπο μας και την καθημερινότητα μας.

Μετά από 400 λήψεις με την φωτογραφική μου μηχανή και αρκετές με το κινητό τηλέφωνο (που είναι η καλύτερη φωτογραφική μηχανή γιατί είναι πάντα μαζί σου) δυσκολεύτηκα αρκετά στο τι να γράψω και τι να παρουσιάσω εδώ στο valeladi. Είναι τόσες πολλές οι αναμνήσεις και οι εικόνες που χρειάζεται να γράψω βιβλίο. Από την άλλη είναι άτοπο να γράψω ένα άρθρο εν είδη ταξιδιωτικού οδηγού.

Για αυτό λοιπόν θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα παραθέσω χρονολογικά τις φωτογραφίες του κινητού μου και για το τέλος θα αφήσω τις λήψεις από την ψηφιακή μηχανή.

Ας πάρουμε τα γεγονότα με την σειρά.

Μετά από 4+11,5 ώρες πτήσης, μέσω Λονδίνου, φθάνω επιτέλους στο αεροδρόμιο Guarulhos του Σάο Πάολο. Το πλάνο προβλέπει να φθάσω στο σπίτι που θα φιλοξενηθώ και να κοιμηθώ. Αμ δε! Έχω ταξιδέψει στην άλλη άκρη της γης και το τελευταίο που σκέφτομαι είναι ο ύπνος.

Μην γελάσεις. Πρώτη επίσκεψη είναι το σουπερμάρκετ! Ανεφοδιασμός για το βραδινό πάρτι. Το μάτι μου πέφτει σε πολλές σακούλες με αυτό το κίτρινο τριγωνάκι. “Γενετικά μεταλλαγμένο προϊόν”! Το 95% το προϊόντων με καλαμπόκι και σόγια έχουν αυτήν την ένδειξη. Κάνει “πάρτι” η Mosanto εδώ φαίνεται.

Για το βράδυ με περιμένει γιορτή. Ένας Έλληνας περικυκλωμένος από καμιά 20αριά Βραζιλιάνους, προφανώς και είμαι η “μασκότ”. Ζεστοί άνθρωποι - χαμογελαστοί. Κάτι σαν κι εμάς. Χαβαλές, φωνές, μουσική, κρασί - μπύρες και φαΐ. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν pizza party. Ναι δοκίμασα για πρώτη φορά και πίτσα σοκολάτα!

Όταν δε είπα σε μερικούς περί Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών της Σάντος (βλέπε Τζιοβάνι) … τσουπ πήρα και το δωράκι μου!

Βέβαια μετά από τόσο ταξίδι και ταλαιπωρία χαιρέτισα την παρέα νωρίς. Κατά τις 22:30 ήδη κοιμόμουν. Δυσκολεύτηκα μέχρι να συνηθίσω το νέο μου ωράριο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να ξυπνάω μόνος 6 το πρωί.

Την επόμενη ημέρα κατέβηκα μια βόλτα στο Οικολογικό πάρκο. Οι άνθρωποι εκεί μαζεύονται να παίξουν ποδόσφαιρο, να κάνουν τζόκινγκ ή ακόμα και πικνίκ. Το αξιοπερίεργο για μένα είναι το μικρό ζωάκι Quati που κυκλοφορεί ελεύθερο ανάμεσα στον κόσμο.

Η θέα της πόλης από το πάρκο είναι καταπληκτική. Το αστικό τοπίο πίσω από την πυκνή βλάστηση.

Στο μεταξύ πίσω στο σπίτι ετοιμάζεται βακαλάος στον φούρνο. Φοβερή συνταγή, ομολογώ ότι ήταν ο πιο νόστιμος βακαλάος που έχω δοκιμάσει. Οι ελληνικές ελιές και το ελληνικό κρασί όμως βάζουν την τελευταία πινελιά. Εδώ έχουμε el classico.

Εκείνη την μέρα πρέπει να έφαγα 2 γεμάτα πιάτα τουλάχιστον. Προσέξτε την μικρή λεπτομέρεια. Εκείνο το λευκό που μοιάζει με κρεμμύδι λέγεται palmito και είναι η καρδιά του φοίνικα.

Με τόσο φαγητό ήταν επιβεβλημένη αργότερα μια βόλτα στον Βοτανικό κήπο του Σάο Πάολο.

Η επόμενη μέρα προβλέπει εκδρομή. Πρώτα όμως πρέπει να περάσουμε από το βενζινάδικο. Εδώ τα αυτοκίνητα έχουν όλα κινητήρα flex. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να καίνε παράλληλα κανονική βενζίνη αλλά και καύσιμο από αιθανόλη (παράγεται από το ζαχαροκάλαμο - αλκοόλη). Το σήμα της PetroBras μου θυμίζει αρκετά αυτό της BP.

Στο δρόμο περνάμε μπροστά από φαβέλες. Φαβέλες θα δεις παντού, ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία.

Προορισμός για σήμερα είναι η Praia Grande (στα ελληνικά Μεγάλη Παραλία). Προάστιο που μαζεύει κόσμο σαββατοκύριακα και καλοκαίρι (σημείωση: τώρα στην Βραζιλία είναι φθινόπωρο). Η παραλία ελκυστική, δεν έχω φέρει όμως μαζί μου το μαγιό. Δεν πειράζει, θα κάνω την βόλτα μου και θα πιω χυμό καρύδας να ξεδιψάσω.

Ωπ! Πέφτω πάνω και σε κάποιον “γνωστό”!

Στην επιστροφή θα πετύχω και έλεγχο από τους κομάντος της αστυνομίας. Δεν αστειεύονται εκεί τα "αγόρια". Και πώς άλλωστε. Πρόσεξε στην φωτογραφία το "πιστολάκι".

Η επόμενη μέρα έχει ποδαρόδρομο στο κέντρο. Πρώτα πρέπει να περάσω από την τοπική αγορά (βλέπε λαϊκή) να δοκιμάσω χυμό ζαχαροκάλαμο (Caldo de Cana) και Pastel (κάτι σαν τυρόπιτα αλλά τηγανισμένο στο λάδι με λίγη caipirinha). Ομολογώ ότι είμαι πλέον εθισμένος σε αυτές τις γεύσεις.

Δες εδώ πώς το φτιάχνουν να μαθαίνεις.

Σήμερα όπως είπαμε έχει βόλτα downtown. Sao Paulo! H Νέα Υόρκη της λατινικής Αμερικής.

Ανέβηκα και στο κτήριο της τράπεζας Santander. Είναι από τα πιο ψηλά στο Σάο Πάολο (αν όχι το πιο ψηλό). Μπορείς να ανέβεις στην κορυφή να δεις την θέα. Μάντεψε … ανέβηκα και σου έβγαλα και μια φωτογραφία.

Ξέρω τι σκέφτηκες, monopoli. Κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα. Πάω μια βόλτα από τις βιτρίνες. Ουπς κοίτα τι πέτυχα.

Βγαίνοντας από το μικρό εμπορικό αντικρίζω αυτήν την εικόνα. Δυστυχώς η φτώχεια είναι έκδηλη παντού.

Διάλειμμα για μεσημεριανό. Παγωμένη μπύρα και τηγανιτό βακαλάο. Είπαμε ο βακαλάος εδώ είναι σαν το σουβλάκι, το βρίσκεις παντού.

Η βόλτα στο κέντρο συνεχίζεται. Κοιτάω την βιτρίνα ξανά και ξανά …. τελικά δεν είναι μύθος!

Μιας και δίψασα θα κάνω μια στάση στο γνωστό μπαρ Athenas επί της οδού Augusta. Ομολογώ δεν έχω πιει καλύτερη Caipirinha. Ξέρω ότι δεν είναι πρέπον αλλά “έκλεψα” μερικά φακελάκια ζαχαροκάλαμο να φτιάξω μια δροσερή Caipirinha κι εγώ σπίτι μου.

Σειρά έχει το μεγάλο εμπορικό στην Avenida Paulista, τον πιο διάσημο δρόμο του εμπορικού και οικονομικού κέντρου. Πριν όμως θέλω ένα γλυκό με φρούτα και σοκολάτα! Μετά θα πάω μια βόλτα στο μεγάλο βιβλιοπωλείο. Εδώ ο κόσμος μπορεί να δανειστεί βιβλία και να τα διαβάσει ξάπλα στις μεγάλες μαξιλάρες.

Μιας και το έφερε η κουβέντα να πούμε και ένα ευχαριστώ στους αρχαίους προγόνους μας για την γλώσσα που μας έδωσαν. Μια ψευτο-περηφάνια την ένιωσα.

Το βράδυ μετά από κάτι underground μπύρες συνέχισα σε ακόμα πιο underground προορισμό. Ταβερνείο θες να το πεις, σουβλάκο-μπυραρία, όπως θες πες το. Πάντως είχε εξαιρετικό σουβλάκι με μανιτάρια. Και το κεμπάπ με την καυτερή σάλτσα δεν ήταν καθόλου κακό. Αν νομίζεις ότι εμείς κάνουμε φασαρία στις ταβέρνες, φίλε μου δεν έχεις δει τίποτα. Να σημειώσω πόσο εξυπηρετικός ήταν ο Ιάπωνας ιδιοκτήτης που στο τέλος έφερε δώρο γλυκό για τον Grego (εμένα ντε).

Την επόμενη είπα να δοκιμάσω λίγη Picanha στο σπιτικό BBQ, το κρέας στην Λατινική Αμερική είναι λουκούμι.

Και μετά από τόσες καταχρήσεις, το βράδυ είπα να ρισκάρω στο Κινέζικο στην ομώνυμη γειτονιά. Ευτυχώς που είχε ρύζι με γαρίδες και δεν έμεινα νηστικός Ρε σουβλάκι που σας χρειάζεται …

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με εξωτικά φρούτα και χυμούς γιατί σειρά έχει το μουσείο ποδοσφαίρου. Εδώ θα συναντήσω τους θρύλους της εθνικής Βραζιλίας, την εμφάνιση του Πελέ στο μουντιάλ του Μεξικού και θα πάρω φόρα να χτυπήσω με δύναμη σουτ απέναντι στον ψηφιακό τερματοφύλακα για να καταγραφεί στην ιστορία και το δικό μου όνομα.

Το γήπεδο στο οποίο βρίσκεται το μουσείο είναι αυτό της ομάδος Corinthians. Στην μπουτίκ χαζεύοντας κοίτα τι βρήκα! Σιγά μην δεν το έβγαζα φωτογραφία.

Τελειώνω με το μουσείο και φεύγω για downtown ξανά. Δεν χορταίνω, θα μείνω μέχρι αργά το βράδυ.

Σαββατοκύριακο έρχεται. Το πλάνο λέει Ubatuba. Θα βουτήξω στις γύρω παραλίες, θα πάω σε ένα ερημικό νησάκι (Ilha do Prumirim) με βάρκα και θα συναντήσω την Βραζιλία που έβλεπα μέχρι πρότινος μόνο στα περιοδικά. Μα-γεί-α! 

Ήταν και ανήμερα Κυριακή του Πάσχα. Εσείς τρώγατε αρνάκι κι εγώ έπινα χυμό καρύδας, οπότε σκέφτηκα να σας ευχηθώ για το καλό. Μέχρι να το γράψω καλά είχα καταστρέψει όλη την αμμουδιά. "Από που τον φέρανε αυτόν;", πρέπει να αναρωτήθηκαν οι γύρω μου.

Ώρα να αφήσουμε την Ubatuba. Ήδη ο κόσμος αρχίζει να φεύγει.

Δεν σας είπα όμως το εξής. Όσο περίμενα την σειρά μου στο ντους μπήκα από το κινητό και έκλεισα πτήση και ξενοδοχείο για το Ρίο. Για την επόμενη κιόλας μέρα! Δεν κρατιέμαι. Ένα άγχος το έχω όμως γιατί είχα διαβάσει αμέτρητα άρθρα για το θέμα της ασφάλειας για τους οδηγούς ταξί και πολλά άλλα. Τελικά το ταξί που πήρα από το αεροδρόμιο είχε οδηγό γυναίκα - ευγενέστατη και χαμογελαστή - οπότε έφτασα στον προορισμό μου ασφαλής. Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και πρώτη σκέψη είναι να κατέβω copacabana αν και ο καιρός δεν ήταν καλός. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες.

Δύο πραγματάκια θέλω να δω. Τον Cristo Redentor και το Pão de Açúcar. Αφού ξεπέρασα τον σκόπελο του πονηρού ταξιτζή στο ξενοδοχείο που ήθελε μια περιουσία για να μου κάνει τον οδηγό (παντού τελικά το ίδιο), σαν αίλουρος ελληνάρας που γνωρίζει από “τουριστική φιλοξενία” βρέθηκα στα πιο σημαντικά τουριστικά hotspots. Οι τιμές λίγο τσιμπημένες αλλά χαλάλι. Η θέα από ψηλά - όλα τα λεφτά.

Στην επιστροφή από Pão de Açúcar σταμάτησα για Mate con Leite (τσάι με γάλα). Είχε και μια ωραία σκιά, τι να σου λέω.

 Δεν ήθελα να φύγω, ελπίζω να με καταλαβαίνεις.

Κάτι η θέα κάτι το πρωινό ξύπνημα, πείνασα! Είπα να δοκιμάσω τα μικρά κοτόπουλα με το όνομα galetos. Δεν έχω παράπονο, στην Βραζιλία δεν μένεις εύκολα νηστικός.

Για να κάψω τις θερμίδες και να χωνέψω έπρεπε να κάνω καμιά βόλτα. Ε πού αλλού! Πάνω-κάτω την copacabana και στάση για καφεδάκι σε ένα από τα πολλά κιόσκια για να χαζέψω και τους πιτσιρικάδες που παίζουν μπάλα.  Πιο πριν όμως πέρασα να δω και το γνωστό ξενοδοχείο Copacabana Palace, εκεί που μένουν όλες οι “προσωπικότητες”.

Η επόμενη ήταν η μέρα της επιστροφής στην βάση μου. Ανέβηκα στην ταράτσα να δω λίγο πάλι τον Cristo και πήγα (που αλλού) παραλία. Σιγά μην άφηνα το Ρίο χωρίς να κάνω την βουτιά μου. Κύματα, μπάλα, σανίδες, όπως ακριβώς το έχεις φανταστεί. Βέβαια κάθε τρεις και λίγο είχες και κάποιον πάνω από το κεφάλι σου: “παρεό”-”πετσέτα”-”μπάλα”-"σουβενίρ";

Κύματα έχουμε και στην Ελλάδα, εδώ όμως δεν παίζεις, δεν κάνεις αστεία. Η δύναμη του νερού είναι δεκαπλάσια από αυτό που έχεις συνηθίσει. Θέλει σεβασμό αν δεν θέλεις να βρεθείς πνιγμένος.

Ομολογώ ότι ζηλεύω απεριόριστα τους κατοίκους του Ρίο που έχουν τέτοιο παράδεισο στην πόλη τους.

Δεν σου είπα ότι υπάρχει ποδηλατόδρομος και σε πολλά σημεία ο δήμος έχει εγκαταστήσει κάτι σαν “κλουβιά” για να γυμναστείς. Αφού περίμενα την σειρά μου υπομονετικά, σιγά μην έχανα την ευκαιρία.

Μεσημέριασε και πριν την πτήση πρέπει να τσιμπήσω κάτι. Είπαμε το κοτόπουλο εδώ είναι πεντανόστιμο, εδώ στην φωτογραφία σε έκδοση Milanesa.

Στο αεροπλάνο της επιστροφής με έχει πιάσει μελαγχολία. Αυτές οι 3 τελευταίες ημέρες ήταν πολύ έντονες. Κοιτάζω από το παράθυρο καθώς πλησιάζουμε.

Ξέρεις τι δεν ήπια στο Ρίο; Caldo de cana (συνοδεία pastel). Για αυτό την επόμενη κιόλας ημέρα πήγα ξανά στην υπαίθρια λαϊκή. Το ξαναλέω έχω πάθει εξάρτηση.

Στην συνέχεια θα περιμένω το περιπετειώδες λεωφορείο για να κατευθυνθώ στο κοντινό Mall. Τα λεωφορεία στο Σάο Πάολο είναι μια πραγματική περιπέτεια. Μικρά, ο ένας στοιβαγμένος πάνω στον άλλον και όλοι μαζί να χορεύουμε samba από τις λακκούβες στον δρόμο. Βάλε και τον τρόπο που οδηγούν. Πίστευα ότι είμαστε οι χειρότεροι οδηγοί, αμ δε.

Στο Mall θα κάνω τα ψώνια μου και φροντίσω για τα δώρα που θα φέρω πίσω στην Ελλάδα. Κοιτώντας στην βιτρίνα πέφτει το μάτι μου εδώ. Άντε για τους φίλους μου τους Παναθηναϊκούς να μην μείνουν με το παράπονο.

Το βράδυ είμαι καλεσμένος στο κέντρο της πόλης. Θα μαζευτούμε σε διαμέρισμα στον 20ο όροφο να φάμε και να πιούμε. Όλοι με ρωτάνε να τους πω πώς είναι η Σαντορίνη. Δεν έχω πάει! Εντάξει, τους εξηγώ ότι έχουμε πολύ όμορφα μέρη που δεν είναι τόσο γνωστά και πολυδιαφημισμένα. Στο μεταξύ στο μετρό που περνά ανά 1 λεπτό προς στιγμήν υπάρχει καθυστέρηση. Ο κόσμος είναι τόσος πολύς (όλες τις ώρες και μέρες) που βάζω κόντρα το σώμα μου για να μην πέσουμε στις γραμμές ή για να μην έχουμε μια νέα θύρα 7.

Η θέα από το διαμέρισμα είναι εντυπωσιακή. Κάθε τρεις και λίγο ακούω ελικόπτερα. Με ενημερώνουν ότι οι “πλούσιοι” του Σάο Πάολο κινούνται αποκλειστικά με ελικόπτερα.

Η ημέρα που ακολουθεί είναι και η τελευταία. Χρειάζομαι χρόνο να ετοιμάσω την βαλίτσα και να στριμώξω όλα τα δώρα που μου έχουν δώσει. Βιάζομαι γιατί αρχίζει και το παιχνίδι! Πάμε ρε αρρώστια - repeat is on the way!

Ώρα για τον καθιερωμένο “βραζιλιάνικο” καφέ. Έτσι είναι κάθε μέρα το τραπέζι, γεμάτο! Βραζιλιάνικη φιλοξενία. Αυτό θα το διαπιστώσεις από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα βρεθείς εκεί.

Η γλυκιά μου περιπέτεια στην Βραζιλία λαμβάνει τέλος. Επιστροφή στην Ελλάδα.  Με στάση στην Μαδρίτη και μισάωρο ύπνο στις καρέκλες τους αεροδρομίου τελικά το αεροπλάνο κάνει την στροφή πάνω από την Κέα με κατεύθυνση το Ελευθέριος Βενιζέλος. Μόνο μπλε - μου έλειψες.

 

Μικρά - μικρά και ασήμαντα:

1. Πολλά σπίτια έχουν ηλεκτροφόρα καλώδια στην περίφραξη.

2. Τα Opel στην Βραζιλία είναι Chevrolet. Δηλαδή Chevrolet Astra, Corsa και πάει λέγοντας. Δεν έμαθα ποτέ γιατί. Και σε εκείνους φαινόταν αστείο να λέμε Opel Corsa.

3. Τα αυτοκίνητα είναι ακριβά, με αποτέλεσμα ένα "φτωχό" Hyundai να είναι είδος πολυτελείας.

4. Πήγα για μπύρες στο όντως πρωτότυπο Tattoo bar. Μαγαζί για tattoo κυρίως που σέρβιρε παράλληλα και ποτά. Εκεί διαπίστωσα ότι μια όμορφη νεαρά βραζιλιάνα με κοιτούσε επίμονα, κάπως περίεργα. Κάποια στιγμή ντροπαλά μου χαμογέλασε (αφού την πρόδωσαν οι φίλες της) και με ρώτησε αν είμαι Έλληνας. Το αγόρι της (που γνώρισε σε Erasmus) κάποιος Χρήστος είναι Έλληνας και σπουδάζει στην Ξάνθη. Μέχρι να προφέρει το "Ξάνθη" είδε κι έπαθε η φουκαριάρα.

"Τι κάνεις" της είπα; Πήγαινε σπίτι και κλείσε εισιτήρια για Ελλάδα ΤΩΡΑ! Φίλε Χρήστο δεν σε ξέρω αλλά εγώ το καλό το έκανα.

5. Βρέθηκα σε "τελειωμένο" καραόκε υπό Ιαπωνική διεύθυνση. Δύο τραπέζια όλα κι όλα - τα τραγούδια στα Ιαπωνικά. Μας άνοιξε αφού πρώτα μας είδε από την κάμερα γιατί λειτουργούσε παράλληλα και σαν "φρουτάκια" και χαρτοπαιχτική λέσχη (παράνομα). Αφού επιβίωσα πάλι καλά.

6. Οι Havaianas έχουν 6 ευρώ και τις ψωνίζεις και από το σουπερμάρκετ. Δώσε εσύ κορόιδο 20άρικο στον trendy εξυπνάκια.

7. Πρέπει να ήπια περισσότερο χυμό ανανά κι από νερό.

8. Το λιμάνι του Σάντος έχει την μαγεία που έχουν όλα τα λιμάνια. Ένας Πειραιάς με τροπική βλάστηση.

9. Περί γυναικών και αυτών που βλέπουμε στα περιοδικά: Ξέχασέ το! Υπάρχει τόσος κόσμος που το ωραίο χάνεται, ιδίως στα αστικά κέντρα. Δεν υποστηρίζω ότι δεν συνάντησα καυτές παρουσίες, αλλά μην περιμένεις τα καλλιστεία σε κάθε γωνία.

10. Οι πολυκατοικίες δεν είναι όπως έχεις συνηθίσει εδώ. Είναι 30όροφες, περιφραγμένες και με security 24h. Τι το πέρασες; Άντε έβαλες το κλειδί και μπήκες;

11. Βάλε να ακούσεις βραζιλιάνικη μουσική! Quality!

 

Επίλογος

Η Βραζιλία είναι ο επίγειος παράδεισος, στα σημεία που δεν έχει ακουμπήσει ανθρώπινο χέρι. Είναι δυστυχώς η χώρα των μεγάλων αντιθέσεων. Από την μια μεριά αστικά τοπία μέσα σε τροπική βλάστηση και από την άλλη φτώχεια, παράγκες, ναρκωτικά και φαβέλες. Το Σάο Πάολο είναι μια αχανής μεγαλούπολη, με αδιανόητη κίνηση όλες τις ώρες της μέρας σε μετρό, λεωφορεία και δρόμους. Αν γκρινιάζεις που είσαι κολλημένος στην Λ. Αλεξάνδρας, ξανασκέψου το. Από την άλλη το βράδυ όλα γίνονται επικίνδυνα. Ξέχνα αμέριμνες βόλτες με τα πόδια όπως κάνεις στο κέντρο της Αθήνας. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο δεν πας πουθενά. Υπάρχουν γειτονιές που επικρατεί η απόλυτη αναρχία. Αν κάνεις το λάθος και περάσεις πεζός δεν φεύγεις ζωντανός. Αν και πέρασα από τέτοιες περιοχές όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν ό,τι πιο έξυπνο να βγάλω κινητό-κάμερα και να απαθανατίσω την στιγμή.

Στο Ρίο που θα μπορούσε να ήταν η απόλυτη πόλη, ενώ το πρωί είναι όλα ιδανικά, το βράδυ βλέπεις ότι οι φάτσες αλλάζουν. Η οδηγός του ταξί με προειδοποίησε: “Μην πας προς αυτόν τον δρόμο”. Είναι κρίμα οι άνθρωποι εκεί να κλείνονται στα σπίτια από νωρίς και να πρέπει να πας κάπου μόνο με το αυτοκίνητο. Γενικά αυτό το αίσθημα ανασφάλειας, πως κάτι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή δεν σε αφήνει να είσαι χαλαρός.

Το αυτοκίνητο είναι πάντα κλειδωμένο εν κινήσει. Σε κάποια φανάρια ακόμα και με κόκκινο δεν σταματάς. Τις μέρες που ήμουν Βραζιλία κάποιος 16χρονος μπήκε με όπλο και βίασε μια γυναίκα μέσα στο λεοφωρείο, παρουσία των υπόλοιπων επιβατών. Ο σοσιαλισμός πέτυχε! Στην Ευρώπη λέμε το ποίημα για τον Λούλα και πώς η Βραζιλία ανήκει στους G8. Για ρώτα τους βραζιλιάνους να δεις τι θα σου πουν. Θα μάθεις ότι η κυβέρνηση (πλέον πρόεδρος είναι η Ρούσεφ) δίνει επιδόματα στους favelinhos για να "τσιμπάει" τους ψήφους στις εκλογές. Ότι τους χτίζουν σπίτια δωρεάν και αυτοί τα πουλάνε και συνεχίζουν να μένουν στις φαβέλες γιατί εκεί δεν πληρώνουν κανέναν λογαριασμό.

Οι αποστάσεις μεταξύ των τάξεων είναι χαώδης και προφανώς κάποιοι θέλουν να είναι έτσι. Η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτά που συζητάμε πίνοντας caipirinha στο Γκάζι και παίζοντας τους ιδεαλιστές για το τι διαβάσαμε για τον Λούλα και τον Τσάβες (της γειτονικής Βενεζουέλας).

Δεν θα κάνουμε πολιτική κουβέντα εδώ, δεν θα βγάλουμε και άκρη. Ταξίδεψε φίλε μου και βρες μόνος την άκρη.

Κείμενο/Φωτογραφίες: valeladi.gr

Κάνε "κλίκ" στις φωτογραφίες για να τις δεις σε μεγαλύτερη ανάλυση:

[gallery type="rectangular" ids="4232,4231,4230,4229,4225,4226,4227,4228,4224,4223,4222,4221,4217,4218,4219,4220,4216,4215,4214,4213,4209,4210,4211,4212,4208,4207,4206,4205,4201,4202,4203,4204,4200,4199,4198,4197,4193,4194,4195,4196,4192,4191,4190,4189,4188,4187,4186,4185,4181,4182,4183,4184,4180,4179,4178,4177,4176,4175,4174,4173,4169,4170,4171,4172,4168,4167,4166,4165,4161,4162,4163,4164,4156,4155,4154,4153,4157,4158,4159,4160,4152,4151,4150,4149,4145,4146,4147,4148,4144,4143,4142,4141,4140,4139,4138,4137,4133,4134,4135,4136,4132,4131,4130,4129,4125,4126,4127,4128,4124,4123,4122,4121,4117,4118,4119,4120,4116,4115,4114,4113,4109,4110,4111,4112,4108,4107,4106,4105,4101,4102,4103,4104,4100,4099,4098,4097,4093,4094,4095,4096,4092,4091,4090,4089,4085,4086,4087,4088,4084,4083,4082,4081,4077,4078,4079,4080,4076,4075,4074,4073,4069,4070,4071,4072" orderby="rand"]