Ξεκινήσαμε να περπατάμε από το κέντρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Ρωτήσαμε οδηγίες: «Το βλέπετε αυτό το πετρόχτιστο με την σκεπή από κεραμίδια; Εκεί πρέπει να πάτε!». Φαινόταν κάπως μακριά. Η διαδρομή όμως ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Χαλαρό βάδισμαδίπλα στην ήρεμη θάλασσα. Μια στροφή δεξιά μέσα στο χωματόδρομο και η μαγεία να ανεβαίνει με εκθετικούς ρυθμούς. Δεξιά και αριστερά πορτοκαλιές. Από κάπου μύρισε σύκο. Τοπίο που σε μεταφέρει στο χρόνο. Διονυσιακά συναισθήματα. Μονοπάτι που πιθανόν υπάρχει για πάρα πολύ καιρό και έχει πατηθεί από πολλούς. Καθίσαμε κάτω από τη μουριά και γευτήκαμε τους ώριμους καρπούς. Η νύχτα άρχισε να πέφτει και τα τζιτζίκια έδωσαν θέση στα τριζόνια που δε σταμάτησαν λεπτό.
Το Μικρό Αρχαίο Θέατρο ξεπρόβαλλε σαν αποκάλυψη. Λιτό, δωρικό, όπως «πρέπει». Αρμονία στο χώρο. 2000 άτομα το πολύ χωρητικότητα. Μικρή ημικυκλική σκηνή. Πλάτη στα τελευταία κλιμάκια ελαιώνας. Μπροστά και δεξιά πορτοκαλιές. Απέναντι μακριά καταπράσινα βουνά και αριστερά η θάλασσα. «Ήξεραν που να το τοποθετήσουν!», μουρμούρισα με θαυμασμό και δέος. Ουρανός με ημισέληνο. Ένα τεράστιο σκάκι παιζόταν πάνω από τα κεφάλια μας σε μία μάχη αστρικών σχεδιασμών. Στη σκηνή υπήρχαν: πιάνο με ουρά, κρουστά, μπάσο, ηλεκτρικό μαντολίνο, κιθάρα, ακορντεόν, τρομπέτα, όμποε και ένα επίπεδο πίσω σε οριζόντια διάταξη τέσσερα βιολιά, τσέλο και βιόλα.
Το ύφος και το είδος της μουσικής της Μόνικα έδενε αρμονικά με το χώρο. Αγχωμένη όπως πάντα με το πλάγιο χαμογελάκι. Η μουσική γεννιόταν σε μικρότερη ένταση από ότι στη συναυλία της στο Λυκαβηττό. Απαλά. Ένα θερινό, μοντέρνο κονσέρτο να σε ταξιδεύει. Να νιώθεις. Στο προ τελευταίο τραγούδι πριν το κλείσιμο της ειδυλλιακής βραδιάς, το ταλαντούχο κορίτσι πλησίασε κοντά στις κλίμακες άνοιξε την αγκαλιά της, έβαλε το μικρόφωνο στην άκρη, χαμογέλασε και τραγούδησε το Yes I do χωρίς υποστήριξη. Η φωνή της με παλμό μυστικισμού δόνησε τα μόρια του αέρα γύρω της και η ακουστική του θεάτρου έκανε τα «μαγικά» της χαρίζοντας απλόχερα αύξηση στην ένταση. Ανατριχίλα.
Η λήψη οπτικοακουστικού υλικού απαγορευόταν. Θα μπορούσα στα κλεφτά να πάρω πολύ υλικό. Ήθελα όμως να ζήσω τη μαγεία του χωροχρόνου στο έπακρον! Και να σε δελεάσω να περπατήσεις και συ την ίδια διαδρομή, έστω μόνο να δεις και συ με τα ίδια σου τα μάτια αυτό το «καταφύγιο».
«Πέντε χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή», είπε η Μόνικα, κοίταξε τα άστρα από πάνω της, πήρε μια βαθειά ανάσα και ξεκίνησε να παίζει…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου