Διακοπές τέλος ; ; ;

 

Το ημερολόγιο έχει περάσει πλέον τις 20 Αυγούστου και η πληροφορία αυτή ορίζει από μόνη της αυτό που λέμε – ή μάλλον που δε θέλουμε με τίποτα να πούμε – με πολλούς τρόπους («επιστροφή στην πραγματικότητα / τα ψέματα τέλειωσαν / άντε και του χρόνου») αλλά πάντα εννοούμε το ίδιο καταραμένο πράμα: Διακοπές τέλος…

Το ένστικτο όμως της καλοκαιρινής «επιβίωσης» πάντα υπάρχει και θα υπάρχει. Ευτυχώς! Γιατί γεννιούνται εκλάμψεις που οδηγούν στο μαγικό τηλεφώνημα:

 

-Ψηλέ, πάμε Μυλοκοπή;

- Μέσα! Έχω ακούσει ότι είναι μαγικά! Μόνο που δεν ξέρω το δρόμο.

- Ούτε γω…

- Ε, τότε φύγαμε!

 

Οι όρμοι της Μεγάλης και της Μικρής Μυλοκοπής βρίσκονται στη βόρεια πλευρά των Γερανίων. Η μεριά που γλύτωσε την καταστροφική φωτιά των αρχών της δεκαετίας του ’80 και κοιτάει τις Αλκυονίδες Νήσους και το Πόρτο Γερμενό. Τα πεύκα φτάνουν σχεδόν μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας Η περιοχή βρίσκεται 18 χλμ από το κέντρο της πόλης του Λουτρακίου Κορινθίας. Μετά την Περαχώρα και με κατεύθυνση προς τη λίμνη Βουλιαγμένης και το Ηραίο στη διασταύρωση με την ταμπέλα που δείχνει την περιοχή Σκάλωμα αριστερά, εμείς στρίψαμε δεξιά με βόρεια κατεύθυνση. Στην περιοχή Κτένα στρίψαμε (ενστικτωδώς) αριστερά σε κατηφορικό χωματόδρομο κακής ποιότητας. Δεν ενδείκνυται η κατάβαση με συμβατικό αυτοκίνητο αν και στον προορισμό – μετά από 2 χλμ – υπήρχαν (παραδόξως) και αυτοκίνητα μικρού κυβισμού.

 

Με την πρώτη οπτική επαφή, όταν έχεις φτάσει σε μηδενικό υψόμετρο αμέσως καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε κάτι διαφορετικό. Κάτι ξεχωριστό. Τόσο κοντά στην πρωτεύουσα αλλά τόσο «μακριά». Ησυχία. Μάλλον φασαρία! Τζιτζίκια και κύμα. Ο Εγκέλαδος φυσικά έχει βάλει το χεράκι του στην όλη διαμόρφωση της ευρύτερης περιοχής την οποία έχει κάνει στέκι και σε αυτή την περίπτωση δε θα του κακιώσουμε καθόλου. Δε θα πω άλλα. Θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες.

 



 

Τα Γεράνια Όρη είναι γνωστά και για τις αμέτρητες πηγές γλυκού νερού υψηλής ποιότητας, πλούσιων μεταξύ άλλων σε μαγνήσιο. Η λιγάκι πιο δροσερή θερμοκρασία των νερών (όχι απαγορευτική αλλά πέρα για πέρα ευχάριστη) αλλά και η διάθλαση του φωτός που έκανε την παρατήρηση με τη μάσκα να σε κάνει να νιώθεις πως είσαι μέσα σε ένα ποτήρι με βανίλια υποβρύχιο με τη ζάχαρή του να διαλύεται, απέδειξε την ύπαρξη αναβλύζοντος γλυκού νερού. Το ίδιο αυτό νερό φιλτράρεται μέσα στο βράχο δημιουργώντας σπήλαια τα οποία αναπόφευκτα καταρρέουν όταν έρθει η ώρα, προσφέροντας σήμερα μια ωραία κολυμβητική εμπειρία δίπλα και κάτω από βράχους με σταλακτίτες.

 



 

Οι «διακοπές» μπορεί να τελείωσαν αλλά αυτός ο ταλαιπωρημένος και παρεξηγημένος τόπος, αυτός ο μικρός ο μέγας, βαστάει το καλοκαίρι του ως τον Οκτώβρη (η ποδηλατική παρέα αυτού του ιστολογίου θα το αποδείξει περίτρανα και φέτος). Πού το πάω; Κάτι τέτοιες σχετικά κοντινές εξορμήσεις σε μέρη «μυστικά» είναι καλό γιατρικό – έστω ψευδοφάρμακο – καθώς σε κάνουν να πιστεύεις ότι ταξίδεψες πίσω στο χρόνο και είσαι ξανά για μια ανάσα στο δικό σου καλοκαιρινό Παράδεισο, μακριά από όλους και όλα.

 

[gallery link="file" orderby="ID"]

 

Ως αρνητικό του χώρου οφείλω να σημειώσω την ύπαρξη πολλών πλαστικών σκουπιδιών (αποτέλεσμα ανθρωπογενούς δραστηριότητας επί τόπου. Αποκλείεται να ξεβράστηκαν όλα αυτά από φουρτούνα), τα 2-3 (προφανώς) αυθαίρετα εντελώς ξένα με την αισθητική του μέρους και τους ελεύθερους κατασκηνωτές (αν και σέβομαι το δικαίωμα της ελεύθερης κατασκήνωσης οπουδήποτε αρκεί να μην επιβαρύνει το χώρο με απόβλητα) ακριβώς κάτω από την ταμπέλα απαγόρευσης. Επίτηδες τα μικρά γράμματα γιατί τα παραπάνω είναι μια τόσο δα μικρή λεπτομέρεια που δε θα πτοήσει κανέναν να επισκευθεί το μέρος.