Σκοπός του ταξιδιού ήταν το σπίτι στο χωριό, το παλιό - πετρόχτιστο σπίτι, περικυκλωμένο από τα βουνά της Κυπαρισσίας. Το μέρος όπου τρεις και παραπάνω γενιές των προγόνων μου κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα από δύσκολες συνθήκες, τουρκοκρατία, κατοχή, εμφύλιο.
Το σπίτι στέκει ακόμα εκεί αγέρωχο. Τίποτα όμως δεν θυμίζει τον παλιό καιρό. Τα θεόρατα βουνά που κάποτε έσπερναν οι άνθρωποι σιτάρι και έβοσκαν τα πρόβατά τους, έχουν γίνει δάση. Ο προαύλιος χώρος με τον σκορδόκηπο της γιαγιάς, η συκιά, τα διάφορα ζαρζαβατικά, έχουν αντικατασταθεί από πέτρες και ξερόχορτα. Ο δρόμος που οδηγεί στο σπίτι κλειστός πλέον και η μόνη πρόσβαση ένα απότομο και δύσβατο μονοπάτι μέσα από τσουκνίδες και βάτα. Μονάχα το αμπέλι του παππού, το οποίο ως εκ θαύματος στέκει ακόμα εκεί, μου υπενθυμίζει ότι εδώ κάποτε υπήρχε ζωή.
Άλλες εποχές θαρρώ, καθώς ανεβαίνω το μονοπάτι. Δύσκολες εποχές, και όμως δεν σταμάτησαν να προσπαθούν, δεν σταμάτησαν να παλεύουν ποτέ.
Συνοδοιπόρος στο ταξίδι η θεία, ετών 82 πλέον. Καθώς ανεβαίνουμε το μονοπάτι για να προσεγγίσουμε το σπίτι, σταματώ στην άκρη να την βοηθήσω. Εκείνη γυρνά με περηφάνια και μου λέει "Ρε φύγε απ' εδώ"!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου