keep calm and carry on

 

Ένα άρρωστο φως πίσω από πολλά σύννεφα προσδιόριζε τα ίχνη ήλιου που πρόβαλλε πάνω από αυτό το βρετανικό χωριό στο νοτιοδυτικό Yorkshire. Μεταξύ Leeds και Bradford είναι το Pudsey, ένα μέρος που δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να το ξεχωρίσει κανείς από οποιοδήποτε άλλο τυπικό χωριό της Αγγλίας.

Κεντρικός δρόμος με τις τράπεζες, τα καταστήματα, τις pub, τα καφέ που σερβίρουν full English breakfast, ταχυδρομείο, σχολείο, όλα εδώ είναι. Μετά από 5 χρόνια που είχα να επισκεφτώ το νησί των φοιτητικών μου χρόνων (97-2002), λίγα μου φαινόντουσαν αλλιώτικα. Περίεργο πράγμα ο φακός της νοσταλγίας ...

Τα πρωτοσέλιδα ίδια με της Ελλάδας μας: Αφανισμός της μεσαίας τάξης, ακρίβεια, διαλυμένο το σύστημα υγείας, χάλια η εκπαίδευση ... απουσίαζαν όμως, βροντερά, επικεφαλίδες για σκάνδαλα και ατασθαλίες. Αυτά είναι λυμένα στο νησί και θεωρείται αυτονόητη η πάταξή τους και η τιμωρία των υπευθύνων, ανεξάρτητα θέσεως και κοινωνικού προφίλ.

Για χώρα σε κρίση, αυτό το χωριό στο πουθενά της Αγγλίας ήταν απολύτως καθαρό, όλα τακτοποιημένα, όλα δούλευαν ρολόι και η ζωή συνεχιζόταν. Το εμψυχωτικό πόστερ του 1939 που είχε κολληθεί σε όλη την Αγγλία εν όψει 2^ου παγκοσμίου πολέμου, χαράχτηκε βαθιά στο DNA των ανθρώπων αυτών. Keep calm and carry on.

Βόλταρα στο πάρκο, χάζεψα τα σπίτια που ο κόσμος βρίσκει την ώρα να διακοσμήσει και να περιποιηθεί τον κήπο, έχει χρόνο να ασχοληθεί με τις μικρές, μα τόσο σημαντικές πινελιές που κάνουν τη ζωή μας τόσο δα λιγάκι πιο υποφερτή. Γκρινιάζουν λιγότερο, ζουν περισσότερο. Δεν αμφιβάλλω ούτε για μια στιγμή ότι έχουν τα ζόρια τους, τα προβλήματά τους, τα ψυχολογικά τους, τις ανεργίες τους και τις αφραγγιές τους. Αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι θα τα παρατήσουν κιόλας.

Σε γενικές γραμμές η διάθεση που αποπνέει είναι καλή, δεν βλέπεις τη μιζέρια που μας έχει πνίξει εμάς εδώ. Σε άλλες εποχές και εμείς έτσι θα ήμασταν, θα προχωρούσαμε στην καθημερινότητά μας με σθένος και αυτοσυγκράτηση, αλλά τώρα η ράτσα μας βλέπεις καλόμαθε και άμα δεν φάμε το σούσι μας εβδομαδιαίως νοιώθουμε άδειοι. Αυτό καταφέραμε.

Ξέρεις όμως που κατέληξα; Όπως είπε και η Ντέπη:  Μένω και επιμένω.  Αγάπησα την Ελλάδα περισσότερο μετά από αυτό το σύντομο ταξίδι, για αυτό που μπορεί να γίνει. Από εμάς.

Κείμενο/Φωτογραφίες: Θάνος Δημητρίου