"Αρχαία Δίολκος"

 

Οι πρόγονοι μας πολύ σοφά, αντί να πραγματοποιούν τον περίπλου της Πελοποννήσου για τις ναυτιλιακές τους επιχειρήσεις υπολόγισαν πως θα ήταν ευχής έργο εάν κατάφερναν με κάποιο τρόπο και περνούσαν τα πλοία δια της στεριάς στο κοντινότερο σημείο ανάμεσα στον Κορινθιακό και το Σαρωνικό κόλπο. Εκεί που βρίσκεται σήμερα η σύγχρονη διώρυγα της Κορίνθου. Για αυτό το λόγο κατασκεύασαν την επονομαζόμενη "Δίολκο", ενός είδους "δρόμο-πέρασμα" στρωμένου με πέτρες, πάνω στον οποίο μετέφεραν (με τη βοήθεια κυλινδρικών ξύλων που εξυπηρετούσαν την κύληση) με τη δύναμη των αντρών τα πλοία.

Πάντοτε με συνέπαιρνε η επίσκεψη σε αυτόν το χώρο, πολύ μικρό μέρος του οποίου σώζεται ως και σήμερα. Χώρος που αν και εγκαταλελειμένος, γεμάτος με σκουπίδια σου δίνει την αφορμή να φανταστείς επακριβώς την ολοκληρωμένη του μορφή και να θαυμάσεις το μεγαλείο της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων.

Όνειρο μου από παιδί ήταν να μπορέσω να κάνω μια πεζοπορία κατά μήκος αυτής της αρχαίας διαδρομής, η όποια φυσικά λόγω των σύγχρονων έργων διάνοιξης της διώρυγας δεν υπάρχει πια. Το πέρασμα της διώρυγας με το καραβάκι μου φάνηκε εύκολη περίπτωση συν του γεγονότος ότι κανείς πραγματοποιεί τη διαδρομή εν πλω και όχι όπως γινόταν "τοτε" (από στεριά).

Ο "ρομαντισμός" μήπως τελικά επιβραβεύεται; Σε μια βόλτα (εφηβικών καταβολών) με το ποδήλατο από το Λουτράκι προς τη διώρυγα (όχι κατα μήκος της παραλίας προς τη Σχολή Μηχανικού του Στρατού Ξηράς και τη βυθιζόμενη γέφυρα της Ποσειδωνίας, αλλά προς τη μεριά της εθνικής οδού και της γνωστής μεγάλης γέφυρας) βρέθηκα εμπρός σε μια ιδιωτική γέφυρα της οποίας η διέλευση απαγορευόταν. Υπέθεσα πως ανήκει στο Δήμο καθώς στο κάτω μέρος της ήταν ο αγωγός που κατέληγε στο βιολογικό καθαρισμό. Από εκείνο το σημείο (και από τη μεριά της Στερεάς Ελλάδας) παρατηρησα αρκετά μακριά από κει όπου βρισκόμουν, πως κατά μήκος του Ισθμού κατηφόριζε ένα χωμάτινο μονοπάτι. Κοντά μου ξεκινούσε ένας δρόμος αυτοκινήτου από χώμα με μια ταμπέλα που αναγράφει "Μην πλησιάζετε - Κίνδυνος" (δεν αναγραφόταν πάντως "απογορευεται η είσοδος - διέλευση").

Μετά από περίπου 1km ποδηλασία σε ευθεία κλιση, κατέληξα στην έναρξη του μονοπατιού, παραπλεύρως και κατά μήκος της διώρυγας. Εκει άφησα το ποδήλατο. Πεύκο, πουρνάρια, θυμάρι, ευκάλυπτος και διάφορα άνθη εποχής. Εκπληκτικός ο ήχος του αέρα που αντιλαλούσε στις όχθες του ισθμού. Η ηχώ δυναμική. Ακόμα και ο ψίθυρος ακουγόταν. Ο μικρός παφλασμός από τα νερά συντελουσε και κείνος στη σύνθεση μιας μαγικής ασυνήθιστης εικόνας. Ξεκίνησα να περπατώ.

Αρκετά με τα λόγια. Ας μιλήσουν οι εικόνες!

Η διαδρομή δεν έχει μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο βάδισμα, καθώς σε ορισμένα σημεία το μονοπάτι πλησιάζει κοντά στο κενό. Επίσης δε θα πρέπει κανείς να περπατά πολύ κοντά στο άλλο άκρο καθώς τα εδάφη είναι αργιλώδη και ο κίνδυνος κατολισθήσεων συχνός.
Σε γενικές γραμμές θεωρείται εύκολη πεζοπορία ακόμα και για αρχάριους.

Υ.Γ.: κατα την προσωπική μου γνώμη, η διαδρομή θα μπορούσε ανετοτατα να πραγματοποιηθεί με ένα ποδήλατο τύπου dirt και θα τολμούσα να πω ακόμη και με καθαρόαιμο mountain. Εγώ πάντως μέχρι ένα σημείο έφτασα με το αναδιπλούμενο Dahon μου (!!!) Προσοχή βέβαια, γιατί όπως προαναφέρθηκε σε ορισμένα σημεία η διαδρομή πλησιάζει επικίνδυνα στο κενό.

 

 

[gallery link="file" orderby="ID"]