Αυτή που περνάει ...

 

Δεν έχω πολύ ώρα που γύρισα σπίτι. Τι εμπειρία κι αυτή!

Τον Φοίβο Δεληβοριά τον έχω ξαναδεί σε live  εμφάνιση και στο παρελθόν. Ίσως αινιγματική προσωπικότητα για αρκετούς, μιας και δεν ακολουθεί τις συνήθεις καλλιτεχνικές νόρμες. Αναμφισβήτητα είναι κάτι το διαφορετικό. Για μένα βγάζει έναν παιδικό-αγνό ρομαντισμό  μέσα από το πρίσμα ενός ενήλικου μυαλού. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τον Φοίβο, είναι "παλιός" στον χώρο πλέον. Αυτό που αξίζει όμως να αναφέρω είναι η καταπληκτική μπάντα που συνοδεύει τον Φοίβο. Τα λόγια είναι περιττά!

Σήμερα άκουσα μουσική. Ναι μουσική! Έπιασα τον εαυτό μου  να χάνεται - να βυθίζεται. Η μουσική (κι όχι τα σύγχρονα εκτρώματά της) είναι το μόνο κλειδί για να δεις μέσα σου. Να μιλήσεις με την ψυχή σου (λένε πολλοί), να μιλήσεις στην φωνή που σε ακολουθεί, θα πω εγώ. Πραγματικά ζηλεύω τους μουσικούς για το γεγονός ότι μπορούν να δουν μια διάσταση που εμείς οι υπόλοιποι αδυνατούμε. Τουλάχιστον με νύχτες σαν τις σημερινές μας επιτρέπουν να παίρνουμε μια γεύση. Ευχαριστούμε Φοίβο!

[gallery link="file" orderby="ID"]

Το παζλ της νύχτας συμπλήρωνε ο καταπληκτικός χώρος Pass-Port. Το πρώην σινέ Χάι-Λάιφ που μας πήγαιναν οι γονείς μας σινεμά μεταμορφώθηκε σε έναν όμορφο πολυχώρο. Είχα πάρει μια ιδέα από το post "Με διαβατήριο Πειραιώτικο" παρ' όλα αυτά είχα την εντύπωση ότι βγαίνοντας δεν θα δω την πλατεία Κοραή. Κι όμως! Έλειπε πολύ ένας τέτοιος χώρος.

Η ώρα είναι πλέον περασμένη. Ίσως να μην μπορώ να μεταφέρω αυτούσια αυτά που σκεφτόμουν την ώρα της παράστασης. Πλέον οι μελωδίες είναι μια ανάμνηση. Ήταν κι αυτή η όμορφη μελαχρινή που μας εξυπηρέτησε και είχα αποπροσανατολιστεί! Αναρωτιέμαι όμως αν τελικά πήγα ξανά σε live του Φοίβου μόνο και μόνο για να ακούσω σαν σε ομαδική ψυχοθεραπεία τον "Καθρέφτη".

Αφιερωμένο σε αυτούς που έχουν την δύναμη να κοιτάνε το είδωλο τους στον καθρέφτη και να αναγνωρίζουν τι κρύβεται από πίσω.