Ο μικρός με το κοντό σορτσάκι

Κάθομαι στο μικρό ξύλινο σχολικό θρανίο. Ίσα-ίσα που μας χωράει με τον διπλανό μου. Μπροστά μου έχω την μικρή κασετίνα-transformers και μέσα της ευλαβικά τοποθετημένα τα μολύβια, η ξύστρα μου και 2 γόμες. Στην πάνω δεξιά γωνία του θρανίου έχω γράψει με την χοντρή μύτη του μολυβιού “ΣΤ’ 42ο Δημοτικό”. Νιώθω ήδη μεγάλος! Σχεδόν είμαστε οι φίρμες του σχολείου για τις μικρότερες τάξεις.

Στην αίθουσα υπάρχει αναμονή. Φοράω ένα κοντό κόκκινο σορτσάκι και τα πόδια μου φαίνονται κάτασπρα σαν το γάλα. Η μόνη παραφωνία είναι η μελανιά στο γόνατο που απέκτησα προχθές παίζοντας “τέρμα” στην πλατεία μπροστά στο Δημαρχείο. Δεν με ενοχλεί. Είναι το καμάρι μου για την καλή απόκρουση που έκανα στον τελευταίο αγώνα με την ομάδα της γειτονιάς μου. Φέτος οι “μεγάλοι” με καλέσανε να παίζω μαζί τους. “Τέρμα” στην αρχή αν και μου αρέσει να παίζω επιθετικός. Χαλάλι όμως! Ήδη έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.

Αυτό που δεν σας είπα είναι πως στο θρανίο έχω ζωγραφίσει και μια καρδιά με το όνομά της και το δικό μου. Τα αρχικά δηλαδή, γιατί ντρέπομαι και ποτέ δεν θα της πω ότι είμαι “τσιμπημένος” μαζί της. Ούτε και πολλά πολλά δεν έχουμε γιατί φοβάμαι ότι θα προδοθώ. Παρ’ όλα αυτά κάθε πρωί βάζω ζελέ στα μαλλιά και τα κάνω χωρίστρα στην μέση μήπως τελικά της κλέψω κάποια ματιά.

Το κουδούνι χτυπάει παρατεταμένα. Είναι το τελευταίο κουδούνι της χρονιάς. Θα χαιρετήσω τους φίλους μου (σε εκείνη εξακολουθώ να ντρέπομαι να πω το παραμικρό) και ξέρω ότι τους περισσότερους θα τους δω πάλι τον Σεπτέμβρη. Στο νεοκλασικό κτήριο που στεγάζεται το σχολείο δεν θα μπω ποτέ ξανά. Μετά από δύο χρονιές το δημοτικό θα πάει σε καινούριο και μοντέρνο κτήριο. Το μόνο που θα θυμάμαι είναι στην μπροστινή αυλή να παίζω “χαρτάκια” με φόρμουλα 1 και υπέρ-ατού και στην πίσω αυλή (την μικρή) να έχω κάτσει στα σκαλιά με τον κολλητό μου και να μην μιλιόμαστε γιατί το προηγούμενο βράδυ είχαμε χάσει στον τελικό του Κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό στα πέναλτι. Ου ρε κουρέλες!

Αν δεν κάνω λάθος είναι 24 Ιουνίου. Σε λίγες μέρες θα αναχωρήσουμε οικογενειακώς για διακοπές. Οι γονείς μου έχουν νοικιάσει για 2 μήνες να πάμε σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος. Η μαμά έχει κατεβάσει από το πατάρι τα καλοκαιρινά και μαζί τους και τα κουζινικά σκεύη που παίρνουμε μαζί μας συνήθως. Το δικό μου ποτήρι είναι ένα πλαστικό σε χρώμα πορτοκαλί. Έχουμε το ίδιο σε μπλε αλλά αυτό το έχω για τον χειμώνα.

Στα μεταξύ ήδη μετράω τα παγωτά που έχω φάει. Φέτος πάω για ρεκόρ! Το έχω βάλει πείσμα. Συνήθως παίρνω το lucky cup γιατί έχει και δώρο. Βέβαια χθες την πάτησα και δεν πρόσεξα ότι κάποιος είχε ήδη σκίσει το αλουμινόχαρτο.

Φέτος έπεισα τους γονείς μου να πάρω μαζί μου τον Amstrad! Θα παίζω με τους καλοκαιρινούς φίλους τα απογεύματα. Έτσι νομίζω δηλαδή, γιατί τελικά όλοι θα μαζευόμαστε στην Amiga του γείτονα και θα κάνουμε φασαρία μέχρι να σκοτεινιάσει. Με φωνάζουν από το μπαλκόνι και εγώ λέω “σε 5 λεπτά”. Πρέπει να το λέω τουλάχιστον 10 φορές μέχρι να μαζευτώ. Άλλες φορές είναι που με ψάχνουν και έρχονται στις μπασκέτες να με μαζέψουν. Παίζουμε τουρνουά και φιγουράρουμε όλοι με περικάρπια τύπου Michael Jordan και αερόσολες.  Έρχονται και μερικά κορίτσια και μας κοιτάνε και τότε είναι που δεν δίνει κανείς πάσα.

Στις διακοπές δεν είναι όλα ωραία. Κάθε φορά τσακώνομαι με την μάνα μου που θέλει να διαβάσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο στις διακοπές για να γράψω καλά στην έκθεση όταν μεγαλώσω και δώσω πανελλήνιες. Εγώ γκρινιάζω. Τελικά σχεδόν ποτέ δεν το διαβάζω αυτό το βιβλίο. (την πρώτη φορά που έδωσα πανελλήνιες έγραψα έκθεση κάτω από την βάση … ) Κάνω ότι παίρνω μαζί μου τα βιβλία της επόμενης χρονιάς αλλά απλά τα κάνω βόλτα. Είναι και αυτοί οι ανόητοι γονείς των άλλων παιδιών που κάθε φορά κοκορεύονται πόσο καλά πήγαν τα παιδιά τους κατά την σχολική χρονιά και πόσο καλοί και φρόνιμοι μαθητές είναι. Εμένα μου κάνουν για πολύ σπασικλάκια.

Κάθε μέρα μετράω αντίστροφα πόσες μέρες για διακοπές μου έχουν μείνει. Δεν θέλω να τελειώσουν. Δύο μήνες εξοχή και παραλία θαρρώ πως περνούν σαν αστραπή. Άντε πάλι σχολείο από Σεπτέμβρη. Πάλι καλά που όταν γυρίσω θα κατεβαίνω για κανέναν μήνα να παίζω κρυφτό και αμπάριζα στον πεζοδρόμιο στην γειτονιά μου.

….

Τώρα που κοιτάω φοράω παντελόνι και είμαι στο γραφείο της δουλειάς. Τα μπούτια μου παραμένουν άσπρα γιατί ακόμα δεν έχω πάει να κάνω μπάνιο στην θάλασσα. Περιμένω κι εγώ την σειρά μου να πάρω δύο εβδομάδες διακοπές. Ευτυχώς έκανα λίγο οικονομία για να πάμε με την παρέα σε κανένα νησάκι. Μάλλον είμαι από τους τυχερούς, ακόμα. Οι περισσότεροι από τους παλιούς φίλους είτε τα φέρνουν δύσκολα πέρα είτε οι οικογενειακές “υποχρεώσεις” τους επιτρέπουν να πάνε μέχρι το οικογενειακό εξοχικό. Νησιά και εκδρομές φαντάζουν μακρινό όνειρο. Τα πολλά παγωτά δεν κάνουν καλό στην υγεία και για μπάσκετ ούτε καν λόγος. Αυτοί που κάποτε μοστραριζόντουσαν με αερόσολες και αμάνικα των Chicago Bulls με κάνουν να πιστεύω ότι και τις διακοπές τις κάνουν από αγγαρεία. Για μένα οι λίγες μέρες άδειας περνάνε μέχρι να πω “κύμινο” οπότε έχω σταματήσει καν να μετράω αντίστροφα. Όταν γυρίσω προφανώς στο δρόμο της γειτονιάς δεν θα κατέβω να παίξω. Πλέον δεν παίζουν παιδιά στο πεζοδρόμιο. Κάτι έγινε λάθος; Ίσως. Μάλλον μεγαλώνοντας αφήσαμε να μας επιβάλλουν το “πρέπει” και αφήσαμε το “θέλω”. Για κάποιους υπάρχει μόνο το “πρέπει” πλέον.

“Ντριιιινννν....” ακόμα έρχεται ο ήχος από το κουδούνι του σχολείου στα αυτιά μου. Μπορεί να στέκει ερείπιο δύο δεκαετίες τώρα αλλά νιώθω ότι ήταν σαν χθες που καθόμουν στο ξύλινο θρανίο. Αν κλείσω τα μάτια, η μυρωδιά της κιμωλιάς στον πίνακα μου μπουκώνει τα ρουθούνια. Αν κοιτάξω στο πατάρι ίσως βρω το πορτοκαλί πλαστικό ποτήρι μου για τις διακοπές. Δεν θα το πάρω μαζί μου, αλλά σίγουρα θα πάρω μαζί την διάθεση για ξεγνοιασιά. Ίσως να μην βάλω αμάνικο και αερόσολες αλλά θα βρώ κάποιον άλλον τρόπο για να κλέψω ένα κοριτσίστικο βλέμμα. Να ένα καλό, μάλλον τώρα έχω και το θάρρος να της μιλήσω! Ζελέ βάζω ακόμα στα μαλλιά! Όσο κι αν είναι κόντρα στους καιρούς, κι όσο κι αν έχω μεγαλώσει, “θέλω” να είμαι ακόμα αυτός με το κοντό σορτσάκι και τα μαυρισμένα γόνατα από τα μπλοζόν.

Εσύ “θες”;