Ο Γιάννης ο Χαρούλης

 

Απολαυστικά εκείνα τα μεσημέρια του Σαββάτου που έρχονται οι γονείς σου σπίτι να φάτε μαζί. Μυσταγωγία! Μπαίνοντας ο πατέρας μου (πολύ δύσκολος στο να ενθουσιαστεί από κάτι, πόσο μάλλον να το εκφράσει) στο δωμάτιο που έχω το γραφείο μου αναφώνησε: «Ωπ! Ο Ξυλούρης στα νιάτα του; Δεν είχα προσέξει ότι ακούς τέτοιους ερμηνευτές!». Στα ηχεία έπαιζε το  «Έλα πάρε με» από Το Γιάννη Χαρούλη. Ξάφνιασμα! Τον είχα «γνωρίσει» από τα φοιτητικά μου χρόνια -τότε που η ανάγκη μουσικών αναζητήσεων ήταν ακόμα μεγαλύτερη- που στο λεωφορείο άκουγα ΕΡΑ 2 τα πρωινά.

Την περασμένη χειμερινή σεζόν, περίπου μια δεκαετία αργότερα (και πλέον με ξεκάθαρο μουσικό προσανατολισμό), με προτροπή μιας φίλης βρέθηκα στο νυχτερινό μαγαζί που τραγουδούσε. Το θέμα είναι γονιδιακό; Κοινωνιολογικό (το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει); Έχω πλέον χάσει (δυστυχώς) τον παιδικό ενθουσιασμό μου για το οτιδήποτε και ίσως γίνηκα πιο αυστηρός κριτής ακόμα και από τον πατέρα μου. Κι όμως…

Μια μόνο νότα, η πρώτη νότα αρκούσε. Να γυρίσω το κεφάλι προς τη σκηνή με γουρλωμένα μάτια, γεμάτος ανατριχίλα. Δωρική (άραγε τι σημαίνει αυτό;) φωνή βγαλμένη από τα «αρχαία» όπως τουλάχιστον εγώ τα χω μέσα μου και τα φαντάζομαι. Ισχυρό το στοιχείο της κρητικής φωνής μέσα του (αυτός ο τόπος είναι βγαλμένος από παραμύθι ή είναι μόνο δική μου ιδέα;). Δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου αυτό. Το πώς ανατρίχιασα. Το «ανησυχητικό» της υπόθεσης είναι πως αυτό συμβαίνει κάθε φορά –λες και είναι η πρώτη- που τον ακούω ζωντανά. Έτσι και την τελευταία φορά που βρέθηκα σε συναυλία νεολαίας αριστερής παράταξης (από κει και οι ελάχιστες φωτογραφίες που τράβηξα. Ήθελα να απολαύσω και όχι να αναλωθώ με τη λήψη). Ωραία παρέα και νοστιμότατη πολυσυλλεκτική κουζίνα από διάφορες χώρες του κόσμου χρωμάτισαν μαζί με τη φωνή του Γιάννη αυτό το φεστιβάλ.

Στο πλευρό του νεαροί καλλιτέχνες που πλαισιώνοντάς τον του προσφέρουν «άλλη χάρη». Η αποκάλυψη Κωνσταντής Πιστιόλης, με τις εναλλαγές των πνευστών ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι. Τσαμπούνα που ξέρει να ξεσηκώνει το πλήθος, το κλαρίνο να δίνει παλμό, οι φλογέρες χρώμα και η μελόντικα. Μιχάλης Πορφύρης στο άκρως απαραίτητο τσέλο και στη βοήθεια της ενορχήστρωσης. Θανάσης Λέλος στα κρουστά και Παύλος Συνοδινός στις κιθάρες και το τραγούδι.

Ο Γιάννης ο Χαρούλης κατ’ εμέ είναι ένας χαρισματικός καλλιτέχνης που δένει στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής με το σήμερα. Δεν είναι τυχαίο που οι συντριπτική πλειοψηφία των θαυμαστών του είναι μικρής ηλικίας. Εάν βρείτε την ευκαιρία και αγαπάτε αυτού του είδους τη μουσική, θα ανταμειφθείτε εάν τον ακούσετε ζωντανά.

 

[gallery link="file" orderby="ID"]