«Μπορείς να πάρεις 300 δραχμές (3 νομίσματα των 100 δραχμών, 3 «κατοστάρικα») και να πας στα UFO να παίξεις σήμερα το απόγευμα. Μην αργήσεις! Θα πάμε θερινό σινεμά». Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ποσό που μπορούσα να πάρω από τη μάνα και πάντα ένιωθα μειονεκτικά που σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά δεν είχα στην κατοχή μου ούτε το ένα τρίτο από αυτά που εκείνοι «έπαιζαν». Δε μπορούσα να αναπτύξω τις ικανότητες μου μόνο με «3 UP». Οπότε το παιχνίδι για μένα σύντομα τελείωνε και αρκούμουν στο να παρακολουθώ τους άλλους. Γεγονός το οποίο κατά ένα περίεργο λόγο (τα ανυπόμονα παιδιά δεν αρέσκονται σε τίποτα λιγότερο από την άμεση συμμετοχή) με ευχαριστούσε. Όχι εξίσου με το να παίζω εγώ ο ίδιος, αλλά αρκετά. Άλλωστε έβλεπα τους βιρτουόζους του «Μπούμπλε» να προχωρούν σε άγνωστες πίστες κουνώντας τους μοχλούς και πατώντας τα κουμπιά με αριστοτεχνικές κινήσεις. Κάποια χρόνια μετά η υπομονή μου ανταμείφθηκε και ο πατέρας έφερε στο σπίτι τον Amstrad 6128 με την πράσινη οθόνη και τη σκληρή δισκέτα. Άπειρα κατοστάρικα για να παίξεις εκεί! Λίγοι οι υπολογιστές στη γειτονιά τότε. Όποτε ο καιρός δεν επέτρεπε το παιχνίδι έξω μαζευόμασταν πότε στο δικό μου, πότε στο φίλου που είχε την Amiga.
Κάπου 10 χρόνια μετά, με το που κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι τα περιβόητο CD εν ονόματι MAME («παιχνιδομηχανή» για το PC «όλα σε ένα» που περιείχε το σύνολο όλων αυτών των arcade παιχνιδιών) κάναμε στην άκρη για πλάκα το όποιο Medal of Honour, Doom, Red Alert, Fantasmagoria (καμάρια των αχτύπητων Pentium της εποχής) μόνο και μόνο για να βουτήξουμε στα αναχρονιστικά γραφικά και στις μονοφωνικές και πέρα για πέρα μονότονες μελωδίες (έχει ξεχάσει κανείς μας τη μελωδία του Wonder Boy;).
Και ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά όταν πέσει στα χέρια μας κάποιο MAME σίγουρα θα κάνουμε την ίδια κίνηση!
Μια σπίθα αρκούσε από το παρόν ιστολόγιο για να ξεκινήσει ένα ντόμινο άρθρων βασισμένων στις παιδικές αναμνήσεις όσων από εμάς γεννηθήκαμε τέλη δεκαετίας του ’70 με αρχές της δεκαετίας του ’80. Πλησιάζοντας στα 30, στην αυγή της τέταρτης δεκαετίας της ζωής μου, νιώθω τα κατοστάρικα στην τσέπη μου ολοένα και να λιγοστεύουν…
Game over?
[gallery link="file" orderby="ID"]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου