Υπάρχει Θεός, είναι υπαρκτό πρόσωπο, μπορεί να τον έχετε δει κι εσείς. Σταματήστε το ψάξιμο στα Ιερά βιβλία και την Αποκάλυψη του Ιωάννη, μην τρέχετε άλλο σε μοναστήρια και εκκλησίες, ξεχάστε τις προφητείες του Γέροντα Παΐσιου. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ψάξετε στο Google για τον Σουλτάνο του Μπρουνέι! Ναι, ναι σωστά διαβάσατε, η απάντηση στο μέγα ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης ακούει στο όνομα Hassanal Bolkiah γιατί μόνο ένας άνθρωπος που ζει σε ένα παλάτι με 1788 δωμάτια και έχει στην κατοχή του κάπου 7000 πολυτελή αυτοκίνητα μπορεί να σκορπίζει με τόση αναίδεια και υπεροψία δεκάδες τεράστια πετράδια αμύθητης αξίας στις ελληνικές θάλασσες χωρίς να τον νοιάζει ούτε για μια στιγμή το τίμημα: Σαντορίνη, Κρήτη, Μήλος, Αμοργός, Μύκονος, Σίφνος, Αντίπαξοι, Ύδρα!
Γι’αυτό κι εγώ ταξιδεύω πάντοτε σαν σεσημασμένος ληστής, έτοιμος να αρπάξει έστω και ένα μικρό κομμάτι πανάκριβης ξηράς που περικλείεται από νερό. Το σχέδιο αρπαγής της Ύδρας είχε, όπως πάντοτε άλλωστε, άψογο σχεδιασμό: ταξίδι με γρήγορο καράβι, διαμονή σε «πέραν κάθε υποψίας» ακριβό ξενοδοχείο, ροδάκινα και νεκταρίνια από το μανάβικο για την παραλία κι ένα ζευγάρι Ray-Ban. Στις Πλάκες Βλυχού φτάνεις με ταχύπλοο που θα σου στοιχίσει 3 Ευρώ, τα νερά σμαραγδίζουν έντονα και η θέα του άνυδρου βράχου που ορθώνεται πίσω σου είναι εκεί για να σου θυμίσει ότι ο παρεξηγημένος Αργοσαρωνικός είναι ένας καλοδουλεμένος πρόναος των επίσης χλωριδικώς minimal Κυκλάδων. Τίποτα απ’όλα αυτά όμως δεν έχει σημασία την ώρα που ακουμπάς την πετσέτα-προσφορά από περσινό γυναικείο περιοδικό στην ξαπλώστρα και ακούς το κροκάλισμα από τα βότσαλα να πηγαινοέρχονται ακούραστα όλη μέρα στην μάταιη προσπάθειά τους να σε φτάσουν. Κι εκεί που λες ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερο ιουλιανό μεσημέρι ώρα 2 και 3 πρώτα λεπτά, τα ηχεία από τη διπλανή ταβέρνα παίζουν σχεδόν "αθόρυβα" τις δύο πρώτες νότες: Φα, Σι. Η μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι από τον Κεμάλ και μάλιστα σε εκτέλεση για πιάνο έρχεται σαν την παλιά γομολάστιχα να σβήσει όλη την ένταση των προηγούμενων ημερών. Χαμογελάω πονηρά σκεπτόμενος ότι μόνο στην Ελλάδα μπορεί κανείς να φάει καλαμαράκια δίπλα στο κύμα υπό τους ήχους του Οσκαρικού Χατζιδάκι και δεύτερες φωνές να κάνει μια γλυκιά κοπέλα -υποψιάζομαι δασκάλα- που προσπαθεί επί ματαίω να λύσει στο κινητό το γρίφο της δύστροπης μητέρας που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν το βλαστάρι της θα μάθει Γαλλικά τον Σεπτέμβριο. Κι εμένα τι με νοιάζει εδώ έχει πάντα ήλιο και σιγά σιγά κατευθύνομαι προς την θάλασσα γιατί έχω ροδίσει επικίνδυνα και μάλλον οδεύω στο κάψιμο σαν κοκκινιστό στην κατσαρόλα νεαρής νοικοκυράς που ξεχάστηκε στο τηλέφωνο μιλώντας με τη μαμά της για τον "Κώστα που γυρνάει από τη δουλειά και δεν σηκώνει το χέρι του να βάλει ούτε νερό".
Στην Λαγουδέρα του '60 γλεντούσε η Καρέζη μέχρι το πρωί, στον ξαναβαφτισμένο Όμιλο του 2012 κάθομαι σαν Ρωμαίος (sic!) αυτοκράτορας σε ένα μπαλκόνι ή καλύτερα σε κατάστρωμα που θα ζήλευε ο πλοιοκτήτης του πιο πλούσιου κρουαζιερόπλοιου: η θάλασσα απλώνεται επιβλητική στον ορίζοντα όπως ένα τοπ μόντελ ξαπλώνει νωχελικά σε μπλε ανάκλιντρο και σου λέει: Μα σταμάτα να κοιτάς τα πόδια μου, συγκεντρώσου στα μάτια μου! Πλανεύτρα, κάνε με ό,τι θες, της απαντάω… Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έφαγα, ήταν μια μοδάτη συνταγή κοτοπούλου (ναι, ναι ο τόνος στην παραλήγουσα δεν είναι τυχαίος), on s’en fout όμως για όλα αυτά όταν τα φωτισμένα παράθυρα των αψεγάδιαστων αρχοντικών της Ύδρας ακούνε άλλον έναν επισκέπτη για χιλιοστή φορά να λέει : Δεν θέλω να φύγω, Υδρούλα κράτα με εδώ.
Υ.Γ. Για τις γάτες – κυβερνητική πλειοψηφία της Ύδρας δεν θα σας μιλήσω, η χνουδωτή μου σύντροφος θα μου κάνει σκηνή ζήλιας και το καλοκαίρι θέλει πολύ νερό, ελαφρύ φαγητό και πάνω απ’όλα ηρεμία…
Ένας Ρωμαίος
[gallery link="file" orderby="post_date"]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου