«Η Αλίκη στο ναυτικό» είναι μία από της κλασσικές ελληνικές ταινίες που όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει. Σε μία από της σκηνές της ταινίας ακούγεται η φράση «Ειιιι πειρατή το τόπι μου». Από το 1961 που προβλήθηκε πρώτη φορά η ταινία μέχρι και σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Όμως δυστυχώς μια καινούρια μορφή πειρατείας έχει κάνει την εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια και μαστίζει την παγκόσμια ναυτιλία, βάζοντας σε κίνδυνο όχι μόνο το ίδιο το πλοίο και το φορτίο του, αλλά και τις ανεκτίμητες ζωές των ναυτικών.
Είναι κάπου τέλη Νοεμβρίου και έχουμε βάλει πλώρη για Σιγκαπούρη. Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε από την Αίγυπτο απ’ όπου και φορτώσαμε. Πλέον βρισκόμαστε δύο μέρες μακριά από το Κολόμπο, κοντά στο Nine Degree Channel, μία εβδομάδα μακριά από τον τελικό προορισμό μας. Έχει ήδη αρχίσει να βραδιάζει και το φεγγάρι, δειλά-δειλά, να κάνει την εμφάνιση του ανάμεσα στα σύννεφα. Το πλήρωμα ξεκουράζεται, εκτός από τον αξιωματικό γέφυρας και τον ναύτη που βρίσκονται στην γέφυρα και ταξιδεύουν το πλοίο.
Μία ώρα βάρδιας ακόμη έχει μείνει για τον αξιωματικό, που υπομονετικά παρακολουθεί τα παραπλέοντα πλοία. Δεν έχει και πολύ κίνηση απόψε και τρεις ώρες πέρασαν βαρετά, ανταλλάσσοντας μερικές κουβέντες με τον ναύτη και αναπολώντας τους λιγοστούς μήνες που είχε περάσει στην πατρίδα του με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η ώρα που θα παραδώσει την βάρδια στον αντικαταστάτη του, του φαντάζει μακριά πολύ και για μια ακόμα φορά πιάνει τα κιάλια να χαζέψει τα δυο-τρία πλοία που βρίσκονται γύρω του. Στην εικόνα που αντικρίζει σε ένα από αυτά κάτι δεν είναι σωστό. Το σχήμα του όπως διαγράφεται στο σκοτάδι δεν είναι όπως τα υπόλοιπα πλοία και όπως αναφέρει και ο Καββαδίας σε ένα από τα ποιήματα του, «είχε τα φώτα του στην πρύμνη».
Όσο η ώρα περνούσε και αυτή η άμορφη μάζα πλησίαζε πιο κοντά στο πλοίο η αγωνία μεγάλωνε. Έχει σχεδόν φτάσει στην «παράλλαξη» όπου ξαφνικά ανάβει όλα τα φώτα του. Φώτα τόσο δυνατά που κάνουν το σκοτάδι μέρα, άλλα παρόλα αυτά η ταυτότητα του παραμένει άγνωστη. Ο ναύτης πλέον είναι stand by στο πηδάλιο και η μηχανή έτοιμη να ανοίξει στο full. Δεν περνάνε πέντε λεπτά και στην αριστερή πλευρά έχει πλησιάσει ένα ξύλινο ταχύπλοο, του οποίου μέσα στο σκοτάδι το μόνο που ξεχωρίζει είναι η σκιά του και τα απόνερα που αφήνει.
Συναγερμός σημαίνει και όλο το πλήρωμα εμφανίζεται στην γέφυρα. Οι μανούβρες ήδη έχουν ξεκινήσει με το πηδάλιο πλέον στο χέρι και την μηχανή στο μέγιστο. Αφού πέρασαν μερικά λεπτά και στην γέφυρα παρέμειναν όσοι έπρεπε να βρίσκονται εκεί, το ταχύπλοο είχε πλησιάσει ακόμη περισσότερο το πλοίο. Στη προσπάθεια να εντοπιστεί, ο προβολέας του «πιλότου» ανάβει και τους φωτίζει. Είναι μια ξύλινη βάρκα με δυνατή εξωλέμβια μηχανή και τέσσερα άτομα οπλισμένα σαν αστακοί.
Το φως του προβολέα ήταν και η αφορμή για να ανοίξουν πυρ. Στόχος τους η γέφυρα και μερικές αυτοσχέδιες κούκλες που είχαν τοποθετηθεί στα ρέλια του πλοίου. Ο ήχος από της σφαίρες που έρχονταν σε επαφή με την λαμαρίνα αντηχούσε σε όλο το «κομοδέσιο». Το πλήρωμα που είχε μαζευτεί στην τραπεζαρία, με σβηστά φώτα, είχε τρομοκρατηθεί. Τα μόνα τους όπλα απέναντι σε αυτή την επίθεση ήταν οι μανούβρες του πλοίου, το razor wire που είχε τοποθετηθεί γύρω από το πλοίο και ο Άγιος Νικόλαος.
Σιγά σιγά το ταχύπλοο πλησιάζει στη μέση του πλοίου, πρίμα από τα manifold. Έχουν σταματήσει οι πυροβολισμοί και προσπαθούν να επιβιβαστούν στο πλοίο. Το μόνο βολικό μέρος για να το κάνουν είναι πριν την γαϊδούρα στα manifold. Κολλάνε στα πλευρά του πλοίου και ετοιμάζονται να πετάξουν ένα γάντζο που στην άκρη του έχει δεμένο ένα σχοινί. Με το που φεύγει ο γάντζος στον αέρα σαν από θαύμα ένα κύμα πετάει μακριά από τα πλευρά του πλοίου το ταχύπλοο.
Δεν το βάζουν κάτω όμως. Είναι αποφασισμένοι να ανέβουν στο πλοίο. Ανοίγουν ξανά πυρ αλλά αυτή την φορά στοχεύουν την γέφυρα. Όλοι είναι σκυμμένοι και προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από τα μηχανήματα της γέφυρας. Θέλουν να φοβίσουν το πλήρωμα που βρίσκεται στην γέφυρα ώστε να σταματήσουν της μανούβρες και να ανέβουν με ευκολία στο πλοίο. Το πλήρωμα δεν το βάζει κάτω και παραμένει στη θέση του. Μετά από μερικά λεπτά και αφού έχουν σταματήσει οι πυροβολισμοί πλησιάζουν και πάλι στο ίδιο σημείο.
Η δεύτερη προσπάθεια τους όπως και η πρώτη, είναι αποτυχημένη. Δεν τα κατάφεραν να ανέβουν. Για κάποιο λόγο που το πλήρωμα δεν θα το μάθει πότε αποφάσισαν, μετά και από την δεύτερη αποτυχημένη τους προσπάθεια, να γυρίσουν πίσω. Πίσω στον άγνωστο στόχο που πριν από μερικές ώρες εμφανίστηκε ξαφνικά πάνω στην πορεία του πλοίου και έτσι ξαφνικά κρύφτηκε και πάλι στο σκοτάδι.
Το επόμενο πρωί στο πλήρωμα αν και όλα φαινόντουσαν κανονικά, κυριαρχούσε ένας φόβος. Ο φόβος μήπως στο επόμενο ταξίδι ή σε ένα από τα επόμενα πρέπει να ταξιδέψουν και πάλι σε αυτή την περιοχή βάζοντας και ξανά σε κίνδυνο την ζωή τους. Τα σημάδια που άφησαν πίσω τους οι σφαίρες δεν βάφτηκαν πότε και παράμειναν ζωντανές μέχρι και σήμερα όχι μόνο στην λαμαρίνα αλλά και στο μυαλό όσον έζησαν την εμπειρία αυτή.
Υ.Γ. Η παραπάνω ιστορία είναι πραγματική και την βίωσε ο γράφων τον Νοέμβριο του 2010.
Κείμενο/Φωτογραφία Δ.Φ.
[gallery link="file" orderby="post_date"]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου