Hellas Liberty @Ακτή Βασιλειάδη

 

Δεν θα σε κουράσω με περιττές λεπτομέρειες. Αξίζει μόνο να γνωρίζεις πως κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ναυπηγήθηκε στην Αμερική αυτός ο ειδικού τύπου φορτηγού πλοίου. Ο σκοπός του ήταν να κάνει ένα μόνο ταξίδι από την Αμερική προς την Ευρώπη κουβαλώντας όπλα, καύσιμα κλπ ανεφοδιάζοντας έτσι τους συμμάχους. Ήταν δε τόσο μεγάλη η ανάγκη να ναυπηγηθούν άμεσα φορτηγά πλοία, που για πρώτη φορά έγινε χρήση της ηλεκτροσυγκόλλησης και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα πλοία δεν προλάβαιναν να περάσουν τα απαραίτητα τεστ κανείς δεν περίμενε ότι τελικά θα παρέμεναν στην ενεργό υπηρεσία για αρκετά χρόνια μετά το πέρας του πολέμου.

Μετά την λήξη του πολέμου, 100 τέτοια πλοία λίμπερτυ εδώθηκαν από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα και σε Έλληνες πλοιοκτήτες, με τα οποία ξεκίνησε η αναγέννηση της Ελληνικής ναυτιλίας.

Για περισσότερα μπορείς να δεις στην wikipedia: http://el.wikipedia.org/wiki/Λίμπερτυ

Η δικιά μου ιστορία ξεκινάει ως εξής:

Κυριακή πρωί - καλά καλά δεν έχω ξυπνήσει - με παίρνει τηλέφωνο ο αδελφός μου:

- "Άντε ρε σήκω, θα μαζευτούν οι pireactive στην ακτή Βασιλειάδη για ξενάγηση στο Hellas Liberty."

- Μα ...

- "Δεν έχει μα, πάρε την μηχανή και έλα ... σε περιμένουμε..."

Σε dt είχα κατέβει στο λιμάνι. Για όσους δεν γνωρίζουν η Ακτή Βασιλειάδη είναι εκεί που φεύγουν τα καράβια για Χίο, Μυτιλήνη κλπ. Το Hellas Liberty δόθηκε από τις ΗΠΑ στο Ελληνικό κράτος και μετά κόπων και βασάνων, όπως συμβαίνει πάντα, Έλληνες εφοπλιστές ανέλαβαν την ανακατασκευή του με σκόπο να λειτουργεί σαν μουσείο.

Κρυμμένο πίσω από τον γερανό και με μια μικρή μόνο ταμπέλα "Μουσείο Hellas Liberty" θαρρείς ότι πρόκειται για κάποιο καλό μυστικό. Και έτσι είναι.

Σε καράβι δεν είχα ξανά-ανέβει. Σε προλαβαίνω .. σε φορτηγό καράβι, όχι σε αυτό που ανεβαίνεις για να πας να πλατσουρίσεις στα νησιά. Ψέμα! Έχω ανέβει μικρός αλλά τόσο μικρός που δεν το θυμάμαι.

Η στενή σκάλα αμέσως με βάζει στο κλίμα. Μετά ο χρόνος σταματά ...

 



Απόλυτη ησυχία. Μόνο ο αέρας ακούγεται ...

Κοιτάω προς τα πάνω, βλέπω την πόρτα ανοιχτή .. πειρασμός.

Μπροστά μόνο θάλασσα ... έτοιμοι να φύγουμε!

Αν γίνει καμία "στραβή", έχουμε και βάρκα να σωθούμε!

Τελικά μπαίνουμε μέσα. Κανείς! Το πλοίο έτοιμο να φύγει! Οι χώροι έτοιμοι να υποδεχθούν τους ναυτικούς. Καπετάνιο, Μηχανικό, Μαρκόνι και πάει λέγοντας. Μαζί μου έχω τον δικό μου Μαρκόνι. Έχει κάνει σε τύπου Liberty. Ξέρει κάθε γωνιά. Πάει με κλειστά μάτια. Με ξεναγεί. Εδώ το υπνοδωμάτιο, εδώ ο ασύρματος, εδώ το τιμόνι, εδώ η κουζίνα... Ακούω ιστορίες και νομίζω ότι περιστοιχίζομαι από τις αμέτρητες ψυχές που έχουν ταξιδέψει με τούτο εδώ το πλοίο.

Προσπαθώ να μπω στην θέση ενός ναυτικού που κοιτάει έξω από το φινιστρίνι του δωματίου του. Ανυπομονεί να δει στεριά. Να γυρίσει στο δικό του λιμάνι και να συναντήσει την φαμίλια του.

Παίζω με τους διακόπτες! Ρετρό! Δουλεύουν!

Πάμε στον ασύρματο. Όλο αυτό το θηρίο για να στείλεις σήματα Μορς! Σήμερα αρκεί ένας υπολογιστής και η επικοινωνία μέσω δορυφόρου. Σκαλίζω τα χειριστήρια.

Παίζω λίγο με τα σήματα Μορς. Έχω και σπίτι τέτοιο!

Είτε το πιστεύεις είτε όχι μέσα έχει σημειώσεις από τότε ...

Ανοίγω τον ασύρματο και κοιτάζω μέσα. Λυχνίες, πυκνωτές! Άντε να σου καεί τίποτα και να ψάχνεις εδώ μέσα.

 Από την χαραμάδα κοιτάζω το πιλοτήριο!

Ξαναβγαίνω στους διαδρόμους ... (για ώρα ανάγκης)

Πίσω από το τιμόνι η εικόνα του Άι Νικόλα. Θα μπορούσε να ήταν και ο Ποσειδώνας. Μικρή σημασία έχει. Η σχέση με την θάλασσα κρύβει ένα είδος μυσταγωγίας και σεβασμού. Χρειάζεσαι πίστη και ελπίδα ταξιδεύοντας στο πουθενά. Είσαι εσύ και ο θεός της θάλασσας. Οφείλεις να τον έχεις μαζί σου.

Εσωτερικό τηλέφωνο για να μιλάς σε διάφορους χώρους του πλοίου.

Παιδιά καλά φάγαμε κάποιος να πλύνει και τα πιάτα ...

Το αμπάρι έχει διαμορφωθεί ως χώρος υποδοχής. Εκεί είναι το μουσείο. Αντικείμενα, εξαρτήματα, πληροφορίες. Υπάρχει και η αίθουσα προβολής. Καθόλου άσχημα για χώρο δεξιώσεων-συνεδρίων.

Κολάζ με φωτογραφίες από την παραλαβή. Πριν την αποκατάσταση. Μόνο σκουριά!

Και τώρα πάμε στο hardcore. Μηχανή! Αν πάρουν μπροστά όλα αυτά εδώ μέσα πρέπει να είναι η κόλαση του Δάντη!

Τα έμβολα είναι έτοιμα να πάρουν μπρος!

Ηλεκτρογεννήτριες! Τρεις παρακαλώ!

Παντού βάνες! Να γυρίσω καμιά να δω τι θα γίνει;

Μπαίνω στον μικρό διάδρομο. Ο άξονας την μηχανής! Ατελείωτος! Πολύ στενά εδώ μέσα. Βρίσκομαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Έχει υγρασία. Σκέψου να γυρίζει αυτό το θηρίο.

Καζάνι. Όχι άλλο κάρβουνο!!!

Από ένα σημείο και μετά νομίζεις ότι είσαι σε λαβύρινθο.

Δεν τα βάζουμε εδώ τα χεράκια ...

Αρκετά. Βγαίνω έξω. Πάω προς την πλώρη.

Μπροστά μου μόνο η είσοδος του λιμανιού. Απόδραση σκέφτομαι! Πάμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο.

Τυχεροί όσοι δουλεύουν στο υπουργείο. Ωραία τοποθεσία. Πίσω διακρίνεται η Δραπετσώνα.

Ο γερανός είναι σαν να έχει βγει από ταινία τρόμου. Δεν γνωρίζω αν δουλεύει ακόμα.

Κατεβαίνω από την σκάλα. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά ... θα ξανάρθω. Να έρθεις κι εσύ!

 

Ένα προσωπικό σχόλιο: Έχω βιώσει το συναίσθημα να λείπει ο πατέρας σου για μήνες και η μόνη επικοινωνία να είναι ο ασύρματος, να προσπαθείς να μιλήσεις μέσα από παρεμβολές και η φωνή να ακούγεται από το πηγάδι. (τουλάχιστον τότε, τώρα σίγουρα είναι καλύτερα τα πράγματα). Να περιμένεις πότε θα έρθει η στιγμή να πας στο αεροδρόμιο να τον συναντήσεις και να παρακαλάς να μην ξαναέρθει η στιγμή που θα πρέπει να ξαναφύγει και το σπίτι θα είναι πάλι άδειο. Εφιάλτης!

Σκέφτομαι πόσο ψυχή είχαν οι πατεράδες μας που θαλασσοδέρνονταν μέσα στο πουθενά για μήνες, ζώντας σε δωμάτια τρύπες και έχοντας για μόνο οδηγό να μας μεγαλώσουν αξιοπρεπώς και να μας σπουδάσουν. Μασάγανε σίδερα για να είναι η οικογένεια πίσω ασφαλής. Είχανε όραμα ...

Εμείς οι φλώροι του γραφείου τι όραμα έχουμε;