Robert Powell.
Αποτελεί την πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα της ελληνικής τηλεόρασης τα τελευταία 35 χρόνια. Κάθε Πάσχα δηλώνει παρών ότι κι αν γίνει. Με τα χαρακτηριστικά του μπλε μάτια, τα μακριά μαλλιά, λεπτός, ντυμένος με τους χιτώνες της εποχής ενσαρκώνοντας τον Ιησού το Ναζωραίο. Πόσοι Έλληνες αλήθεια δεν έχουν παρακολουθήσει με κατάνυξη τη σειρά του Franco Zeffirelli και πόσοι δεν έχουν ταυτίσει το πρόσωπο του ηθοποιού με εκείνο του Χριστού;
Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια αρκετά περιστατικά που διαδραματίστηκαν στο σπίτι μου ή σε συγγενικά σπίτια ή ακόμη και σε σπίτια φίλων και αφορούν τη συγκεκριμένη σειρά.
Όταν για παράδειγμα πρωτοείδα σαν παιδί τη σκηνή με την ανάσταση του Λαζάρου τρόμαξα πάρα πολύ. Δεν ξέρω, μάλλον με φόβιζε το σάβανό του που δεν είχε πρόσωπο. Για πολλά χρόνια έβαζα τα χεράκια μου μπροστά στη συγκεκριμένη σκηνή και η καρδιά μου σφυροκοπούσε δυνατά μέχρι να τελειώσει. Μια φορά μάλιστα το είδα και στον ύπνο μου κι έψαχνα απεγνωσμένα το διακόπτη να ανάψω τα φώτα με αποτέλεσμα να πετάξω στο πάτωμα το κομοδίνο, να σπάσει και να ακούσω κατσάδα. Περιέργως από τότε ξεπέρασα το φόβο μου….
Από τα γυμνασιακά μου χρόνια και μετά ο Robert άρχισε να με γοητεύει. Ίσως επειδή ήμουν κι εγώ λεπτός, επειδή άρχισα να μακραίνω το μαλλί και το νέο χίπικο στυλ μου με τα φουλάρια, τα σανδάλια και τα φαρδιά μπεζ σαλβάρια άρεσε στα κορίτσια, ειδικά στις «ξένες Αθηναίες». Για αυτό και οι επισκέψεις μου στο Μοναστηράκι και στα Εξάρχεια αυξάνονταν ειδικά μετά το Πάσχα που «άνοιγε» ο καιρός. Για τα βράδια της Μεγάλης Εβδομάδας δεν το διαπραγματευόμουν, ο Robert με περίμενε στην tv στο δωμάτιό μου κάτω από τις αφίσες του Morrison και του Guevara με το κουβανέζικο πούρο. Ο επισκέψεις στην εκκλησία για τον Επιτάφιο ή την Ανάσταση ήταν αγχωτικές αφού έφευγα από το σπίτι στο παρά πέντε για να μη χάσω το τέλος των επεισοδίων της σειράς….
Ακολούθησαν αρκετά Μεγάλα Σάββατα σε συγγενικά μου σπίτια. Το σόι παρακολουθούσε συνεπαρμένο τον τηλεοπτικό μας Ιησού να κάνει θαύματα, να κουβαλάει το σταυρό του και να θυσιάζεται για τις αμαρτίες μας. Κάποιοι μάλιστα σταυροκοπιούνταν μπροστά στη μικρή οθόνη κι άλλοι βούρκωναν με τα πραγματικά εκπληκτικά πλάνα του Zeffirelli στο γαλάζιο βλέμμα του πρωταγωνιστή. Κι όταν άδειαζε το σπίτι για να πάμε στην εκκλησία, ο Robert έκανε συντροφιά στη νοικοκυρά που έμενε πίσω για να φτιάξει τη μαγειρίτσα…
Όταν μεγαλώσαμε, στα φιλικά σπίτια οι περιπέτειες του Robert είχαν πιο σινεφίλ χαρακτήρα. Θαυμάζαμε την υπερπαραγωγή του 1974 των 180.000.000$ και νοιώσαμε περήφανοι ως Έλληνες όταν ανακαλύψαμε ότι πατέρας του ήταν ο δικός μας ο Βογιατζής. Κάποιοι είχαμε τις ενστάσεις μας για τη σειρά, άλλοι για τον Ιησού και τη θρησκεία, η ένταση ανέβαινε μα ο επισκέπτης αυτή τη φορά σε ιδιωτικό κανάλι, είχε τον τρόπο να την σκεπάσει με τη δυνατή φωνή και την οργή του απέναντι στους μικροπωλητές στην Ιερουσαλήμ. Κι εκεί ξεκινούσε άλλη κουβέντα περί αντικομφορμισμού και επανάστασης(sic).
Για το τέλος άφησα την φοβερή ατάκα που άκουσα από μια γειτόνισσα. Μετά από έντονο καυγά με την κόρη της για το αν θα την συνοδέψει στην εκκλησία το βράδυ της Αναστάσεως, ειπώθηκε η μεγάλη απειλή και μάλιστα μπροστά στη γιαγιά:
- Δεν ξέρω αν θα έρθει στην εκκλησία , αλλά τον Ιησού τον Τζεφιρέλλη θα τον δει θέλει δε θέλει !!!!
Μετά από αυτό θα ξαναδώ κι εγώ τη σειρά.
Καλό Πάσχα σε όλους
Κείμενο: ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου