8 το πρωί. Περνάς με τ’ αυτοκίνητο τον τσιμεντένιο δρόμο που οδηγεί στην μεγάλη είσοδο. Μπαίνεις μέσα στο μεγάλο κτήριο και με δυσκολία ανοίγουν μπροστά σου 9 πόρτες… μετέπειτα συνειδητοποιείς πως όσο βαριές είναι αυτές οι πόρτες άλλο τόσο πιο βαριές πέφτουν στις καρδιές μερικών ανθρώπων. Και συνεχίζεις τον δρόμο σου μέχρι να φτάσεις στο γραφείο και μετά στην τάξη. Έχεις το άγχος του πρωτάρη…πρώτη φορά βρίσκεσαι μέσα σε αίθουσα και πρέπει να διδάξεις. Μετά από μια δυο μέρες συνειδητοποιείς -μέσα από συζητήσεις και βλέμματα – που βρίσκεσαι…
Αλήθεια, που βρίσκεσαι; Έχεις ιδέα; Καμία απολύτως! Έχεις μόνο την υποψία, ίσως και την περιέργεια να μάθεις, να μάθεις πως ζούνε μερικοί άνθρωποι… Βλέπεις μόνον αντρικά πρόσωπα που άλλοτε σκύβουν το κεφάλι και ντρέπονται ακόμη και να σε κοιτάξουν, άλλοτε κοκκινίζουν από ντροπή, άλλοτε θυμώνουν και ζητάνε το δίκιο τους και άλλοτε κάνουν σαν μικρά παιδιά. Αναρωτιέσαι ώρες-ώρες τι τους έφερε εδώ…
Πραγματικά δεν έχει σημασία μερικές φορές. Δίνεις γιατί το θέλεις, γιατί το ζητάει η ψυχή σου απεγνωσμένα να δώσεις έστω κι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου και να προσφέρεις έστω κι αυτές τις λίγες γνώσεις που έχεις σε όποιους τους ενδιαφέρει να τις πάρουν. Σε εκπλήσσει ο σεβασμός που δείχνουν στο πρόσωπό σου. Για σένα είναι όλα «παιδιά» σου. Οξύμωρο, αφού το 95% των μαθητών είναι πολύ μεγαλύτερο (ηλικιακά) από σένα.
Περνάνε οι μέρες και βλέπεις διάφορα: μεταγωγές, αποφυλακίσεις, μεταφορά άρρωστου κρατουμένου στο νοσοκομείο με χειροπέδες, ελέγχους, κελιά, φύλακες και κάγκελα κάγκελα κάγκελα….παντού! Σε ρωτάνε οι μέσα για τους έξω και για το πώς νιώθεις που βρίσκεσαι εδώ. Σε ρωτάνε οι έξω για το μέσα και για το πώς νιώθεις που βρίσκεσαι εκεί. Κι εσύ καταλήγεις να είσαι κάπου ανάμεσα… Ανάμεσα σε λύκους και μαύρα πρόβατα, ανάμεσα σε πρόβατα και εκμεταλλευτές, ανάμεσα σε πονηρούς και απονήρευτους, σε μάγκες και ψευτόμαγκες, Μόνο που δεν ξέρω κάθε φορά τι ανήκει στο μέσα και τι στο έξω και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: Δεν υπάρχουν σύνορα, παρά μόνο τα σύνορα που φτιάχνει το μυαλό. Δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι και χαρακτήρες. Δεν λέω πως είναι τα καλύτερα παιδιά, ούτε τους υπερασπίζομαι…
Κάπου όμως μου τη δίνει να βλέπω ανθρώπους που έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι ή να γίνεται η προσαγωγή τους χωρίς χειροπέδες μόνο και μόνο επειδή θεωρούνταν αξιοσέβαστα «πολιτικά» πρόσωπα, ενώ άλλοι λαμβάνουν μία εκ διαμέτρου αντίθετη μεταχείριση λόγω της ανωνυμίας τους. Με ενοχλεί το γεγονός πως μερικοί μέσα όντως καλοπερνάνε παρεχόμενοι προστασία…Και όχι! Δεν φταίνε πάντα οι αστυνομικοί, οι οποίοι απλώς ακολουθούν εντολές (και καλά κάνουν).
Δυστυχώς σωφρονισμός δεν υπάρχει! Σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα που στοιβάζονται 750 κρατούμενοι (μαζί με τους φιλοξενούμενους) η ζωή και ο «κώδικας τιμής» είναι τελείως διαφορετικός. Και καταλήγει να είναι προσωπική υπόθεση τους καθενός για το πώς θα αντιμετωπίσει αυτό που ζει, την ζωή εντός και την μετέπειτα ζωή του εκτός φυλακών. Η αλήθεια είναι ότι θεωρείται εμπειρία ζωής να δουλεύεις στις φυλακές. Από μία στιγμή και μετά όμως καταλήγει ψυχοφθόρο! Η ανάγκη για συζήτηση, επικοινωνία και εμπιστοσύνη είναι τόσο μεγάλη που απ’ τη μία νιώθεις να προσφέρεις και απ’ την άλλη φθείρεσαι. Και το πιο στενάχωρο είναι το αποτέλεσμα. Αναρωτιόμαστε πολλοί: Πόσοι απ’ αυτούς θα σωφρονιστούν, θα αλλάξουν ζωή, θα φτιάξουν την ζωή τους όταν βγουν έξω; Η απάντηση απογοητευτική και σκληρή όπως και η πραγματικότητα: Ελάχιστοι! Οι περισσότεροι βγαίνοντας από την φυλακή, έχουν να αντιμετωπίσουν την καχυποψία και τον ρατσισμό των «έξω», τον τρόπο ζωής που δεν έμαθαν να ζουν, τους «γνωστούς» που γνώρισαν στις φυλακές και «έμαθαν». «Φταίνε οι παρέες…», φταίει η χρονική στιγμή, φταίει ότι μπαίνοντας μέσα απ τα 18 τους και βγαίνοντας στα 30 δεν έχουν τι να κάνουν γιατί πολύ απλά δεν έμαθαν να κάνουν κάτι άλλο. Κι όμως, βλέπουμε από ελάχιστους έστω ότι υπάρχει η θέληση, υπάρχει μία οικογένεια να τους περιμένει (γιατί οι περισσότερες έχουν διαλυθεί) και το μόνο που μας μένει είναι να ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ στη ζωή τους, γιατί ως εκπαιδευτικοί τους αντιμετωπίσαμε σαν μαθητές και ανθρώπους.
Κείμενο/Φωτογραφία Μ.Μ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου