«Να πάμε με Lufthansa, είναι φανταστική εταιρεία!» Είπα κι εγώ ναι. Πρώτη εναέρια γερμανική εμπειρία: ένα τοστ μεγέθους Ferrari Matchbox με κάτι που το πάλαι ποτέ ήταν τυρί, σαν την Brigitte Bardot εν έτει 2012… Είπα να μην γκρινιάξω… οκτώμισι δευτερόλεπτα μετά, δεν αντέχω και λέω: δεν ξεκινάμε καλά… κάτι όμως το γερμανικό μου αυτοκίνητο, λίγο η Gisele Bündchen, τα λόγια του παπά και είπα να το μαζέψω «λόγω της ημέρας Αντωνάκη». Το Άγιο Πνεύμα του Ιούνη δεν μπορεί εξάλλου να με έσπρωξε σε τόσο λάθος δρόμο, τα σχόλια και οι παραινέσεις φίλων περί της γερμανικής πρωτεύουσας ήταν διθυραμβικά. Τόσο άτυχος πια;
«Πλήρωμα καμπίνας σε θέσεις προσγείωσης παρακαλώ» και να σου το υπερσύγχρονο αεροδρόμιο Schönefeld. Τραίνο μέσα από το αεροδρόμιο κι ένα λεωφορείο κι έξω απ’το ξενοδοχείο. Δεν είχα αμφιβολίες για την επιλογή μου, είχα κάτσει ν τον αριθμό ώρες μπροστά στον υπολογιστή ιχνηλατώντας τις κριτικές, τις φωτογραφίες και τις απόψεις ταξιδιωτών στο tripadvisor μέχρι να καταλήξω σαν άλλος Sherlock στο Ramada Hotel Berlin: καινούργιο, βολικό, οικονομικό, WiFi για τον υποφαινόμενο εργασιομανή και κυρίως δίπλα στην Alexanderplatz την κεντρική πλατεία της πόλης. Δεν γίνεται να μην ξεκινήσεις τη βόλτα σου από την συγκεκριμένη πλατεία με τον πύργο των Τηλεπικοινωνιών, είναι το σημείο αναφοράς, ο μπούσουλάς σου. Η πρώτη μηχανική κίνηση: βγάζεις 1,30 Ευρώ από την τσέπη και αγοράζεις ένα νοστιμότατο mini hot dog από κάποιον από τους ψήστες-one man band που περπατάνε στην πλατεία με πλήρη εξάρτυση: φιάλη υγραερίου, ενσωματωμένη ομπρέλα για τον ήλιο και αυτοσχέδια ψησταριά. Το στομάχι σταμάτησε επιτέλους τη διαμαρτυρία τύπου Σύνταγμα Κυριακή βράδυ, ψήφιση Μνημονίου II.
All Star-ακι (κόκκινο) ή αθλητικό παπούτσι, μακριά από γόβες και μπότες οι κυρίες γιατί η πόλη σου φωνάζει να την περπατήσεις ή ακόμα καλύτερα σου λέει: Τι περιμένεις; Πήγαινε μέχρι το κοντινότερο rent a bike –γύρω από την πλατεία υπάρχουν τόοοσα πολλά- και νοίκιασε ένα ποδήλατο! Το Βερολίνο είναι ιδανικό για εναλλακτικές μετακινήσεις: επίπεδο, γεμάτο ποδηλατοδρόμους και κυρίως διαθέτει κατοίκους που σέβονται τα οικολογικά δίκυκλα ή για να είμαι ειλικρινής οδηγούς που κοκαλώνουν με χαρακτηριστική φυσικότητα το αμάξι τους στην θέα του αναβάτη.
Καπετάνιο; Νησί μπροστά μας!
Ναι, κι όμως το Βερολίνο φρόντισε και για τους νησιώτες Έλληνες! Μεταξύ των ποταμών Spree και Kupfergraben οι Βερολινέζοι δημιούργησαν την πολιτιστική τους γειτονιά γνωστή ως Museuminsel (νησί των μουσείων) : παλαιά Εθνική Πινακοθήκη, Παλαιό Μουσείο, Μουσείο της Περγάμου. Δεν πρόλαβα να πάω παντού, το Μουσείο της Περγάμου όμως δεν πρέπει να μείνει εκτός προγράμματος: χωρίς ίχνος υπερβολής περιέχει αμύθητους θησαυρούς από την Βαβυλώνα μέχρι την Αρχαία Ελλάδα… την πύλη Ishtar που προκαλεί δέος με το μέγεθός της και το βαθύ μπλε χρώμα της και τα άθικτα ψηφιδωτά φερμένα, αγνοώ πώς, από την μητέρα πατρίδα. Πίνω ένα εσπρεσσάκι σαν τους Ιταλούς στο όρθιο στο καφέ του μουσείου το οποίο διαθέτει και ηχογραφημένη ξενάγηση στα Ελληνικά, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ακρόπολη η οποία… κλείνει στη 1 το μεσημέρι νταν (!), υποθέτω για να μην ταλαιπωρεί τους τουρίστες με την υπερβολική ζέστη στην χώρα-λίκνο του παγκόσμιου Πολιτισμού. Ξεκλειδώνω ποδήλατο και μίνι-αγώνας ποδηλατοδρομίας μέχρι την Πύλη του Βρανδεμβούργου στο κέντρο της πόλης εκεί που γιορτάστηκε η επανένωση της χώρας με δεκάδες λίτρα μπύρας το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου του 1990. Το σύμβολο της χώρας που έκοβε κάποτε στα δυο τους κακούς Ερυθρόδερμους, σφυροδρεπανάτους Ανατολικούς και τους εργατικούς, Μερσεντάτους Δυτικούς στέκει σήμερα δωρικό και χαζεύει τους γυμνασμένους τύπους που χορεύουν break dance και κάνουν moonwalking που θα ζήλευε μέχρι κι ο Michael Jackson!
B for Berlin By night
Το βράδυ φαγητό σε μία πόλη που έχει αποκηρύξει το τσιγάρο από το 2008 χωρίς καμουφλαρισμένα τασάκια και ξέρει από υψηλή γαστρονομία αφού ξεπέρασε τα λουκάνικα και το χιλιοειπωμένο ξυδάτο sauerkraut. Γύρω από την πλατεία Gendarmenmarkt και επί της Charlottenstrasse άλλαξα γνώμη για την γερμανική κουζίνα: ιταλικά και γαλλικά εστιατόρια και το εκπληκτικό Lutter und Wegner με λινά τραπεζομάντηλα και εστέτ Γερμανούς να πίνουν Riesling και όχι μπύρα συνοδεία φιλέτου πάπιας με γλυκιά σάλτσα. Θέλω ποτό, δεν μπορώ να πάω ξενοδοχείο, είναι μόλις 11:00. Λίγα μέτρα πιο κάτω βλέπω ένα μπαρ με υπέροχες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες που απεικονίζουν γυναικείο γυμνό με έναν αισθησιασμό που μόνο αντρικό μάτι μπορεί να αποτυπώσει και λέω: Σαν Newton είναι αυτές… Μπαίνω μέσα, σκουροπράσινο μάρμαρο και μπρούτζινη, γυαλιστερή μπάρα, δυο Thai Tommy’s και στην χαρτοπετσέτα βλέπω Newton Bar! Ναι, ο ιδιοκτήτης έχει στους τοίχους του αυθεντικές φωτογραφίες του Newton, σπεύσατε/ έπρεπε να είχα πάει και τις υπόλοιπες μέρες!
Another brick in the wall
Φτάνει, πάμε παρακάτω… Το Βερολίνο θέλει πρόγραμμα αλλά λειτουργεί και με λειτουργικό ανοικτού κώδικα. Γι’αυτό ανεβαίνω πάλι στο ποδήλατο προς εξερεύνηση του παραπετάσματος. Οι κάτοικοι του Βερολίνου μετά το πλιάτσικο του οπλισμένου σκυροδέματος και τα δεκάδες κομματάκια αυτού που πουλούσαν σε μικρά, διάφανα κουτάκια όπως τα μονόπετρα στις προθήκες κοσμηματοπωλείου στην Βουκουρεστίου συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να προστατέψουν την ζώσα ιστορία τους κι έτσι απαγόρευσαν την περαιτέρω αποψίλωση της «μάντρας» όπου έχασαν δεκάδες Ανατολικογερμανοί την ζωή τους στην προσπάθειά τους να περάσουν στην αντίπερα. Σήμερα, κατά μήκος του ποταμού υπάρχει ένα τεράστιο τμήμα του τείχους, άθικτο, το οποίο παραχώρησαν σε ίσα μέρη σε καλλιτέχνες απ’όλον τον κόσμο ώστε να ζωγραφίσουν ή να κάνουν γκράφιτι με αφορμή την επανένωση της χώρας. Το αποτέλεσμα; Επιεικώς υπέροχο, ένας οργασμός ζωντανών χρωμάτων, εικόνων και παραστάσεων που νομίζεις ότι είναι έτοιμες να αποδράσουν από το άψυχο τσιμέντο και να έρθουν καταπάνω σου. Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα τελειώνουν, βλέπεις μια φαρδιά «οπή» και μια ταμπέλα που γράφει Coffee – Bar, δεν γίνεται να μην δέσω το ποδήλατο να δω τι ακριβώς συμβαίνει καθώς τα δυο συστατικά, καφές και ποτό, είναι μεγάλο δέλεαρ… Ακριβώς λοιπόν πίσω από το multi culti χρωματικό patchwork κρύβεται επιμελώς ένα υπαίθριο μπαράκι που φτάνει μέχρι την όχθη του ποταμού που αντί για πάτωμα έχει άμμο αιγαιοπελαγίτικης θαλάσσης, σεζ-λονγκ και μαξιλάρες. Σπεύδω στο μπαρ που θυμίζει μαγαζί στην Τζαμάικα, παίρνω μια παγωμένη Krombacher, δίνω 1 Ευρώ επιπλέον το οποίο μου επιστρέφεται άμα τη επιστροφή της κενής φιάλης για να μην λερώσω την Βορειοευρωπαϊκή όαση και αράζω μέχρι που να δύσει ο ήλιος… Με τα πόδια στην άμμο και τον ήλιο να προσπαθεί επί ματαίω να μου ζεστάνει το πρόσωπο κάθομαι και σκέφτομαι: Varrum? Varrum δεν μπορούμε και στην Αθήνα να ξε-φεύγουμε έτσι;
Σταματώ τις ρητορικές απορίες και θα κλείσω την αφήγηση-Μάγια Τσόκλη με ένα must see - αν και απεχθάνομαι τον όρο. The pink elephant in the room, το ζήτημα που όλοι γνωρίζουν και κάποιοι επιμένουν να αγνοούν. Ναζισμός! Κι όμως οι Βερολινέζοι και σε αυτό ήταν τολμηροί ή καλύτερα πρωτοπόροι: Ανέθεσαν σε έναν ανατρεπτικό αρχιτέκτονα τη σχεδίαση του Εβραϊκού Μουσείου της πρωτεύουσας. Ο Daniel Libeskind λοιπόν δημιούργησε ένα μεταλλικό κτίριο πραγματικό κομψοτέχνημα που αν το δει κανείς από ψηλά θα συνειδητοποιήσει ότι μοιάζει με δυο συνεχόμενες, ασημένιες αστραπές… ή μήπως με το σύμβολο των SS;;; Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο σε κουράζω φίλτατε μιλώντας για τον συγκεκριμένο χώρο είναι γιατί τόσο ο αρχιτέκτονας όσο και οι επιμελητές των εκθέσεων που εναλλάσσονται στο συγκεκριμένο μουσείο αφήνουν ελεύθερο το μάτι και ανεπηρέαστη την αντίληψη του εκάστοτε επισκέπτη ώστε να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα για τη σκοτεινή περίοδο της Γερμανίας. Με άλλα λόγια, το συγκεκριμένο μουσείο μπορεί να συγκινήσει το ίδιο εύκολα απογόνους Εβραίων που έχασαν τους δικούς τους στους θαλάμους αερίων καθώς και νοσταλγούς της Άριας Φυλής που στην θέα εκθεμάτων και φωτογραφιών ίσως και να νιώθουν δέος. Οι Γερμανοί δεν ήθελαν να φτιάξουν άλλο ένα γερμανικό εβραϊκό μουσείο που να εστιάζει στις θηριωδίες που διεπράχθησαν γενιές πριν, έχουν άλλωστε προ καιρού αποκηρύξει και μάλιστα μετά βδελυγμίας τον Χίτλερ και τους… σοσιαλιστές συντρόφους του. Αυτήν την φορά δημιούργησαν έναν τόπο έκφρασης, μνήμης και τέχνης όπου ο υποκειμενισμός και η προσωπική ερμηνεία κυριαρχούν.
Οι λέξεις πάρα πολλές ήδη. Θέλω να γεμίσω κι άλλες αράδες με βόλτες με σκίουρους, ατελείωτα πάρκα και επιβλητικά κοινοβούλια, δεν θα το κάνω όμως. Είπα να αλλάξω υφολογία αυτήν την valeladi-ανή φορά γιατί ήθελα μέσα από τα μάτια μου να κάνω και τη δική σας ζωή ένα ταξίδι. Τα υπόλοιπα δικά σας...
Καλά ταξίδια!
Κείμενο/Φωτογραφία: Ένας Ρωμαίος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου