Το πώς και το γιατί βρέθηκα στην Ισπανία μικρή σημασία έχουν. Προφανώς και δεν ξυπνάς ένα πρωί ξαφνικά στην Μαδρίτη έτοιμος για εκδρομή μετά από ξενύχτι στην πλατεία Καρύτση. Η τηλεμεταφορά δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Κακώς βέβαια. Άντε βρε μπαγασάκο θα σου πω. Επαγγελματικές υποχρεώσεις ήταν η αιτία να προσγειωθώ για πολλοστή φορά εις την Ιβηρική. Άρα δεν ήταν η πρώτη φορά, πέντε βασικά πραγματάκια τα ήξερα από πριν. Βέβαια ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου οι ιαχές του πλήθους που εν μέσω freddo cappuccino και slim τσιγάρου παρότρυναν: "Αχ να περάσεις super", "Ζηλεύουμε", "Ουάου", "Τέλεια". Άλλοι θα μιλήσουν για τα τυχερά του επαγγέλματος, το πόσο "καβατζωμένος" είναι να δουλεύεις σε πολυεθνική, ο κόσμος πεινάει κι εσύ dolce vita στην Μαδρίτη και άλλα τέτοια φαιδρά. Μάλλον έχουμε μπερδέψει το επαγγελματικό ταξίδι με το ταξίδι αναψυχής, που μπορεί έξω να γίνονται ρωμαϊκά όργια αλλά εσύ βρίσκεσαι έως αργά στην δουλειά (γιατί υπάρχει λόγος που πήγες έως εκεί). Το κοινώς την βούρτσα με την ταβανόβουρτσα .... (είπατε κάτι;) Anyway (που λένε και οι Βρετανοί), ας το ξεπεράσω.
Δεν θα σε κουράσω με ταξιδιωτικές οδηγίες. Αυτά θα τα διαβάσεις σε περιοδικά για συνταξιούχους που παίρνουν σβάρνα τον κόσμο ή για γεροντοκόρες που δεν τους έμεινε κι άλλη χαρά.
Έχουμε και λέμε ...
Μιας και θα έμενα το Σαββατοκύριακο στην Μαδρίτη αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ και να δω κάτι παραπάνω. Καλή-χρυσή η Μαδρίτη αλλά παραμένει ένα αστικό κέντρο (και χωρίς θάλασσα). Οι Ισπανοί είναι αυτό που λέμε "δικά μας παιδιά". Πρόσχαροι, ευγενικοί, ανοιχτοί και έχουμε κοινή αίσθηση του χιούμορ και του πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Απλά μεγαλώνοντας σε ένα οργανωμένο κράτος είναι λογικό να βρίσκονται ένα επίπεδο πάνω από εμάς σε ότι αφορά την καθημερινή τους συμπεριφορά στον δρόμο, στο μετρό κλπ. Παρόλο που είναι ένας ζωντανός λαός δεν θα ξεχάσω ότι δεν χρειάστηκε ποτέ ως πεζός να σταματήσω στην διάβαση. Ποτέ! Θεωρείται δεδομένο ότι ο πεζός έχει προτεραιότητα. Δοκίμασε το εδώ στην Αθήνα και έλα να μου το ξαναπείς.
Προφανώς λοιπόν σε ένα οργανωμένο κράτος η καθαριότητα είναι από τις βασικές προτεραιότητες. Τα τραίνα είναι στην ώρα τους, είναι καθαρά και όχι με graffiti, ο κόσμος όταν ανοίγει η πόρτα περιμένει πρώτα να βγουν αυτοί που είναι μέσα και μετά να μπει (έλα πάμε από την αρχή το αλφάβητο ... "Λόλα-να-ένα-μήλο"). Επιπλέον γίνεται χρήση του δημόσιου χώρου από τους πολίτες. Τι εννοώ. Οι πλατείες είναι γεμάτες κόσμο που πίνει καφέ στο παγκάκι, τρώει παγωτό, συζητάει. Στα γκαζόν τα ίδια. Στο πάρκο Retiro ο κόσμος κάνει τρέξιμο, ποδήλατο και ό,τι άλλο φανταστεί ο νους σου. Και όλα αυτά σε μια πόλη που δεν έχει ούτε μια μαρίνα, ούτε μια παραλία. (πού πάει το μυαλό σου;) Για να είμαι δίκαιος εντάξει, κάτι τέτοιο έχει αρχίσει και συμβαίνει τουλάχιστον στην Μαρίνα Φλοίσβου. Κόσμος έξω, με παγωτό/καφέ στο χέρι. Αλλά όχι μόνο εκεί. Γιατί φτάσαμε να μην χωράμε το Σαββατοκύριακο όλοι σε μια μαρίνα σε όλη την Αθήνα.
Μέχρι εδώ τα είπαμε καλά. Πάμε και στα "άλλα". Δεν γίνεται να είσαι πρωτεύουσα στο κέντρο της Ευρώπης, να δέχεσαι τουρισμό καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου και σαν Ισπανός να μην ξέρεις ΛΕΞΗ αγγλικά. Τίποτα! Nada! Και άντε στον δρόμο που συναντάς τον κάθε φουκαρά, το καταλαβαίνω. Είναι απίστευτο όμως να προσπαθείς να βγάλεις εισιτήριο στον προαστιακό και στην επιλογή English το μόνο που αλλάζει να είναι το Choose your ticket! Όλα τα άλλα παραμένουν Ισπανικά. Προφανώς με παντομίμα κανείς δεν έβγαλε σωστό εισιτήριο στον γκισέ και όπως καταλαβαίνεις με παντομίμα κανείς δεν έφαγε σε εστιατόριο αυτό που ήθελε. Για αυτό κρίνεται σοφό να ξέρεις 5 λέξεις να συνεννοηθείς. Θα το εκτιμήσουν αλλά τι να το κάνεις. Όχι τίποτε άλλο αλλά ο τελευταίος σουβλατζής, στο τελευταίο χωριό στην Ελλάδα, 10 λέξεις στα αγγλικά τις ξέρει. Να τα λέμε αυτά.
Επίσης οι Ισπανοί είναι χαλαροί. Στην δουλειά τους εννοώ. Άσε που την Παρασκευή το διαλύουν από τις 2. Άσε επίσης που το καλοκαίρι σχολάνε από τις 3 γιατί είναι summer time και πρέπει να βγούνε να δούνε ήλιο. Α ρε τεμπέλη Έλληνα (λέω εγώ ...)
Άντε παρασύρθηκα πάλι.
Σάββατο πρωί ξύπνημα νωρίς. Εισιτήρια για Toledo, καβαλάμε Renfe (το γρήγορο τρένο) και σε μια ώρα είμαστε στον προορισμό μας. (Το τρένο πάει με 200χλμ/ώρα .. κάτι σαν τον ΟΣΕ). Πληροφορίες θα βρεις εδώ: http://el.wikipedia.org/wiki/Τολέδο Τιμή εισιτηρίου περί τα 20 ευρώ. Fair enough! Σημειωτέον ότι στον σταθμό Atocha υπάρχει τεχνητός κήπος (και αντίστοιχο τροπικό κλίμα). Αξίζει να το δεις από κοντά.
Στο Τολέδο λοιπόν εγώ χάθηκα μέσα στο κάστρο Αλκαζάρ. Επισκέφθηκα το εβραϊκό μουσείο, τον καθεδρικό ναό, το σπίτι του el Greco και ήπια το καφεδάκι μου χαζεύοντας από ψηλά. Είναι αξιοθαύμαστο ότι οι Ισπανοί έχουν εκμεταλλευτεί τουριστικά το παραμικρό. Και καλά κάνουν. Σε αντίθεση με εμάς που έχουμε τόσα να δείξουμε. Βέβαια σαν ελληνάρας ένιωσα και εγώ την υπερηφάνεια μου βλέποντας ελληνικά στο σπίτι του Θεοτοκόπουλου. Δεν είμαστε τόσο για τα πανηγύρια, αρκεί να το πιστέψουμε και οι ίδιοι.
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να πάω κάπου πιο κοντά. Κατόπιν παρότρυνσης μιας φίλης, επισκέφθηκα το El Escorial. Ένα χωριουδάκι 50χλμ έξω από την Μαδρίτη. Με προαστιακό πήγα. (όχι δεν άλλαξα αμαξοστοιχία στα Λιόσια). Πληροφοριακά το El Escorial βρίσκεται στους πρόποδες της οροσειράς Γουαδαράμα. Το Μοναστήρι - ανάκτορο του San Lorenzo χτίστηκε μεταξύ του 1563 και του 1584. Αποτελεί ένα μεγαλοπρεπέστατο συγκρότημα με θησαυρούς μεγάλης ιστορικής αξίας. Το οικοδόμημα έχει το σχήμα της σχάρας, για να θυμίζει τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Λαυρεντίου (San Lorenzo), που πέθανε ψημένος πάνω στη σχάρα. Στο εσωτερικό του εκτός από το μοναστήρι υπάρχουν το πάνθεον των βασιλέων, το βασιλικό παλάτι, το θρησκευτικό κολέγιο και η Βιβλιοθήκη. Σε διάφορους χώρους εκτίθενται πίνακες ζωγραφικής σπουδαίας αξίας του Ελ Γκρέκο, του Βελάθκεθ, του Τισιάνο και του Τιντορέτο. Αυτά. Περισσότερα εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/El_Escorial Κάπου πιο έξω είναι θαμένος και ο Φράνκο. Λέγεται δε πως αρκετοί στο χωρίο τον τιμούν ακόμα ...
Ξέρω σε κούρασα, λιγότερα ήθελα να γράψω αλλά είναι δύσκολο. Ελπίζω να σε αποζημιώσουν οι φωτογραφίες.
Hasta luego chicos!
[gallery link="file" orderby="post_date"]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου