Αλμυρό Φιστίκι

 

Κυριακή πρωί. Έξω χαρά Θεού. Σηκώνεσαι κουρέλι από τα χθεσινά ποτά και το ξενύχτι. Το προηγούμενο βράδυ έχουν προηγηθεί ματιές με πολλές υποσχέσεις, κουβεντολόι με την διπλανή παρέα, στημένα γέλια (γιατί είμαστε πολύ cool), φιγούρες και τελικά αυτό που "τρως" στην καλύτερη είναι "βρώμικο" στην Μαβίλης. Σηκώνεσαι, παίρνεις το πτώμα σου. Ανοίγεις το τηλέφωνο και ψάχνεις ποιος είναι διαθέσιμος για καφέ. Κανονίζεις για μετά το φαγητό. Αυτό σημαίνει νωρίς απόγευμα. Όπου και να πας χαμός, δεν βρίσκεις να κάτσεις. Τελικά σηκώνεται το ζευγαράκι που πίνει freddo επί 3 ώρες και κοιτάνε ο καθένας το υπερπέραν και βυθίζεσαι στην καρέκλα. Απολογισμός της χθεσινής βραδιάς και πίσω σπίτι για αθλητική Κυριακή. Πάπαλα...αύριο δουλειά πάλι.

Σου έχω ένα διαφορετικό σενάριο. Βέβαια με κάτι τέτοιο κινδυνεύεις να ακούσεις από μπυροκοιλιάδες ότι είσαι γραφικός και από γκόμενες ότι είσαι μίζερος ή παιδάκι. Στο τέλος όμως όλοι θα ζηλέψουν γιατί δεν δύνανται να ακολουθήσουν και θα σε παρακαλάνε την επόμενη φορά να τους πεις να έρθουν μαζί. Εσύ φυσικά δεν θα το κάνεις ...

5 τέτοιοι "γραφικοί" λοιπόν ξυπνήσανε νωρίς-νωρίς την Κυριακή το πρωί και δώσανε ραντεβού κάτω από τον Πύργο του Πειραιά. Το βράδυ φυσικά είχανε ξαπλώσει από νωρίς. Εντάξει ο ένας ξενύχτισε και ήρθε με 3 ώρες ύπνο αλλά αυτό τον κάνει ακόμα πιο μάχιμο.

Τα ποδήλατα στα χέρια και βουρ για το ταμείο. Εισιτήριο για Αίγινα παρακαλώ με το πλοίο των 9:00. Η τιμή 9,5 ευρώ (one way). Δεν το λες και φτηνό. Τα ποδήλατα δεν χρεώνονται, θεωρούνται αποσκευές. Τα αφήσαμε μαζί με τις μηχανές. Πάρε μαζί καμιά αλυσίδα για να τα δέσεις καλού-κακού.

Από ψηλά ο Πειραιάς φαίνεται διαφορετικός. Είναι ακόμα νωρίς. Μυρίζει θάλασσα και το αεράκι κάνει ακόμα πιο καλοκαιρινή την διάθεση.

Ξεκινάμε! Ο καιρός και η διάθεση δημιουργούν μια αίσθηση ότι φεύγουμε για διακοπές κι ας είναι ακόμα Απρίλης. Μήπως είναι τόσο εύκολο να κάνουμε μικρές αποδράσεις αλλά η ρουτίνα του αστικού περιβάλλοντος μας κρατά φυλακισμένους και άβουλους;

Όταν περνάς την είσοδο του λιμανιού καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό ξεκινάει ... εδώ είναι τα σύνορα της πόλης. Μετά ... ποιός ξέρει!

Όσες φορές και αν ταξιδέψω με το πλοίο λατρεύω να χαζεύω τα βράχια της Πειραϊκής. Πόσο δε μάλλον τώρα που είναι ακόμα νωρίς το πρωί και ο ήλιος πέφτει τόσο μαγευτικά στην θάλασσα. Εδώ είναι πάντα καλοκαίρι.

Στο κατάστρωμα έχει δροσιά. Αρκετός κόσμος πηγαίνει Αίγινα. Μονοήμερο προφανώς. Δεν είναι λίγοι και οι ποδηλάτες. Υπάρχουν και άλλοι "γραφικοί" τελικά ...

Προσπερνάμε την Σαλαμίνα.

Λίγο το μπλα-μπλα, λίγο να χαζέψεις ... έφτασες. Η Αίγινα μας περιμένει. Αυτό ήταν φίλε μου! Σε μια ωρίτσα είσαι στην Αίγινα. Αλλαγή σκηνικού τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα. Θαρρώ πως έχω έρθει για τις Αυγουστιάτικες διακοπές μου.

 Κατεβαίνουμε στο λιμάνι. Ανεφοδιασμός με τα απαραίτητα (νερό, φαγώσιμα κλπ) και πάμε σιγά-σιγά.

Για να είμαστε ειλικρινής η διαδρομή που επιλέξαμε εμείς δεν είναι από τις πλέον εύκολες. Ο λόγος είναι ότι οι υψομετρικές διαφορές είναι έντονες. Βέβαια υπάρχει η αποζημίωση της κατηφόρας για αρκετά χιλιόμετρα στο τέλος. Σκέτη απόλαυση! (μέχρι τότε έχεις ρίξει και κάνα σιχτίρισμα). Για να φτάσουμε στον Ναό της Αφαίας ιδρώσαμε λίγο. Πληρώσαμε 4 ευρώ είσοδο (απαράδεκτο) και επισκεφτήκαμε τον ναό και το μουσείο. Καταπληκτικό σημείο. Ξέρανε από αυτά οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Να σημειωθεί ότι υπήρχε αρκετός τουρισμός. Αρκετοί Γάλλοι και πολλοί Γερμανοί. Εγώ σας τα είπα, οι Γερμανοί είναι "φίλοι" μας ...

Η θέα από πάνω καταπληκτική. Φουλ του τσιμέντου βέβαια ...

Απαραίτητο διάλειμμα για ανάσες, νερό, κολατσιό και συνεχίζουμε.

Μετά από ένα πέρασμα μπροστά από τον Άγιο Νεκτάριο (μεγάλη η χάρη του) βγήκαμε ξανά στον παραλιακό δρόμο. Αυτή την φορά θα πάμε προς Πέρδικα. Σχετικά ευθεία πλέον.

Θεωρώ ότι τα νησιά του Αργοσαρωνικού είναι αρκετά "παρεξηγημένα". Ίσως το εύκολο της πρόσβασης τα κάνει στα μάτια μας πιο "δεύτερα". Κι όμως αν εξαιρέσεις στην Αίγινα την Αγ. Μαρίνα που όντως σου θυμίζει μέρος διακοπών για γέρους και γριές με σκουφάκι στο μαλλί, όλο το υπόλοιπο νησί είναι καταπράσινο με καθαρά νερά και όμορφα σπίτια. Ζήλεψα ομολογώ! Θα ήθελα και εγώ ένα σπίτι στην Αίγινα. Να είμαι τόσο κοντά στο κέντρο αλλά και τόσο μακρυά από την βαβούρα και το άγχος.

Τελικά φτάνουμε στην Πέρδικα. Ένα γραφικό λιμανάκι με πολύ όμορφα καφέ και εστιατόρια. Στην διαδρομή πετύχαμε αρκετούς ποδηλάτες. Τι πιο εύκολο αντί να κολλήσεις στην κίνηση στην παραλιακή και να κάνεις 3 φορές μπάνιο στον ιδρώτα, να πάρεις το ποδηλατάκι σου και να πας για μπάνιο στην Πέρδικα.

Τελικά λίγο η ζέστη, λίγο ότι είχαμε ιδρώσει ... βάλε ότι το παίζουμε και αντράκια.... μπλουμ! Ναι εντάξει μεγάλε, το νερό είναι κρύο ακόμα. Δεν είναι για πλάτσα-πλούτσα ακόμα και απλωτές. Παρ'όλα αυτά ήταν αναζωογονητικό και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Άσε που έσπασα και το προσωπικό ρεκόρ του πρώτου μπάνιου της χρονιάς.

Παραδίπλα κάθονταν και μερικά ζευγαράκια ηλικιωμένων. Ρε τους μπαγάσιδες. Χειμερινοί κολυμβητές. Τους έβγαλα το καπέλο. Μακάρι κι εμείς έτσι σε αυτήν την ηλικία.

Καλά όλα αυτά αλλά μετά από 54 χλμ ποδηλάτου, μπάνιο, καφέ ... ε εντάξει το στομάχι διαμαρτύρεται. Στα σοκάκια πίσω από το λιμάνι του νησιού θα βρείτε πολύ ωραία ταβερνάκια. Εμείς σαν Ελληνάρες τιμήσαμε το σουβλάκι. Μου φάνηκε πολύ νόστιμο, μάλλον πεινάγαμε πολύ! Είχε και μια ησυχία, άντε να γυρίσεις πίσω. Με τι καρδιά;

Όσο οι άλλοι έχουν ξαμοληθεί για φιστίκια Αιγίνης εγώ χαζεύω στο τηλέφωνο τον χάρτη της διαδρομής.

 Εντάξει βγάζω και καμιά φωτογραφία τα άλογα. Classic.

Η επιστροφή είναι το ίδιο σύντομη. Το άλλο λιμάνι μας περιμένει πίσω. Λιμάνι να είναι μωρέ και θα την βρούμε εμείς την άκρη. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.

Τώρα που πήρες μια ιδέα ελπίζω να το ξανασκεφτείς. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Μπαίνεις στο καράβι και όπου σε βγάλει. Σημασία έχει η απόδραση. Πίστεψέ με είναι τόσο εύκολη. Εμείς δώσαμε όρκο για την επόμενη φορά. Σύντομα!

Καλό ταξίδι φίλε μου!